O44 || Einar Harding

Het lied van Silvia, haar stem die zacht de woorden voor hem zong, het was genoeg om hem heel even te laten vergeten hoe haar toon hard geworden was toen het over Damian ging, hoe zelfs perfect prince charming te snel ging voor haar en haar grenzen niet had gerespecteerd. Hij wilde het ook vergeten. Hij wilde niet aan Damian denken, maar gewoon in het hier en nu zijn bij Silvia. Zijn Silvia die nooit de zijne zou zijn.

De magie van het lied bleef nog even hangen, zelfs nadat de akkoorden al langzaam waren uitgevaagd. Ze keken elkaar even aan, beiden gevangen in de magie. Ergens waren ze naar elkaar toe gebogen.

Wie uiteindelijk het laatste stuk overbrugde, kon R niet zeggen, maar zijn lippen zaten plots op de hare, of de hare op die van hem. Hij kon niet stoppen. Hoewel hij wist dat het beter zou zijn om te stoppen, bestond zij en zij alleen nog maar. Alleen maar haar lippen op de zijne, de warmte van de aanraking, het gevoel. Hij wilde dat het nooit zou stoppen.

Maar stoppen deed het, en het deed het veel te snel, maar ook te langzaam. Het had nooit mogen gebeuren, zelfs al lachte Silvia erbij. Wist ze wat dit met hem deed? Hij had haar altijd al gewild, en nu zelfs mogen proeven. Maar krijgen zou hij haar nooit, want net zoals de noten van haar gitaar, zou ook deze magie heel even spelen en dan volledig wegvagen tot er niks meer over was dan een vage herinnering.

“Oeps! Vergeten dat die daar was.”

Hij wendde zich iets van haar af, hopend dat ze niet zou zien hoe hij zoveel meer aangedaan was hierdoor. Dit was al hij zou krijgen, en hij zou dit koesteren. Zou het lastiger worden om rondom haar te zijn? Om haar met andere jongens te zien? Als een glas goede wijn voor een ex-alcoholist, zo zou ook zij bij hem zitten. Net buiten bereik, verboden om aan te raken, maar hij wist dat het (ze) er was.

“Jij en je gitaar vergeten? Onmogelijk,” plaagde hij als antwoord. Wat moest hij over de kus zeggen? Vergeet het maar? Ik weet hoe het zit? Je hoeft geen excuses te bedenken om nu weg te gaan?

“Ik had al gehoopt dat je noten kon lezen en het lied zou begrijpen,” zei ze. “Ik zou willen dat jij Romeo was.”

Heel even kruisten hun blikken elkaar. Die blik leek vanalles te zeggen, maar R wist ook dat hij zich dingen aan het inbeelden was na wat er net gebeurd was. Er was niks gebeurd, niks wat kon blijven. Het zou Silvia’s carrière in gevaar brengen als hij zelfs maar dichtbij kwam, dat had Van Espen hem wel duidelijk gemaakt, en hij kon Silvia niet laten betalen door fouten uit zijn verleden.

Dat maakte niet dat hij haar niet het liefste nogmaals gekust had.

“Zelfs zonder noten weet je het gevoel precies te raken,” was wat hij antwoordde. Het gevoel van haar willen vinden, bij haar willen zijn. Ze had zijn hart geraakt, en dat had hem kwetsbaar gemaakt. Hij wilde alles voor haar doen, haar Romeo zijn. En dat was eng. Het was veiliger om dat deel niet te bespreken.

Een verder antwoord werd hem bespaard toen Silvia’s telefoon ging. Haar vader… Terwijl zij met hem aan het bellen was, stond hij op. Dit was een privémoment dat hij niet zou wegstelen of afluisteren.

Maar hij werd ontdekt, nog voor hij echt weg had kunnen komen, en voor hij het wist, had hij de telefoon in handen gedrukt gekregen. Beste vriend, degene op wie ze zo dol was.

“Dus jij bent Einar. Ik heb al veel over je gehoord.” Inwendig probeerde R zich zo klein mogelijk te maken, om aan de indringende blik van Silvia’s vader te ontsnappen. Hij was nooit goed geweest met vaders, en vaders ook niet met hem.

Uitwendig probeerde hij zichzelf staande te houden en niks te laten merken, maar misschien waren zijn schouders net iets te veel verstrakt, zijn mondhoeken net iets gespannen.

“Gebaseerd op waarheid, vrees ik, sir” antwoordde hij. Wat had Silvia allemaal verteld? Hoe hij haar bij het groepsproject had laten staan? Hoe ze ruzie gemaakt hadden? De junkie uit de klas? R kon een hoop bedenken, en elk van deze dingen was niet goed, en wel waar.

Silvia’s vader begon te lachen. “En nog beleefd ook. Ik snap waarom mijn vrouw je nu al geadopteerd heeft.” Als hij fysiek in de ruimte was geweest, had hij waarschijnlijk R een klap op de schouder gegeven.

R glimlachte alleen ietwat strak. Familie was een lastig onderwerp, zeker bij familie die hij ergens schoonfamilie wilde noemen (nee, hij wilde geen extra familie, daar was hij wel klaar mee, maar wel Silvia).

“Ik zal u de beschikbare tijd met uw dochter niet ontnemen,” zei Einar. Hij wilde de telefoon aan Silvia geven. Zij wilde haar vader spreken, dat wist hij zeker.