O3O || Einar Harding

Hij had de korte vlaag van irritatie in haar ogen gezien vlak voor Silvia weggelopen was richting haar lokaal. Had hij iets anders verwacht? Hij had bewust zitten provoceren met zijn woorden en zij had de standaardreactie terug gegeven. Irritatie dat hij geen echt antwoord gaf, dat zijn woorden naar het betekenisloze gegaan waren. Maar irritatie was ook aandacht. Irritatie was beter dan teleurstelling.

En toen stond hij daar ineens bij Silvia en de docent, met Silvia’s hand op zijn arm om te voorkomen dat ze de grond van dichtbij zou mogen aanschouwen. De geur van haar shampoo leek om haar heen te hangen en zo dichtbij als ze nu stond, was R zich al te bewust van die geur. Hij was nog wel trots op hemzelf dat hij niet heel diep inademde.

De zelfspot verliet zijn mond nog voor hij daar bewust toestemming voor gegeven had. Het was zo’n natuurlijke reactie om met zichzelf te spotten, om zichzelf naar beneden te halen dat hij er amper meer bij nadacht dat zijn grappen ten koste van hemzelf gingen, als het al een grap was. (Het was de waarheid).

De plotselinge duw van Silvia verraste hem, waardoor hij een stap achteruit moest stommelen om overeind te blijven. “Misschien als je zou toelaten en durft inzien dat sommige mensen nog wel om je geven en hen niet wegduwt, dat je het iets makkelijker zou hebben,” was wat ze zei. Hij zag de tranen in haar ogen, de teleurstelling dat hij niet was wie zij dacht dat hij was geweest. Maar hij was diegene nooit geweest. Wat voor droombeeld van een goede vriend ze ook had gehad, hij had altijd geweten dat hij niet aan dat droombeeld zou voldoen en dat het alleen maar meer pijn zou doen naarmate hij de illusie langer zou vasthouden.

En pijn deed het.

“Misschien maakt me dat niet uit,” grauwde hij naar haar terwijl Vanespen haar wegleidde van het gevaar – van hem. Hij keek ze slechts na tot ze in de menigte mensen die net voor de bel nog in het lokaal wilden aankomen verdwenen waren. Toen hees hij zijn tas beter over zijn schouder en draaide zich om. Zijn voeten liepen gewoon, net zolang tot hij de deuren van het gebouw uit was en van de parkeerplaats af was. Hij kon heel goed in zijn eentje overleven. Hij had het al zo lang gedaan. Hij had altijd geweten dat Silvia zich uiteindelijk van hem af zou keren en dat hij het veel eerder had moeten eindigen. Maar ze was als een nieuwe drug geweest, haar aanwezigheid was zo verslavend geweest. Hij had bij haar willen zijn, met haar willen praten en zelfs lachen. Hij had door haar gezien willen worden, wilde dat zelfs nu nog steeds. Zich van haar afkeren had hij niet gekund.

Zijn mobiel trilde en dom genoeg las hij het smsje daadwerkelijk. Natuurlijk was die niet van Silvia. Bij haar had hij het verprutst, zij zou echt geen moeite doen nog contact met hem te zoeken. Hoewel het slechts woorden op een scherm waren van iemand die hij niet kende, raakte het wel. Niet de loze bedreiging, daar was hij niet bang voor. Maar de woorden dat ze huilde door hem. Hij had het zo ontzettend verpest en wilde niet verantwoordelijk zijn voor het doven van haar licht. Maar dan had hij haar nooit in zijn buurt moeten laten komen. Zijn duisternis verslond alles.

Fuck off was wat hij slechts terugstuurde, waarna hij zijn mobiel uit deed zodat niemand verder nog contact met hem kon zoeken. Hij liet zich neerzakken op een vrije barkruk. Het was niet zijn standaardstek waar hij nu was, maar als hij daar op dit tijdstip van de dag zou verschijnen zou hij problemen hebben met Nadime, de eigenaresse van de bar en tevens een van de weinige mensen die hij als een vriendin kon rekenen.


De uren verstreken en de theaterbijeenkomst was inmiddels al een ruim kwartier bezig toen R binnen kwam lopen. Bij de afspraak met Silvia om in de pauze de puntjes op de i te zetten van hun project was hij niet komen opdagen. Hij was niet dronken, echt niet. Hij had zich niet naar vergetelheid gedronken of gedronken tot hij amper op zijn benen kon staan en de pijn minder scherp aanvoelde. Helemaal nuchter was hij ook niet meer, maar genoeg om te kunnen functioneren.

Automatisch werd zijn blik getrokken door Silvia. Natuurlijk werd het dat. Wanneer was het geen Silvia geweest? Ze stond samen met de director en de jongen die Romeo zou spelen – Damian, zijn naam was Damian – een deel van het script door te nemen en posities op het podium te bespreken. Haar gezicht kon hij niet zien, maar te oordelen aan de ontspannen glimlach van Damian en de manier waarop hij lachte toen Silvia blijkbaar iets zei, hadden ze het erg gezellig.

Zelf pakte R een van de kartonnen borden die als achtergrond gebruikt zou worden. Dit moest een rozenstruik worden was wat hem verteld was. In grove, wellicht iets te agressieve halen begon hij de onderkleur groen erop aan te brengen.

Kon hij het Silvia kwalijk nemen dat ze het gezellig had met Damian? Damian was alles wat elke jongen wilde zijn: populair, geliefd bij de meiden, van een goede familie en onder de net iets te dure kleding verborg hij ongetwijfeld ook nog een flink afgetraind lichaam. Voor welk meisje was hij niet de droomprins?

Zijn blik bleef alsmaar naar Silvia glijden.