O52 || Einar Harding

Hij gaf haar een uitweg. Ze hoefde hem niet te kussen, zelfs niet voor het theater. Ze zouden wel een manier vinden om de scène alsnog te laten werken.

“Niets liever,” was haar antwoord. “Maar alleen als jij er je ook goed bij voelt.” Het hele idee voelde te goed, dat was juist het probleem. Hoe kon hij zich ooit blijven volhouden dat dit alles slechts in scène gezet was, tussen Romeo en Julia, als het zo goed voelde?

Heel langzaam werden de laatste centimeters overbrugd en toen proefde hij haar lippen op de zijne. Het voelde goed, haast nog beter dan hun eerste kus. Heel even vergat R dat dit een scène was, dat er mensen stonden te kijken. Haar hand op zijn achterhoofd, zijn armen om haar heen. Het paste zo goed. Er bestond niks anders dan hun kus op dit moment.

Tot de mensen begonnen te joelen en R al te hard teruggegooid werd in de realiteit waar dit slechts een repetitie was. Een droom en niks meer dan dat.

Silvia werd weggetrokken, nog voor R ook maar iets had kunnen zeggen. Misschien was dat maar beter ook. Straks zou hij nog domme dingen, zoals geloven dat dit echt was. Dat hij een beter persoon was dan hij ooit kon zijn. Dat Silvia oog voor hem zou hebben. Hij had vanaf het begin geweten dat het gevaarlijk was om dicht bij Silvia te komen. Al toen ze die opdracht samen hadden moeten maken, was het gevaarlijk geweest. Ze was steeds dichterbij gekomen, en hij had eht laten gebeuren. Ze had zich in hem genesteld, zijn muren afgebroken. Wanneer zou ze alles afbreken?

De repetitie was duidelijk over, en R pakte zijn spullen. Daar trof hij Damian, die in zijn handen klapte. “Gefeliciteerd met je nieuwe rol.” Het klonk bijna onkarakteristiek, tot hij verder ging. “Maar haal je niks in je hoofd. Ze is te goed voor jou. Je bent niks anders dan uitschot en dat zal zij ook inzien. Wacht maar.”

“Oh nee, ik ben nu zo bang,” antwoordde hij sarcastisch. Wat kon Damian hem aandoen? Voor heel even liep R op wolken, met het gevoel van Silvia’s lippen nog alsmaar op zijn lippen. Voor heel even kon zelfs Damian hem niets doen – tot hij dat wel zou kunnen en het hard zou gaan. Maar nu niet.

Silvia was nog steeds in gesprek met Vanespen, en de klok gaf aan dat R echt moest gaan wilde hij niet te laat komen op zijn werk. Met een laatste spijtige blik draaide hij zich naar de deur en verliet de zaal, zonder Silvia gesproken te hebben.


De dag erna leek heel snel voorbij te zijn. Er waren repetities gepland voor een aantal bijrollen die een paar dansen moesten doen, waardoor Rs aanwezigheid niet nodig was. In plaats daarvan zat hij op zijn werk op de momenten dat er geen klanten waren zijn tekst te leren.

Hij had Silvia gezegd dat hij tot zeven uur moest werken, maar uiteindelijk was het al bijna half acht tegen de tijd dat hij de deur achter zich dicht trok. Soms zat alles tegen qua tijd, en dit was zo’n dag. Op werk vertraging, vervolgens had hij elk stoplicht tegen en bleek er een weg afgezet te zijn waardoor hij moest omrijden. Het was inmiddels acht uur geweest tegen de tijd dat hij de straat van Silvia in reed.

Niet wetende wat de bedtijden van haar zusje waren, klopte hij zacht op de ruit in plaats van aan te bellen. Hij was veel te laat, en hij baalde er ook van. Ze hadden een afspraak gemaakt, en Silvias moeder zou met zijn slechte timemanagement waarschijnlijk niet heel tevreden zijn. Avondeten had hij ook nog niet gehad.