O46 || Einar Harding

Einar verliet de ruimte, Silvia en haar vader wat privacy gunnend. Zijn hoofd zat vol en alles wat er net gebeurd was duizelde hem. Hij en Silvia… Het was een mythe, iets dat nooit zou gebeuren. Niet eens een sprookje, want sprookjes hadden happy endings, en hij was niet de droomprins in het verhaal.

Ook haar laatste woorden voor de telefoon gegaan waren bleven door zijn hoofd spelen. Nou ja, een eerste kus met een speciaal iemand doet mensen wel vaker dingen vergeten toch?

Dat ze hem gebruikt had wist hij ook. En het ergste was, hij kon niet eens boos worden op haar. Hij snapte haar beweegredenen. Ze had niet gewild dat Damian haar eerste kus was, en hij was voorhanden geweest, een vriend bij ze zich hopelijk redelijk comfortabel voelde. De kusscène zou er toch van moeten komen, dus zij had haar drempel opgelost. Hij kon niet boos op haar worden, maar wel op zichzelf. Want hij zou zich keer op keer door haar laten gebruiken, wetende dat het geen betekenis had, dat hij alleen maar harder zou vallen wanneer ze hem zou laten gaan. En toch bleef hij haar opzoeken. Hij had haar aanwezigheid nodig.

Hij speelde met een sigaret in zijn vingers, tot hij hem uiteindelijk in zijn mond stak en aanstak. Roken was niet iets dat hij dagelijks deed (daar had hij het geld ook niet voor), maar absoluut in stresssituaties. Het was een regulatietechniek van hem. Vaak hielp het hem om wat te kalmeren en zich weer te focussen.

“Heb je ook een vuurtje voor mij?” klonk een onbekende stem. R keek op, naar een jongedame die hij verder niet herkende. Uit zijn zak viste hij zijn aansteker.

“Oh ja hoor.” Hij stak de sigaret van de dame aan, die naast hem tegen de muur ging staan leunen. Het verbaasde R. De meeste mensen zochten hem niet op.

“Wat is het rookbeleid op deze school?” vroeg ze. Ze haalde een hand door haar korte haren.

“Niet gepakt worden.” De dame lachte om zijn antwoord, en ook op Rs gezicht verscheen een licht spottende grijns. Dit was zijn domein, de sarcastische antwoorden. Hier was hij comfortabel.

Ze stak haar hand uit. “Ik ben Tessa. Net nieuw hier op de school.”

R trapte zijn peuk uit en nam haar hand aan. “Einar. Zeg maar R.”

“Oh, dus jij bent de R voor wie ze me waarschuwden?” De glinstering in haar ogen vertelde R dat ze het niet zo meende als het klonk. Hij boog spottend.

“De enige echte. Je kan nu nog weglopen.” Hij knipoogde erbij.

Even deed Tessa alsof ze nadacht, waarna ze twee sigaretten uit haar zak viste en R er ook een aanbood “Hm, nou, ik houd wel van een uitdaging. En altijd fijn om iemand om je heen te hebben over wie meer gepraat wordt.”

R lachte ook, en duwde met zijn schouder tegen de hare aan. “Misschien kunnen we de verhalen wat verdelen?” Zoals ze het zei, en de uitdagende manier waarop ze gekleed was en wat ze uitstraalde, vertelden hem dat zij ook niet de meest onschuldige was en dat er een groter verhaal zat achter midden in het schooljaar wisselen.

Zijn blik werd getrokken door Silvia die in haar auto stapte, en Damian die in haar auto geholpen werd. Het vrolijke gevoel trok meteen weg en zijn zucht was misschien iets te diep. Silvia zei hem zo vaak dat ze Damian niet wilde, dat ze zijn kus niet als eerste wilde, dat ze hem arrogant was. Maar toch had hij telkens haar aandacht, telkens haar aanwezigheid. Hoe zou R daar ooit tegenop boksen.

Tessa had zijn blik gezien, en duidelijk goed geïnterpreteerd. “That sucks hè? Maar mensen als hen hebben geen oog voor mensen als ons. Wij zijn het uitschot van de groep, degenen over wie gepraat wordt, die gemeden worden. Dus we moeten samen sterk staan en in stilte hopen op zelfs maar een glimp van aandacht van de koningen en koninginnen van de groep.”

R nam slechts nog een trek van zijn sigaret. Tessa sloeg de spijker op de kop.


Het weekend wist R best aardig door te komen. Zijn fornuis werd weer gerepareerd (al deed zijn koelkast het nog steeds niet) en verder wist hij zich in werk en zijn kunst te storten. De kus met Silvia wist hij zelfs aardig naar achter in zijn hoofd te duwen, zolang hij zichzelf maar geen tijd gaf om na te denken. Hij rende door tot hij letterlijk omviel van de slaap en zodra hij ontwaakte, ging hij weer verder.

Een heel gezond weekend was het misschien niet, maar wel de enige manier hoe hij zijn hoofd kon bewaren. Als hij zou gaan dagdromen, zou hij zichzelf alleen maar vastdenken.

Op school gingen er maar twee verhalen rond: allerlei roddels over Tessa, en hoe hun ster Damian zijn been gebroken had en hoe dat het einde van de wereld was. Tessa had R vrij snel al gevonden, en ze hadden samen buiten de lunch doorgebracht. Was R Silvia aan het vermijden? Misschien wel. Waarschijnlijk wel. Maar als hij haar zou zien, zou hij weer weten wat hij niet kon hebben.

De dag kwam tot een einde, en voor het eerst sinds tijden had R absoluut geen zin om naar zijn strafwerk te gaan. Hij had Silvia nog niet weer gesproken, en wist ook echt niet wat hij tegen haar moest zeggen. Tessa moest eerst nog langs de directeur om een aantal spullen te halen, maar ze beloofde hem hem later gezelschap te komen halen.

In de zaal was het chaos. Damian stond in het midden uitgebreid te vertellen hoe heroïsch hij zijn been gebroken had, en verder leek iedereen vooral in paniek te zijn over hoe ze zonder Romeo nou verder moesten.

Heel even ving R Silvia’s blik, maar hij wendde snel zijn ogen af. Wat als ze kon lezen in zijn blik hoeveel het voor hem had betekent, wat hij haar allemaal wilde zeggen maar niet zou kunnen? Want Tessa had gelijk. Een meisje als haar had geen oog voor een jongen als hem, niet op die manier.