O35//Silvia Carter

"Alsof hij voor je gemaakt is..." De woorden bleven in haar hoofd ronddwalen terwijl ze onderweg was naar Janie. De warmte die hij op dat moment in zijn ogen had gehad liet haar niet los. Er zat ook waarheid in de woorden, de jurk was voor haar gemaakt. HIJ had hem voor haar gemaakt.

Doris aan de praat houden was verrassend makkelijk, hij was echt blij met zijn baantje hier en Janie was blijkbaar een heel enthousiaste leerling en was vooral dol op de knutselles en het wekelijkse poppenkastspel. Doris stelde haar zelfs voor aan de poppen.

“Silvia, je had deze laten ligge-”
Toen ze zijn stem hoorde wist ze dat haar plan gewerkt had. Een last en spanning verlieten haar lichaam. De twee broers stonden daar naar elkaar te kijken, de stapel schriften was vergeten naar de grond getuimeld.

“Ik- ik zal jullie gesprek niet langer onderbreken.”bracht R uiteindelijk uit. Hij legde de plaatjes neer op de kast naast de deur, zodat Silvia ze kon pakken. Hij wilde duidelijk vluchten. “Tot morgen, Silvia.”

“Einar.” Hij was al omgedraaid toen Doris’ stem klonk. Langzaam draaide hij zich terug om. Zij. Rug was gebogen, alsof hij niet wist wat te verwachten nu hij herkend was, Doris slikte en zweeg. Het was stil voor even.
“Wat?” vroeg R uiteindelijk, een beetje bruusk. Doris kromp haast onmerkbaar ineen en schudde zijn hoofd.
“Niks, ik- gewoon- laat maar."

Was dat het dan? Gaven ze het zo makkelijk op?
"Nee." Silvia klonk streng."jullie hebben elkaar jaren niet gezien en laten elkaar gewoon weer gaan? Zonder dat je weet hoe het met de ander is?"
Op dat moment kwam ook Janie de klas in.
"R!" Ze klonk verrast en vrolijk en greep zijn hand."je bent gekomen zoals je beloofd had! Nu moet je kennis maken met meester Doris!"

Het was wellicht de verassing, maar Janie wist R een paar stappen naar voor te laten strompelen door aan zijn arm te trekken.
"Dat had hij inderdaad beloofd he?" Glimlachte Silvia naar haar zusje, dit was goed. Haar zusje deed onbewust perfect mee met haar plan. "En ik heb R ook uitgenodigd om bij ons te komen eten."

Dit natuurlijk zorgde voor grote ogen bij Janie, Silvia nam haast nooit iemand mee naar huis, en zeker geen jongens. En toen kwam de perfecte reactie. Iets waar Silvia op gehoopt had.
"Je komt toch wel eten he R? We gaan stoofschotel eten, mama's specialiteit!" De puppy ogen kwamen boven. "Alsjeblieft? Dan krijg je ook chocolade pudding als toetje!"

Silvia leunde tegen de deur en bekeek het allemaal met een geamuseerde glimlach , haar lippen rustten tegen de plaatjes die nu veilig in haar hand zaten. Haar zusje was enthousiast tegen beide mannen bezig, ze introduceerde de één aan de ander. Toen kwam er echter iets uit de kleuter haar mond dat Silvia nooit verwacht had.

"Silvia heeft in de auto bij R gezegd dat ze gewoon vrienden zijn, maar Silvia heeft nog nooit een jongen uitgenodigd om te komen eten. Ik denk dat Silvia wel verliefd is op R." Vertrouwde het meisje haar favoriete meester toe, terwijl ze onwetend de hand van diens broer vast hield.
De woorden maakten dat Silvia het opeens wel heel erg warm kreeg, en ze begon te blozen. Haar zusje had de volledige waarheid gezegd, iets wat zij zelf nog niet had gedurfd.

Waarom was ze bang?
Had ze nog iets te verliezen bij R?
Ach, misschien was het beter dat hij het nu wist. Dan had ze dat ook weer achter de rug.
Gespannen stond ze te wachten op zijn reactie, maar ze kreeg het steeds benauwder. Ze hield het niet meer uit.

"Ik ga even buiten een luchtje scheppen." Deelde ze mee. "Maar denk maar niet dat je daardoor onder het eten bij mij thuis uit komt, Einar Harding."
Ze had zijn volledige naam gebruikt om het strenger te doen klinken, maar haar glimlach maakte het allesbehalve dreigend. Toch was het duidelijk dat ze haar zin zou doordrukken.

Éénmaal thuis zou ze zich even met Einar afzonderen om over de bekentenis van de kleuter te praten, maar nu moest Einar eerst even tijd hebben met zijn broer. Ze moesten elkaar terug leren kennen na al die jaren. Janie was daarvoor momenteel de perfecte gespreksleider , dus liet Silvia haar daar binnen bij de twee mannen.

Terwijl zij de gang op liep hoorde ze Janie nog vrolijk praten tegen de twee broers.
"Silvia wilde zelfs zijn naam niet zeggen. Ze zei dat er niets te vertellen was, en R mag wel bij ons komen eten."
Ze wilde niet eens weten wat voor punt haar zusje aan het maken was in het gesprek. Ze eindigde buiten op de drempel van het gebouw.

Silvia keek allesbehalve uit naar het gesprek van straks, al zou haar dat absoluut niet tegen houden om ervoor te zorgen dat R een goede maaltijd binnen zou krijgen en warm verwelkomd zou worden bij haar thuis.

Ze zag het gesprek al voor zich. Zag Einar haar al met hoongelach vertellen dat ze naïef was om voor hem te vallen, en dat hij haar bazigheid en eeuwige optimisme vervelend vond.
Nee, ze zag niet in dat hij voor haar zou kunnen vallen. Een vriendschap zou er wellicht van kunnen komen, dat wel, maar een relatie?
maar een meisje mocht dromen, nietwaar?