O45// Silvia Carter

“Jij en je gitaar vergeten? Onmogelijk,” plaagde hij als antwoord. Silvia bloosde voor ze zacht haar antwoord murmelde:"Nou ja, een eerste kus met een speciaal persoon doet mensen wel vaker dingen vergeten toch?"
Ze voelde haar wangen gloeien, ze was vast zo rood als een tomaat.

“Zelfs zonder noten weet je het gevoel precies te raken,” zei hij nog, voor haar vader belde en ze al snel hem de telefoon in handen gaf. Nieuwsgierig keek ze toe hoe dit zou gaan.

“Dus jij bent Einar. Ik heb al veel over je gehoord.”hoorde ze haar vader zeggen, Einar stond stijf rechtop. Een spanning in zijn lichaam.
“Gebaseerd op waarheid, vrees ik, sir”antwoordde hij. Waarom leek hij zo bang? Wist hij dan niet dat Silvia hem zag zoals hij was, en niet de roddelversie van hem?

“En nog beleefd ook. Ik snap waarom mijn vrouw je nu al geadopteerd heeft.” lachtte haar vader, Silvia glimlachte ook. Dit ging de goede kant op.
“Ik zal u de beschikbare tijd met uw dochter niet ontnemen,” zei Einar toen snel en drukte haar de telefoon weer in handen. Haar vader keek een beetje verward.

"Heb ik hem afgeschrikt?" Vroeg hij, Silvia glimlachte naar hem.
"Nou ik vond het best goed gaan."
"Silvia, je beseft dat dit de eerste jongen is die..."
"Hij heeft geloof ik niet op die manier interesse in me." Onderbrak Silvia hem zuchtend. "dus maak je maar niet te veel zorgen, pap."
"En jij lieverd, hoe zie jij hem?"
"Als een artiest, ik bewonder hem. Natuurlijk zou ik niets liever willen dan samen met hem zijn, maar liefde moet van twee kanten komen."

Er klonk een alarm en haar vader zuchtte.
"Ik wilde dat ik er voor je kon zijn. Ik zou hem eens klaar en duidelijk alles uitleggen."
Dat deed Silvia zwak glimlachen.
"Ga hem achterna , lieverd. Ik moet gaan, maar bel je snel weer. Oke? Hou van je."
"Wees voorzichtig. Ik ook van jou."

Daarmee was het gesprek afgelopen, en Silvia sloot de zaal af, waarna ze naar buiten liep. Ze zag R staan, en een kortharige brunette die ook een sigaret tussen haar vingers had. Ze stond dicht bij R, en om één of andere reden irriteerde dat Silvia.

R was altijd heel capabel geweest om voor zichzelf op te komen, dus ze hoefde zich waarschijnlijk geen zorgen te maken. Toch bleef haar blik onbewust iets langer hangen bij het tweetal. Het meisje had een paars shirt aan en een tattoo circelde zich om haar bovenarm. Zelfs vanop deze afstand kon Silvia zien dat het meisje toch best wel knap was.

Het was verbazend hoe goed ze bij R leek te passen

Ze wist niet hoe lang ze al stond te staren, en dwong zichzelf toen gegeneerd om verder te lopen. Natuurlijk had R een vriendin, wat had ze gedacht? Misschien hield hij haar daarom op een afstand. Misschien was hun kus een vergissing geweest.

Silvia voelde de tranen prikken toen ze achter het stuur van de auto gleed. Het was haar eerste kus geweest, en ze was zo blij geweest dat ze die met R had kunnen delen. Nu voelde ze zich kinderachtig en schuldig. Had ze zichzelf opgedrongen aan R? Dat had ze absoluut niet gewild.

Een paar tikjes op haar raam schrikten haar op, en daar was Damian, ondersteund door twee vrienden.
"He, kun je me toevallig een lift geven naar het ziekenhuis? Volgens mij is er iets niet juist met mijn been." Zijn gezicht vertrok van de pijn.
"Natuurlijk." Meteen hielp Silvia hem op de achterbank en in no time zaten ze op de spoed.

"Bedankt voor de lift." Zuchtte Damian, toen ze neer zaten."ik hoop maar dat het niets ernstig is ."
Het been was echter al gezwollen, dus ze wisten dat dat waarschijnlijk tevergeefse hoop zou zijn.
"Graag gedaan. Doet het erg pijn?" Vroeg ze bezorgd, en dat leek Damian op te beuren.
"Best wel, maar ja. Het risico van een sporter natuurlijk." Verzuchtte hij. Toen werden ze binnen geroepen en viel het verdikt: een gebroken been.

"Oh nee." Kreunde Damian."romeo kan onmogelijk met een gips op."
"Tja, wie zei dan ook dat je break a leg letterlijk moest nemen?" Grapte de dokter, wat hem een vuile blik van Damian opleverde. Silvia wachtte geduldig tot het gips gelegd was en tegen die tijd waren Damian's ouders ook gearriveerd om hem mee naar huis te nemen.

Silvia zelf reed in stilte naar huis, haar hoofd gevuld met alles wat vandaag gebeurd was: de kus met Einar, het telefoontje van haar vader, de eerst pushy en toen zielige Damian, het feit dat ze nu zonder romeo zaten... En het mysterie van het onbekende meisje bij R.