O37// Silvia Carter

Ze wist niet precies hoe lang ze hier al zat, maar ze genoot van de stilte voor de storm. Einar zou haar zo vast duidelijk maken dat hij nu niets meer met haar te maken zou willen hebben, dat ze met haar kinderachtige verliefdheid maar naar Damian moest gaan.

De waarheid was echter, dat het geen kinderachtige verliefdheid was die de laatste weken maar gegroeid was toen ze begonnen praten. Nee, Silvia has Einar de artiest al een jaar vanop een afstand bewonderd.

Ze keek op toen ze voetstappen hoorde en Janie en Einar verschenen.

“Je wist dit.” Einar's stem klonk koud. Het was geen begroeting, geen vraag. Slechts een constatering van een feit. Ze haastte zich om recht te staan.
"Ja... Toen ik ontdekte dat Doris jouw broer was, ik wilde gewoon dat..."
Hij zette een stap dichterbij, torende boven haar uit, en dit was de eerste keer dat ze iets van angst voor hem voelde.

"Dat wat? Door behulp van jouw feeënkracht alles magisch goed zou komen en we zouden wegspringen over een regenboog? Het spijt me prinses, zo werkt het in de echte wereld niet."
Silvia knipperde even om haar tranen weg te krijgen en bad dat haar stem niet te erg zou trillen.

"Laten we maar gewoon gaan eten." Ze nam Janie's hand en die trok op haar beurt Einar weer mee naar de auto.
"Waarom ben je nou boos op Silvia? Is het omdat ze verliefd op je is?" Hoorde ze Janie niet al te subtiel aan R vragen. "Want verliefd zijn is niet slecht. Prinsen en prinsessen worden toch ook verliefd?"

"Janie. Daar wilt R vast niets over horen op dit moment." Hij was boos op haar, nu zou er zeker alleen maar hoongelach van komen. Tijdens de korte autorit probeerde ze haar hart te kalmeren, god dat gesprek straks werd een ramp.
Gelukkig waren ze snel thuis en haar moeder ontving hen alle drie met een warme glimlach. Ze stuurde hen naar de keuken om hun handen te wassen, waarna ze aan tafel konden. Natuurlijk begon daar de ondervraging.

"Zo Einar, vertel eens wat over jezelf. Silvia heeft ons verteld dat je een geweldige artiest bent, ze heeft veel bewondering voor je."
"Mam! Janie was daarstraks ook al van alles aan het doorvertellen!" Ze verborg zich snel achter haar haar toen ze besefte dat ze hiermee toegaf dat Janie's woorden ook de waarheid waren geweest. Haar moeder keek op van de stomende stoofschotel die ze net op Einar's bord had gedeponeerd.

"Nou en? Dit is de eerste jongen die je mee naar huis neemt en aangezien je vader niet thuis is moet ik de ondervraging doen hier." Haar moeder keek haar aan met die liefdevolle blik die gewoon schreeuwde dat ze haar wilde beschermen.
"Dat doen ze namelijk in de film ook altijd." Wist wijsneus Janie daar nog aan toe te voegen om dit alles te rechtvaardigen. Dus had Silvia niets meer te zeggen.

Ze nam haar eerste hap en hoorde hoe haar moeder Einar wat cola aanbood, dat zou hij vast fijn vinden, hij had er zo van genoten toen in de cafetaria. Ondertussen ging het vragenvuur gewoon verder en Janie kwam er af en toe tussen om te vertellen over meester Doris en dat R hem nu ook kende want R had zijn belofte nagekomen. Dat maakte hem al geweldig in haar ogen.

"Wil je nog wat stoofschotel jongen? Een grote knul als jij moet goed eten." Haar moeder was nu al bezorgd over Einar, en Silvia kon een kleine glimlach niet tegen houden. Het was lief, zoals ze daar met haar keukenschort naast Einar en zijn lege bord stond.

Einar wilde waarschijnlijk beleefd zijn, maar haar moeder was snel om dat te voorkomen.
"Geen protest jongeman, ik heb nog een stoofschotel, je gaat niet van tafel voor je genoeg gegeten hebt. Ik haal het even."
Toen haar moeder even in de keuken was, raapte Silvia haar moed bijeen en leunde ze iets naar Einar toe.
"Ben je oke?" Vroeg ze zacht. Het was een zin die zoveel meer vroeg dan dat.

Kun je het vragenvuur nog aan ?
Dwingt ze je niet te erg om te eten?
Komt het goed met jou en Doris, was dat niet te hard schrikken?
Kun je me vergeven?

Haar moeder verscheen weer en Silvia ging terug rechtop zitten en focuste op haar eten, terwijl haar moeder Einar nog een portie gaf en hem verzekerde dat als hij het lekker vond, ze hem wat mee zou geven dat hij alleen maar zou moeten opwarmen. Dan had hij toch een stevige maaltijd achter de kiezen.

Na het hoofdgerecht kwam natuurlijk het nagerecht en Janie juichte toen de chocolade pudding op tafel kwam.
"Zie je wel R, ik had je beloofd dat je ook chocolade pudding zou krijgen. Ben je nu niet blij dat je mee bent gekomen?" Vroeg Janie tevreden. Ze zag er zo trots uit, alsof zij en zij alleen R mee had gekregen. Silvia kon een glimlach niet onderdrukken. Haar kleine zusje met de grote mond.
En de chocoladebaard..