O31// Silvia Carter

“Misschien maakt me dat niet uit,”

Dat was wat hij gegromd had nadat hij door haar duw enkele passen achteruit gestommeld was.De woorden bleven door haar hoofd spoken. Zij had Einar als vriend gezien, maar het was nu wel duidelijk dat hij niets om haar gaf. Pijnlijk was het, want ze dacht echt dat ze R een beetje meer had zien openbloeien tijdens hun tijd samen. Ze had gedacht dat ze tot hem kon doordringen, vergeefse hoop, zo bleek.

Desondanks had ze nog steeds spijt van de duw.

Damian leidde haar naar de cafetaria en betaalde haar koffie. Ze praatten wat en Silvia kon het niet nalaten te denken dat Damian de typische 'good guy' was die altijd het meisje kreeg in de romantische prinsessenfilms en waar ieder meisje dolverliefd op was. Zij echter, vond hem te perfect. Hij was niet echt, liet zijn gebreken niet zien. Toch zouden veel meisjes haar benijden als ze zagen dat ze zijn aandacht kreeg, ook dat nog.

Zou R jaloers zijn?

Ze zaten daar met z'n tweetjes met Damian aan het woord tot het tijd was voor haar afspraak met R, die ondanks enkele sms'jes van Silvia natuurlijk niet kwam opdagen. Damian was verheugd om meer tijd met haar door te kunnen brengen en nodigde haar uit aan zijn lunchtafel, waar ze wat ongemakkelijk ging zitten.

De uren verstreken snel en de theaterbijeenkomst was inmiddels al een ruim kwartier bezig toen R binnen kwam lopen. Silvia had alleen gestaan, maar meteen stonden Vanespen en Damian bij haar, alsof ze haar moesten beschermen voor Einar.
Ze besloten snel een deel van het script door te nemen en posities op het podium te bepalen. Silvia deed een paar suggesties aan de hand van haar idee van het decor.

Damian lachte verrast toen ze voorstelde zelf een nummer te schrijven.
"Ik wist niet dat je dat kon." Hij keek haar glimlachend aan.
"Wel we hebben ook niet echt gepraat voor vandaag." Ze trok een wenkbrauw op. Vanespen, echter, was dolenthousiast.
"Oh Silvia lieverd. Ik zie het al helemaal voor me. Een romantisch duet tussen Romeo en Julia, of een smachtend liefdeslied. Denk je dat dat gaat lukken?"
Ze kon het niet helpen dat haar blik even naar R gleed.

Smachtend liefdeslied... Onbeantwoorde liefde. Zo moeilijk mocht het niet zijn. Een kleine melodie begon al te vormen in haar hoofd.
"Ik probeer het." Stemde ze in. Vanespen klapte opgewonden in zijn handen.
"Je bent werkelijk de ster van de show." Hij greep haar handen vast.
"Een ster is ze zeker." Glimlachte Damian, die een arm om haar heup krulde om haar iets dichter te trekken voor hij zijn hand op haar rug liet rusten. "En net zo bijzonder ook."

"Oooh zie ik daar opbloeiende romantiek tussen mijn romeo en Julia?" Vanespen was luid, veel te luid. Nerveus speelde Silvia met haar ketting, waar onder haar jurk de oude naamplaatjes van haar vader aan hingen. Alle blikken waren nu op hen gericht en Shizowitz moest er zelfs tussen komen.

"Wat staan jullie te staren, we hebben een decor voor te bereiden en al zo weinig tijd. Die toren moet stabiel gemaakt worden, dat balkon stevig. Aan het werk!" Snauwde hij. Silvia voelde zich ongemakkelijk , zoals Damian zijn hand op haar rug had. Zijn klamme hand maakte een warme plek op haar rug en het was al benauwd onder de spots.

"Ik ga even wat drinken en al eens nadenken over de liedjes." Glimlachte ze zwakjes, waarna ze backstage verdween. Ze kwam langs Einar, haar blik werd naar hem toegetrokken, maar ze liep snel verder voor hij haar blik kon beantwoorden. Hij wilde niet met haar praten, dat was duidelijk, anders had hij haar oproepen wel beantwoord.

Ze nam wat te drinken en ging op de rand van het podium zitten met haar muziekboek. Ze schreef zorgvuldig de toonaard op en begon de melodie in haar hoofd uit te schrijven.
Ze moest daar langer gezeten hebben dan ze gedacht had, want Damian , R en de leerkrachten waren de enige die er nog waren. Shizowitz commandeerde R over het opruimen en Vanespen keek ernaar.

"Hey." Damian glimlachte naar haar."zullen we een hapje gaan eten?"
Hij hielp haar recht en gaf haar haar tas en jas.
"Ik kan niet, mijn moeder staat te wachten om me op te halen. Maandag is lasagne avond en dan krijgen we meestal ook nieuws van mijn vader."
Damian knikte, teleurgesteld en toch begrijpend
"Je vader zit in het buitenland?"
"Ja, hij is militair." Ze haalde de plaatjes tevoorschijn.
"Des te meer ik van je weet, des te intrigerender word je, prinses." Glimlachte hij."kom, dan breng ik je naar de auto. "

Haar blik gleed nog een laatste keer naar R terwijl Damian haar jas over haar schouders drapeerde en haar het theater uit leidde. Hij bracht haar veilig tot bij haar moeder en Janie, waar ze haastig afscheid nam van hem en in de auto stapte.
"Wil je ons over hem vertellen?"
"Absoluut niet."

Een teleurgesteld geluid kwam van de achterbank.
"Er valt niets te vertellen Janie."
Mevrouw Carter schraapte haar keel.
"Goed, wie is er klaar voor lasagne avond?"
Silvia lachte en stak haar hand in de lucht.
"Ik, maar dan ook echt zo erg."