O49//Silvia Carter

Silvia zag hoe R werd weggeleid, terwijl hij daar alleen maar had gezeten. Het was zo oneerlijk, R had helemaal niets gedaan.
Ze twijfelde om hem achterna te lopen om dit ook tegen de directeur te zeggen, maar de nieuwe audities begonnen en daar was zij nodig.

De eerste persoon liep het podium op en struikelde over zijn woorden, hij vergat ook nog eens welk lied hij wilde zongen zodra de spot hem in het gezicht scheen. De tweede persoon deed de monoloog wel oké, maar haalde de hogere noten van het zangstuk niet.

Het werd niet veel beter

Er waren al niet veel kandidaten, en degenen die toch de moed al hadden waren ongeloofelijk zenuwachtig. Of ze zongen vals. Of ze waren gewoon niet.... Romeo achtig genoeg.
Silvia werd stilaan wanhopig. Niemand leek de gewenste kwaliteiten te hebben om deze rol te kunnen vervullen.

Totdat

“Is er echt niemand die nog auditie wil doen? Dit is je laatste kans?” vroeg Vanespen hoopvol. Ook Silvia's oven scanden de zaal, hopend op die ene verborgen parel die zich op het laatste moment kandidaat zou stellen. Die de voorstelling zou redden en haar held zou kunnen zijn.

“Ik wel,” klonk het opeens, en Silvia kon wel juichen. Niet alleen was er een verborgen parel opgedoken, het was haar ideale Romeo die gesproken had. Hij ging auditie doen! Zelfs zonder dat Silvia het hem had gevraagd!

Vanespen knikte dat het goed was en wees naar het podium, waar R gehoorzaam heen sjokte.
Hij leek een beetje onzeker over wat hij aan het doen was terwijl hij het podium beklom, maar zodra zijn monoloog begon, voelde Silvia hoe haar gezicht begon te stralen.

Wat deed hij het goed! Ze had altijd geweten dat hij dit in zich had gehad. Het had alleen wat nodig gehad om er uit te komen. Ze gluurde opzij en merkte zelfgenoegzaam op dat Vanespen met open mond zat te kijken. Hij had duidelijk niet verwacht dat R zo moeiteloos toneel kon spelen.

Als hij geweten had hoe goed R was, dan had hij hem vast niet bij decor gezet. Nee, dan had R waarschijnlijk of vanaf het begin romeo, of Paris gespeeld. Toen de korte monoloog, die R overigens vanuit het hoofd reciteerde, afgelopen was, nam Einar plaats achter de piano.

Silvia's hart leek vleugeltjes te hebben, zo snel ging het. Dit alles leek een droom, te mooi om waar te zijn. R was de beste kandidaat, hij zou de rol krijgen. Ook als Vanespen er niet mee akkoord zou gaan, zou Silvia haar zin nu doordrammen.

Hij was voor haar immers altijd de perfecte Romeo geweest...

De eerste noten weerklonken en Vanespen boog zich naar haar toe.
"Wist je dat hij kon spelen?"
Silvia schudde haar hoofd. Ze had het niet geweten, maar het deed R duidelijk in achting stijgen bij de drama leerkracht.

“One song,
Glory,
One song,
Before I go,
Glory,
One song to leave behind,” begon R zijn liedje rustig. Al snel werd het lied echter een wentelstorm van pure emotie, waar R zijn stem doorheen gevlochten was met alle pijn en verdriet die hij waarschijnlijk ooit had meegemaakt.

Het zorgde dat Silvia hem alleen maar meer wilde vasthouden en nooit meer loslaten. Hij zou zich geen zorgen meer moeten maken, ze zou hem gelukkig maken. Althans, dat hoopte ze. Even kon ze in haar droom blijven dat hij ook iets voor haar zou voelen.

Toen het liedje voorbij was, bleef de zaal even stil, alvorens in een daverend applaus uit te barsten. Silvia ging stralend boven op haar stoel staan en juichte het hardste van allemaal, waarna ze naar het podium toe liep om R een knuffel te geven.

"Hallo daar, Romeo." Grijnsde ze vrolijk naar hem, toen ze zijn sterke armen om zich heen voelde. Nu voegde Vanespen zich ook bij hen, al leek het een beetje onzeker. Zijn blik viel op hun vervlochten vingers, iets wat Silvia onbewust had gedaan.

"Afgaand op je reactie neem ik aan dat je geen genoegen zult nemen met een minder besproken romeo?" Polste hij. Silvia gaf hem een vernietigende blik als antwoord en voelde hoe ze rood werd. Ze maakte zich zo groot mogelijk.

"Dit kunt u niet serieus menen. Hij is de beste kandidaat, nog beter dan Damian! Daarbij is hij mijn gedroomde Romeo, dus nee. Nee, ik neem geen genoegen met een andere kandidaat."
Vanespen glimlachte, blijkbaar had haar vurigheid zijn goedkeuring.
"Goed, dan zijn we het eens."

Hij liep naar de microfoon toe en tikte er tegen om iedereen bij de les te krijgen.
"Dames en heren, onze nieuwe Romeo en zijn Julia."Kondigde hij aan. R werd naar voren getrokken , Silvia trouw aan zijn zijde.
"Wie had dat gedacht, jongen? Je bent gemaakt voor het podium." Hoorde Silvia Vanespen tegen R zeggen. "Je word onze nieuwe ster!"

Silvia kneep in R's hand en glimlachte naar hem voordat ze met haar ogen rolde om Vanespen. Het was haar manier om R een beetje gerust te kunnen stellen, ze wist dat hij zich meestal op de achtergrond hield. Toen gingen de lichten uit en trok ze hem mee backstage.

"Niet te geloven dat je dat gedaan hebt!" Ze was uitzinnig van vreugde en knuffelde hem opnieuw.
"Weet je nog vrijdag toen ik je zei dat ik wenste dat jij romeo zou spelen? Nu doe je het ook nog gewoon! Het is alsof ik droom. Dit is perfect!" Ze stond bijna te dansen, haar wangen rood van opwinding.

"Nou, je bent in de gunst van je koningin gekomen, gefeliciteerd Romeo." Hoorde ze een stem zeggen. Ze keek om naar de bron van het geluid. Daar stond de brunette die zo vaak bij R rondhing de laatste tijd.
"Een waarschuwing , kleintje. Als je hem kwetst, weet ik je te vinden." Ze keek naar Silvia, die knikte. Het was duidelijk dat dit meisje niet te onderschatten viel.
"Ik wil hem niet kwetsen." Beloofde ze."en moest ik dat doen zal ik er alles aan doen om het weer goed te maken."

Dat deed Tessa een wenkbrauw optrekken.
"Goed dan. Veel plezier, Romeo en Julia."
Met deze woorden draaide ze zich om. Al stopte ze even om over haar schouder nog iets te zeggen.
"Oh, en R? Ik sta buiten te roken. Als je zin hebt."
Dat was het moment waarop Silvia het contact voorzichtig verbrak.

"Je liefje wilt waarschijnlijk graag dat je met haar mee gaat." Mompelde ze, een beetje beschaamd omdat ze zich zo had laten gaan. Alsof zij dat speciale meisje voor R zou kunnen zijn. Hij was bezet en dat moest ze zich inprenten. Ook al zou hij haar kussen, het zou louter toneel zijn, niet voor echt. Hij zou acteren, zoals hij zo vaak deed.

"Silvia, zou jouw moeder misschien een romeokostuum op zijn maat kunnen maken? We hebben er duidelijk een nieuwe nodig. " Vroeg een vriendin, die R bekeek. Silvia kon gewoon de radars in het brein van het meisje zien werken terwijl ze de maten probeerde te berekenen.

"Ik zal het haar vragen." Beloofde Silvia, waarna ze naar R keek. "Als jij het tenminste niet erg vind om bij mij thuis je maten te laten nemen en te komen passen?"
Vanespen was degene die er uiteindelijk voor zorgde dat Silvia bij R weg moest, om de trap naar het balkon te testen nog wel. En om de positie van de nieuwe romeo te bepalen.

Zo kwam het dat ze op het podium eindigden. Silvia op haar balkon, en R daar onder. Het begin van de iconische scène...