O5O || Einar Harding

De laatste noten stierven weg, en plots was R er zich al te bewust van hoeveel mensen er naar hem zaten te kijken. Daar op de piano was hij heel even alleen geweest, ver weg van alle afkeurende en spottende blikken. Diep weggedoken in emoties die hij al jaren probeerde te vergeten.

Hij stond op, en de mensen bleven stil. Er werd zelfs niet beleefd geklapt omdat hij het had aangedurfd om op het podium te staan. Zelfs voor de jongen die voor R aan de beurt was geweest was nog een soort van applaus geweest omdat hij het geprobeerd had.

R boog spottend naar het publiek dat hem zelfs die ene eer niet gunde en liep al naar het trappetje om het podium te verlaten, toen de zaal losbarste. Mensen, dezelfde mensen als die tegen elkaar gefluisterd hadden toen hij het podium beklommen had en die dagelijks achter zijn rug om fluisterden, klapten alsof hij een grote ster was. Het was zo bitterzoet. Nu zagen ze hem ineens staan?

Silvia was de eerste die hem bereikte en ze sloeg haar armen om hem heen, iets wat hij een tel later beantwoordde. Hoe hard hij zichzelf ook probeerde te vertellen dat dit echt niks kon worden, dat het stom was om zelfs maar aan Silvia te denken, pasten zijn armen zo goed om haar en voelde het zo goed.

“Hallo daar, Romeo,” was wat ze zei. R zag Vanespen hun kant op komen en maakte zich los uit de omhelzing – al was er een stemmetje in zijn hoofd dat riep dat hij dat niet moest doen.

“Hallo Julia,” antwoordde hij, net toen Vanespen zich bij hen aansloot. Ergens had Silvia haar vingers met die van R vervlochten. Het paste precies, en hoewel zij zich er niet zo van bewust leek, was R dat zeker wel. Elk stukje huid dat ze aanraakte leek ineens veel gevoeliger geworden te zijn.

Die vingers waren ook het eerste waar Vanespen naar keek, en in R’s hoofd klonk de waarschuwing dat hij bij Silvia uit de buurt moest blijven weer. Aan het polsen van Vanespen of hij nog een andere Romeo kon inbrengen, was hij duidelijk niet de enige die hun onderonsje herinnerde. Maar Silvia was duidelijk: zij wilde R, om wat voor reden dan ook. Volgens haar was hij ‘beter dan Damian’, en dat zei wel wat. Ondanks dat R een hekel aan de koning had, wist hij ook dat Damian een goede acteur was. Dat was dan vast de reden dat hij haar gedroomde Romeo was? Ze wilde een goede show neerzetten, waarschijnlijk met iemand bij wie ze zich comfortabel voelde, en R was hier.

Vanespen liep naar de microfoon om aan te kondigen wie de nieuwe Romeo zou worden, en R maakte gebruik van die ene seconde respijt om Silvia “je zit voorlopig aan me vast denk ik,” in haar oor te fluisteren, om daarna meteen naar voren getrokken te worden. Het was allemaal nogal… overweldigend en een groot toneelstuk. Tien minuten geleden had niemand hem een blik waardig gekeurd, was hij slechts het mikpunt van roddels en opmerkingen, en nu… nu was hij ‘de nieuwe ster’ als hij Vanespen mocht geloven. Vanespen die hem dit jaar al meerdere malen bedreigd had om Silvia met rust te laten en hem te willen schorsen, en wiens grote held hij nu ineens was? Het was een grote poppenkast wist R, al dit. Maar wat maakte hem dit uit? Hij deed dit niet voor Vanespen of al die anderen. Hij had dit voor Silvia gedaan, en zij leek daadwerkelijk blij te zijn. Dat had hij willen doen, haar glimlach teruggeven.

“Niet te geloven dat je dat gedaan hebt!” Opnieuw kreeg hij een knuffel. Ze was een aanhankelijk persoon als ze enthousiast werd, en R kon haar het absoluut niet weigeren. Haar ogen glommen en ze straalde. Hij kon alleen maar glimlachen, terwijl er een steek door zijn hart trok. Waarom martelde hij zichzelf zo door met haar om te gaan, wetende dat ze altijd net buiten bereik zou zijn? Hij wilde haar altijd die glimlach bezorgen, die glinstering in haar ogen, zelfs al zou het alleen bij die momenten blijven.

“Weet je nog vrijdag toen ik je zei dat ik wenste dat jij Romeo zou spelen? Nu doe je het ook nog gewoon! Het is alsof ik droom. Dit is perfect!”

“Het decor is bijna af, wat moet ik anders met mijn tijd hier? Straks word ik nog aan het schoonmaken gezet,” antwoordde hij haar, maar het sarcasme en de stoïcijnsheid kon hij niet opbrengen. Haar enthousiasme werkte aanstekelijk en hij liet zich er al te gewillig in meesleuren.

“Nou, je bent in de gunst van je koningin gekomen, gefeliciteerd Romeo.” R draaide zich met een glimlach om naar Tessa. “Een waarschuwing , kleintje. Als je hem kwetst, weet ik je te vinden.” Hij wilde haar vertellen dat hij wist wat hij aan het doen was, dat hij echt zijn hart niet zo diep erin zou gooien en echt wel op zichzelf kon passen, maar hij wist ook dat dat voor hem allang niet meer gold. Tessa had gezien hoe hij naar Silvia keek en gezien hoe hij zich al hopeloos verloren had aan het meisje naast hem. Hoe hij zo hard zijn best deed om zelfs maar gezien te worden door zijn koningin, hoe een enkele blik alles was waar hij om vroeg. Hij was de straathond die de kruimels van de grond at, en met wat geluk zou ze een keer een extra stukje brood laten vallen.

Maar ze stond wel naast R, keer op keer op keer, ongeacht hoe vaak R haar nu al pijn had gedaan. Waarom ze telkens terug kwam en hem telkens opnieuw accepteerde, wist R niet, maar ze deed het, en wanneer hij naar haar keek, kon hij daar alleen maar heel dankbaar voor zijn. Ze was zo snel al zijn beste vriendin geworden.

“Ik wil hem niet kwetsen. En moest ik dat doen zal ik er alles aan doen om het weer goed te maken.” Al was het vaak omgekeerd geweest.

“Alles? Dat schept mogelijkheden,” vroeg hij haar net iets te onschuldig. “Zit er dan ook een limiet aan de hoeveelheid van dit ‘alles’ dat gedaan wordt, of moet echt letterlijk alles gedaan zijn voor ik je mag vergeven?” Hij kon er niks aan doen. De directheid van Tessa in bijzijn van Silvia maakten zijn gevoelens te duidelijk, en het eerste wat hij dan deed was terugvallen op de grappen, op de R met wie geen serieus gesprek te voeren was geweest, tot uiteindelijk niemand meer met hem geprobeerd had te willen praten.

Tessa nodigde hem uit om te komen roken, en R voelde gewoon hoe Silvia zich afsloot van hem. Natuurlijk, zij wilde geen roker.

“Je liefje wilt waarschijnlijk graag dat je met haar mee gaat.”

R lachte kort, puur om het idee dat hij en Tessa een relatie zouden hebben. “Tess mijn liefje?” zei hij ongelovig. Haast automatisch had hij haar naam afgekort. “Geloof me, dan zou een van ons tweeën niet meer in leven zijn.” Dat kon alleen maar uitlopen tot grote ruzie, daar was hij zeker van. Grote passie, afgewisseld met grote ruzie, die opgelost zou worden met heftige vrijpartijen. Hoge pieken en diepe dalen. Het zou kunnen werken, als dat was wat zij beiden zochten. Maar het zou niet werken, want R had zijn hart al aan een ander meisje gegeven.

“Silvia, zou jouw moeder misschien een romeokostuum op zijn maat kunnen maken? We hebben er duidelijk een nieuwe nodig.” R herkende degene die het kwam vragen vaag. Ze zat wel samen met Silvia in de pauze, en zou een vriendin zijn nam hij aan.

“Ik zal het haar vragen,,” zei Silvia. “Als jij het tenminste niet erg vind om bij mij thuis je maten te laten nemen en te komen passen?”

R haalde zijn schouders half op. “Nee hoor, dat is prima.” Alles voor de voorstelling, hield hij zichzelf voor. En niet omdat hij zich de vorige keer voor het eerst in jaren (in altijd?) welkom gevoeld had in een gezin.

“Ik werk morgen maar tot zeven. Ik kan eventueel daarna wel jullie kant op komen?” stelde hij voor. “Als dat niet te laat wordt natuurlijk.”

Veel tijd samen kregen ze niet, want er moest nog genoeg gebeuren voor de grote dag. De gemaakte planning voor de scènes werd aangehouden op dit moment, al werd er wel vijf keer gezegd dat ze er iets in zouden schuiven zodat wel alle scènes goed geoefend konden worden. Dat maakte dat de scène die Silvia de vorige keer geweigerd had nu toch echt op de planning stond. De kusscène…

R probeerde er niet te veel over na te denken terwijl de scène doorlopen werd. Af en toe werd het stilgezet, om de een of ander aanwijzingen te geven over de positie, om te proberen of het met net een ander gevoel beter was, of omdat de achtergrondspeler niet snel genoeg was met het neerzetten van een struik.

Maar veel te snel kwamen ze bij het stuk waar R zo voor vreesde, en zo naar uitkeek. Hij stond tegenover Silvia, en pakte haar hand vast, terwijl hij zijn tekst leverde.

“Julia, al sinds het moment dat mijn oog op je gevallen is dat eerste bal, ben je niet meer uit mijn gedachten geweest. Jij bent het. Jij bent het altijd geweest. Hoe heb je mijn hart zo snel weten te stelen?” Hij stapte dichterbij en bracht haar hand naar zijn lippen om er heel licht overheen te strijken.

“Ik houd van je S- Julia. Dat heb ik altijd al gedaan.” Hun voorhoofden rusten tegen elkaar, en R zag alleen nog maar haar ogen. Haar lippen. Haar.

Er zat nog maar een paar centimeter tussen ze, maar R overbrugde hem niet. “Je hoeft niet,” fluisterde hij tegen haar, zo zacht dat alleen zij hem kon horen. “Ik zal je niet dwingen om iets te doen wat je niet wilt.”