O42 || Einar Harding

Silvia stelde voor om hem even weg te brengen naar werk. Einar wilde haar na alle moeite, en alle pijn die hij de afgelopen tijd bezorgd had, niet nog meer tot last zijn, maar de klok tikte gestaag verder en hij wist ook dat hij lopend nooit op tijd zou zijn. Bij het afscheid werd hij ietwat onverwacht door Silvia’s moeder geknuffeld, waardoor hij alleen maar ietwat ongemakkelijk stond. Hoe lang geleden was het dat hij een knuffel van een moederfiguur gekregen had? Een knuffel in een andere context dan dronken one night stands? Langer dan hij zich kon herinneren. Zelfs jaren voor hij het huis definitief verlaten had, waren affectie en genegenheid ver te zoeken geweest in huize Harding.

Ook Janie moest en zou een knuffel van R, iets wat wat lastig ging met de vele bakjes die Silvia’s moeder hem kordaat in de handen geduwd had. Maar hij boog braaf naar voren naar de kleuter, die hem snel iets in zijn oor fluisterde over dat Silvia hem echt wel leuk vond. Leuk ja, als een vriend. Niets meer. Maar zij zag nou eenmaal twee mensen van verschillende geslacht samen en kon niks anders zien dan een relatie. Dat was wat de media jonge kinderen wel aanleerde.

De rit verliep in stilte en tegelijkertijd niet in stilte. De radio stond aan en Silvia zong onbevangen zacht mee. R hoefde ook niet te praten of iets te doen. Hier naast een ontspannen Silvia die duidelijk van de muziek genoot zitten was meer dan genoeg voor hem.

Ergens tijdens de weg naar binnen hadden hun handen zich verstrengeld, maar Silvia zag er niet uit alsof ze het ongemakkelijk vond, dus R deed er niks aan. Haar huid voelde zacht aan in zijn handen. Zou het hem ooit gegund zijn om haar aan te raken, als meer dan dit? Moest hij dat willen? Zijn handen, die zoals altijd onder de verfspetters en andere gekleurde vlekken zaten, waren niet bedoeld om lief te hebben. Ze hadden zoveel vernietigd, en hoe hard R ook probeerde om er mooie dingen mee te creëren, het bleef altijd een donker randje houden.

Binnen zag het er net zo vertrouwd uit als anders, met de planken vol boeken, de paar schilderijen die als versiering dienden en tegelijk te koop stonden (een deal tussen de eigenaar en R, R’s werk mocht er hangen ter decoratie en verkoop, en ze zouden het geld verdelen), en een schilderij dat achter de balie op de ezel te drogen stond. R was zich al te bewust van hoe hij Silvia een kijkje in zijn leven gaf nu, en vooral wat er stond te drogen. Het werk dat er stond was niet zo gedetailleerd als zijn gebruikelijke stijl. Het waren ruwe streken geweest, donkere vlekken die samen een schreeuwend gezicht vormden en een bebloede hand op glas. Het was slechts een uiting geweest van de chaos in zijn hoofd de afgelopen dagen tijdens de ruzie met Silvia, en nu die daar zo open en bloot stond, voelde R zich ineens heel naakt.

Silvia nam afscheid van hem met een knuffel, die hij ietwat ongemakkelijk beantwoordde. Wat wilde hij graag in staat zijn haar zonder enige twijfel te kunnen knuffelen, te kunnen aanraken. Maar alles wat hij deed werd gemonitord, zeker rondom haar. Zelfs een verkeerde blik kon al voor vergaande gevolgen zorgen.

“Dat was haar?” De eigenaar was een man van weinig woorden en ook nu had hij weinig nodig om zich duidelijk te maken. Dat is het meisje dat je gedachten in bezit heeft? Degene voor wie je alles opzij gezet hebt om haar te helpen?. R knikte slechts.



De dag erna was R eerder aanwezig dan Silvia en tegen de tijd dat zij aankwam, was hij al druk bezig met het volgende decorstuk. Silvia en Damian begonnen snel aan de repetities, samen met de bijfiguren. Tussendoor werd er een pauze gehouden – want een aantal wilden perse roken. Voor R bestond de pauze uiteraard niet, hij was geen onderdeel van de crew, maar slechts een decorbouwer - , waarna Van Espen vroeg welke scène er nu doorgelopen zou worden.

Niet dat de vraag echt een vraag was. Silvia kreeg geen kans om inbreng te geven. Hoewel R zijn oortjes wel in had, stond de muziek uit. Hij kreeg elk woord mee, elk protest en zelfs terwijl hij ook naar het bord keek dat hij aan het beschilderen was, kon hij ook zien hoe de spanning in Silvia’s schouders iets toe leek te nemen. Hoe snel was hij in staat geraakt haar zo te kunnen lezen?

Silvia speelde haar deel, maar het was… Minder goed dan anders. Ze was nog steeds steengoed en een goede actrice, en toch zag R niet de magie die hij anders beleefde. Hij werd minder door haar passie meegevoerd en ze sleurde hem niet zo het personage in. Ze was nog steeds betoverend, maar met een harde ondertoon, alsof ze zo hard haar best deed om niemand iets te laten merken. Aan het tevreden gezicht van Van Espen te zien, viel het hem niet op.

Damian boog zich naar voren, en hoewel R wist dat hij weg moest kijken en het slechts een stagekiss was, hield hij er blijkbaar van zichzelf te martelen en kreeg hij zijn blik niet afgewend. Vlak voor Damians lippen die van Silvia raakten, blokte Silvia hem af. In plaats van dat stuk over te slaan, benaderde Damian haar nogmaals, en wilde zelfs haar handen wegduwen.

Dat was het moment dat R overeind kwam en Damian bij zijn arm greep. “Ik geloof dat ze nee zei.” Hij was een stukje langer dan Damian, iets waar hij nu ook gebruik van maakte terwijl hij Damians arm net iets te stevig vast hield en hem strak aanstaarde. Hij moest van Silvia afblijven! Silvia was zo duidelijk geweest in wat ze wilde en vooral niet wilde, en Damian had dat te respecteren. En anders zou R daar wel voor zorgen…

Heel even staarden de jongens elkaar aan. Vele woorden werden onuitgesproken toch overgebracht naar elkaar, waarvan de hoofdkern was dat Damian haar grenzen had te respecteren, en dat R er anders wel voor zorgde dat dat zou gebeuren. Heel even wilde Damian zich niet gewonnen geven, maar de dreiging die van R afstraalde was genoeg om hem zich toch te laten losrukken en wegstormen. R was goed geworden in dreigend overkomen de afgelopen jaren. Soms als verdediging, soms om problemen op te zoeken. Het was geen wonder dat Damian zich er niet aan kon meten.

Nu Romeo weg was, was de repetitie afgelopen. Silvia ging zich omkleden, net zoals de anderen, en R ging verder met het bord waar hij mee bezig was. Hij moest deze laag af krijgen om kleurverschil te voorkomen.

“Het is een bijzonder gezicht: de zedendelinquent die een meisje wil beschermen. Puur eigenbelang, nietwaar Harding? Wanneer sla jij je slag? Het is niet alsof jij je druk maakt om toestemming.” Met een ruk draaide R zich om naar de bron van het geluid, Damian in de deuropening. Zijn gehele lichaam maakte zich al klaar om te vechten, met strakke spieren en een adrenalinekick. Wat zou hij graag die grijns van Damians gezicht slaan!

En toen Damian zich omdraaide, wetende hoe erg hij R hiermee geraakt had, wist R ook dat hoewel hij Damian bij Silvia had weggehaald, deze slag had hij zeker verloren. Damian wist te goed welke knoppen hij moest indrukken.

Om te kalmeren begon R een aantal kwasten schoon te maken. Het was altijd rustgevend geweest om te zien hoe de kleuren verf het putje instroomden. Opnieuw werd hij gestoord door een stem, maar ditmaal door een stem die veel meer welkom was.

“Daar is mijn redder in nood! Bedankt voor daarnet, ik wil echt niet dat hij mijn eerste kus is.”

Hij glimlachte naar haar. “Iemand moet hem af en toe even op zijn plaats zetten.” Voor haar was het net alsof eerder gesprek niet plaats had gevonden.

Silvia voerde hem mee naar het podium en R nam naast haar plaats. Wat het ook was dat ze hem wilde laten zien, haar enthousiasme maakte al dat R ervan hield. De sprankel in haar ogen die tijdens de repetitie verdwenen was, was weer tevoorschijn gekomen, iets wat haar op haar mooiste maakte.

Het lied dat ze speelde was prachtig, en hij luisterde ademloos. Ze wilde dat hij de eerste was die het lied hoorde. Een lied dat zo bijzonder klonk, zo emotievol, en hij was de eerste die het mocht horen. Voor heel even voelde hij zich heel speciaal.

Veel te snel was het lied afgelopen en hij klapte zacht voor haar.

“Wow, Sil… Wow. Dat was… Dat was prachtig.” Hij had er niet eens echt woorden voor. Heel even had ze hem het gevoel gegeven alsof het speciaal voor hem bedoeld was, had hij zichzelf aan die waan kunnen overgeven. En dat gevoel wilde hij gewoon nog even niet kwijt, zelfs al wist hij dat het slechts een droombeeld was.

“Kan je het nog een keer laten horen?” Silvia begon opnieuw te spelen, en R schoof wat dichter naar haar toe, zodat hij de tekst over haar schouder mee kon lezen. Halverwege het lied begon hij zacht mee te zingen met het deel voor de mannelijke helft (voor Damian moest hij zichzelf vertellen. Dit deel was voor Damian. Het voelde bijna als heiligschennis om er zelfs maar aan te denken dat deze woorden en dit lied uit Damians mond moest komen).

De laatste woorden van het lied verlieten hun lippen, de laatste tonen stierven uit, en R en Silvia keken elkaar aan. De sfeer van het lied bleef nog even hangen, alsof ze even niet op dit podium in dit leven waren, maar op een planeet ver weg waar onmogelijke dromen werkelijkheid konden zijn.

R had niet geweten dat het mogelijk was geweest om nog verliefder op Silvia te worden.