Hoofdstuk 2
'En zo groei je Knotgrass.' Helga Hufflepuff klopte het aarde van haar handen. 'Dat was het voor vandaag. Maak je huiswerk en dan zie ik jullie na het weekend weer.'
Helena deed haar tuinhandschoenen uit en stopte deze terug in haar tas. Professor Hufflepuff was altijd haar favoriete professor geweest. Iets dat ze haar moeder nooit zou vertellen. Ze hield van haar Charms lessen, maar ze haatte het dat het Rowena was die haar les gaf. Professor Hufflepuff was altijd vriendelijk tegen haar en Helena haalde nooit onvoldoendes. Ze gaf haar het gevoel alsof ze genoeg was. In tegenstelling tot haar moeder. De andere twee founders kende ze minder goed. Godric Gryffindor was streng, maar rechtvaardig. Hij zei waar het op stond en oordeelde niet alleen over een cijfer. Salazar Slytherin was net zo trots en ijdel als haar moeder, maar hij zag altijd een grote vastberadenheid en ambitie in haar en dat moedigde hij aan. Anders dan haar moeder. Van haar kreeg Helena altijd het gevoeld dat het van haar verwacht werd net zo intelligent en buitengewoon te zijn. Iets wat volgens haar collega Godric waarschijnlijk als oneerlijk beschouwd zou worden, maar daar trok ze zich niets van aan.
'Hier.' Iemand overhandigde haar haar boek. Vermoeid keek ze Edgar aan en pakte het boek aan.
'Helena, als het niet te veel gevraagd is,' begon de jongen, terwijl ze haar boek in haar tas opborg. 'Ik wil dat je mij vergezeld naar het eindejaarsbal.'
Ze keek hem aan. 'Je wilt?'
Hij knikte, leek niet in de gaten te hebben wat hij zonet van haar had verlangd. 'Nee, dat wil ik niet!' zei ze resoluut. 'Hoe durf je dat zomaar van mij te verlangen zonder mijn beslissing in acht te nemen. Ik heb je al meerdere malen gezegd dat je mij met rust moet laten, waarom kun je dat niet navolgen?' Ze draaide zich met een ruk om en verliet zo snel mogelijk de kas. Waarom liet hij haar niet gewoon met rust? Elke les ging het zo. Elke les zocht hij en reden om bij haar in de buurt te komen. Waarom begreep hij niet dat ze hem niet wilde?
Op het schoolterrein was het druk. De zon scheen en de lucht was strakblauw. De weinig studenten aanwezig in de enorme school lagen op hun rug aan het meer, of speelden Gobstones in het gras. De lente in zijn volle glorie. De dagen werden langer en de winterkleding opgeruimd. Dit was Helena's laatste jaar op Hogwarts. Zo nu en dan betrapte ze zichzelf erop stil te staan en rond te kijken, alles in zich op te nemen voordat het te laat was en ze hier weg zou zijn. De tijd ging sneller aan haar voorbij dan ze in de gaten had. Ze hield van Hogwarts, ondanks alles, want hier was ze opgegroeid.
Ze liep langs een paar eerstejaars die in het gras zaten te praten en ging het kasteel weer binnen. Morgen had ze les van haar moeder. Dan zouden ze de cijfers terugkrijgen. Helena slikte moeizaam bij het idee. Straks had ze weer een slecht cijfer. Dan kon ze wel door de grond zakken. Ze haatte die glurende ogen van haar klasgenoten, die wilde weten welk cijfer de dochter van de briljante Rowena Ravenclaw nu weer had gehaald. Of misschien hadden zij zelf hoger gescoord. Ze kromp ineen bij die gedachten. Dan zou ze weer voor gek staan. Misschien had haar moeder de cijfers al en kon ze het haar vragen. Dan hoefde ze er niet op te wachten en te riskeren dat anderen er eerder achter kwamen dan zij.
Ze draaide zich meteen om in de gang en liep naar het kantoor van Rowena Ravenclaw toe. Haar knokkels raakte zachtjes de houten deur. Een strenge maar heldere stem riep haar naar binnen en ze opende de deur. Haar moeder zat achter haar bureau. Een veer kraste over het perkament, zonder dat haar handen deze aanraakte. 'Helena, liefje. Wat kan ik voor je doen?'
'Moeder,' zei ze en liep op het bureau af. 'ik vroeg me af of u mijn cijfer van de laatste toets al wist.'
Rowena Ravenclaw zuchtte en de veer stopte met schrijven. 'Die heb ik.'
Helena's buik spande zich aan. Ze had zo hard gestudeerd op deze toets. Zeker omdat haar moeder haar professor was. Ze kon niet weer lager dan een Outstanding scoren. Een misselijk gevoel overviel haar toen ze terugdacht aan het moment dat ze die toets terug had gekregen; "acceptable" had er bovenaan de pagina gestaan in bloedrode inkt. De blik van haar moeder achtervolgt haar nog steeds. Het was een blik van uiterste teleurstelling. Ze kon haar klasgenootjes horen gniffelen en fluisteren achter hun handen. Nog nooit was ze zo vernederd.
Haar moeder haalde een papier tussen een stapel vandaan en overhandigde het aan Helena. Met bonzend hart pakte ze het aan en last de letters bovenaan de pagina: "exceeds expectations".
Ze staarde naar het papier en las de woorden opnieuw en opnieuw. Ze veranderden niet. Het was geen jinx en ook geen grap. Het was niet genoeg geweest. Dagen had ze gestudeerd, nachten zelfs. Waarom was het niet genoeg?
Ze keek haar moeder aan, maar zij had haar ogen weer op het perkament gericht. Helena slikte, maar haar keel voelde kurkdroog. Met het papier in haar handen liep ze terug naar de deur. Ze legde haar hand op de deurklink en hoorde haar moeder haar naam noemen. Ze keek achterom. Haar moeder gunde haar nog altijd geen blik.
'De volgende keer heb je een betere kans op succes als je je gewoon op de toets concentreert, dan dat je bezig blijft met wat de anderen van je verwachten.'
Helena knikte en stapte de gang op. De zware deur viel met een klap achter haar dicht, waardoor haar lange, zwarte krullen over haar schouders werden geblazen. Ze staarde vooruit, maar zag niks. Ze voelde alleen maar schaamte, pijn. Haar zicht werd troebel en haar lip begon te trillen. Met een snik smeet ze het papier op de grond en begon te rennen, door de gangen, de trappen omhoog naar Ravenclaw Tower.
'Hoe meer je neemt, hoe meer je achterlaat. Wat ben ik?' sprak de betoverde deurklink bovenaan de wenteltrap.
'Dat kan me niks schelen! Laat me er in!'
'Dat kan ik niet doen. Eerst het raadsel beantwoorden.'
Helena snikte, maar zag in dat ze anders niet bij haar kamer kon komen. 'Voetstappen. Of wil je me "egoïsme" horen zeggen? Want alleen een egoïst neemt alles en laat alleen pijn achter!'
'Beide antwoorden zijn correct. Kom binnen, Helena.'
Helena wachtte niet tot de deur open ging. Zodra ze het slot van de deur hoorde klikken, duwde ze zich met geweld de Ravenclaw Common Room in en rende naar haar bed. Huilend plofte ze op het matras en verborg haar betraande gezicht in haar kussen.
Reageer (4)
Ook weer een super leuk hoofdstuk! (Sorry dat jullie pb's vol gaan staan met berichtjes die zeggen dat ik op al jullie hoofdstukken gereageerd heb, haha.) Ik kijk er echt enorm naar uit meer te weten te komen over Helena's karakter(evolutie)!
4 jaar geledenHahaha en jij zegt sorry? Weet je hoe blij ik word van al jouw berichtjes?! (heart)
4 jaar geledenNawh wat zielig...
4 jaar geledenAwh wat zielig!!
4 jaar geledenAhh dit is zoo leuk!!
4 jaar geleden