O41||Silvia Carter

De sombere sfeer en Einar's twijfel of het ooit nog goed zou komen tussen hem en zijn broer werd iets luchtiger toen R verrast op keek dat het niet Damian was waarop Silvia verliefd was. Hij zou eens moeten weten.

“Ik denk dat hij blind is als hij zich niet realiseert wat hij door zijn vingers laat glippen,” antwoordde hij goudeerlijk. Silvia hoorde gewoon dat hij het meende en dat hij bang was haar vriendschap te verliezen aan die mystery boy. Hij had geen flauw benul dat hijzelf de gelukkige was. In plaats daarvan stond hij op en klopte het zand van zijn broek af.

“Ik moet gaan,” was wat hij zei. “Ik ben al aan de late kant voor werk.”
Silvia stond ook op:" ik breng je wel even, kom op, dan halen we m'n sleutels en zijn we weg."
Ze liepen weer naar binnen waar haar moeder hen alwetend aankeek. Ook Janie grijnsde verdacht breed. Silvia nam haar sleutels en gaf haar moeder en zus nog een kus, Einar kreeg ook een knuffel van haar moeder en een grote portie overschot in zijn handen gedrukt.

Silvia grinnikte en stapte alvast vooruit om de auto af slot te doen terwijl Janie Nog afscheid nam. Ze hoorde wat gemurmel en zag hoe Janie op de toppen van haar tenen stond om Einar , die voorover gebogen stond,iets in zijn oor te fluisteren.
"Doe er wat aan!" Riep de kleuter R nog achterna, toen die gehaast Silvia's kant op kwam lopen. Dat maakte dat R zijn hoofd nog meer verschool in zijn capuchon.

Ze reden weg en Silvia zong zacht mee met de muziek op de radio gedurende de rit. Al snel waren ze bij R zijn werk, hij was nog op tijd. Vrolijk opende Silvia het portier om hem er uit te laten. Hun handen verstrengelden zich onderweg naar binnen en toen de eigenaar R meteen dingen begon te vragen over bestellingen , besloot Silvia dat ze hen best kon laten werken.

"Ik zie je morgen, oke?" Glimlachte ze naar R, voor ze hem een korte knuffel gaf en zo rood als een tomaat terug naar de auto liep. Éénmaal thuis liet ze zich op haar bed vallen met een grote grijns. De eerste stappen waren gezet. Eens zien of R zichzelf blind had genoemd daarstraks.

De volgende dag scheen de zon en voelde Silvia zich vrolijk, gisterenavond was toch een klein succes geweest en het moment alleen met Einar was bevrijdend geweest. Ze nam het geplaag van Janie tijdens het ontbijt dan ook niet echt op.
De les geschiedenis was heel interessant, en Frans ging vlot, maar Silvia keek het meest uit naar toneel op het eind van de dag. Daar zou ze Einar terug zien, ze was dan ook blij toen de laatste bel van de dag ging.

"Welke scène willen jullie doornemen?" Vroeg van Espen, terwijl hij door het script bladerde halverwege de repetitie.
"Ik dacht aan de kusscène." Damian wiebelde met zijn wenkbrauwen en Silvia had zin om te schreeuwen. Natuurlijk wilde hij de kusscène doen, had ze echt iets anders verwacht? De gedachte dat hij haar eerste kus zou krijgen vond ze echter maar niets.
"Nee. Die wil ik niet doen."

"Kom op , Silvia. Elke scène moet doorlopen worden." Zei Damian poeslief."we willen het publiek waar voor hun geld geven. Wie weet gebeurt er iets magisch."
"Hij heeft een punt." Gaf Vanespen toe."on stage moet het ook gebeuren en wie weet ontstaat er wel echt een vonk tussen Romeo en Julia."

Ze speelden het eerste deel van de scène , maar Silvia blokte Damian af zodra hij haar wilde kussen, het gebeurde haast automatisch. Ze wilde het niet. Silvia merkte hoe Damian irritatie groeide bij elke poging. Toen hij haar arm echter vastgreep werd die hand net zo snel van haar lichaam weer verwijderd door een sterke hand die onder de verfvlekken hing.

"Ik geloof dat ze nee zei." Klonk R zijn stem een beetje dreigend en Silvia moest de neiging om te glimlachen onderdrukken. Zoals hij daar stond, haar afschermend met zijn grote lichaam, boos gezicht verborgen onder zijn hoodie. Haar redder in nood...

Ze hoopte maar dat hij niet te veel problemen zou krijgen hierdoor, maar god wat was ze dankbaar voor R op dit moment. Damian rukte zijn arm uit R zijn grip en snoof verontwaardigd alvorens weg te stormen.
"Dankje." Ze zei het zacht , zodat alleen R het zou horen. Toen was het tijd om op te ruimen en Silvia ging zich omkleden.

Ze vond R als enige overblijver en liep hem met een brede glimlach tegemoet.
"Daar is mijn redder in nood! Bedankt voor daarnet, ik wil echt niet dat hij mijn eerste kus is." Ze hielp hem met het uitspoelen van wat penselen.
"Heb je nog even tijd? Ik wil je wat laten zien."

In haar enthousiasme wachtte ze amper op zijn antwoord en nam hem mee naar het podium , waar haar gitaar nog lag en de partituur van haar liedje in haar tas zat. Ze ging in kleermakerszit op de grond zitten en legde de partituur open. Toen pakte ze haar gitaar, waarna ze naar hem opkeek en glimlachte.
"Ik wil dat jij de eerste bent die het hoort."

Zacht begon ze te tokkelen om de gitaar af te stemmen, waarna ze de intro begon te spelen van het duet dat ze had geschreven. Ze begon de woorden te zingen en keek glimlachend naar hem op, benieuwd wat hij ervan zou vinden.