O55// Silvia Carter

“Sorry voor de tijd,” verontschuldigde R zich meteen.“Werk was erg druk en het verkeer was een ramp.”
Haar moeder wimpelde het af, net als zijn complimenten over haar eten. Ze leek echter wel goedkeurend dat R zijn bord zo snel leeg had. Toen ging het over het toneelstuk.

“Ja dat klopt. Nu Damian uit is gevallen, moest er een oplossing komen om de show door te laten gaan, en blijkbaar was ik de minst erge keuze,” antwoordde hij. Silvia’s moeder lachte alsof hij een grap maakte, en zelf bloosde Silvia. De minst erge oplossing? Nee, hij was fantastisch geweest, en dat vertelde ze hem ook.

“Niemand heeft me gewaarschuwd dat ik zou moeten dansen,” grapte R tijdens het opnemen van de maten. Silvia glimlachte bemoedigend naar hem.
"Het is een korte dans , omdat we tenslotte trouwen in het stuk. Daar hoort toch een eerste dans bij." Plaagde ze hem terug."die kun je een bruid en bruidegom toch niet ontzeggen?"

Toen ging het verder over de kleding, maar de dans was nog niet helemaal van het toneel verdwenen. Einar leek gelukkig een dansrepetitie in toneelkleding niet erg te vinden. Het zou goed zijn om te testen hoeveel bewegingsvrijheid ze hadden in hun kostuum.

“Dat is prima,” antwoordde hij. “Misschien kunnen we tijdens de repetities als we beide niet nodig zijn vast met de eerste stappen beginnen? De komende dagen zijn er veel stukken gepland zonder ons, of waar we maar heel kort voor nodig zijn geloof ik. Hoe meer oefening, hoe beter.”

Silvia knikte en glimlachte. Hij wilde met haar dansen, wat fijn!
"Ja lijkt me een goed plan, dat zou ik fijn vinden."Glimlachte ze breed naar hem. Toen gaf haar moeder aan klaar te zijn, en Silvia merkte dat haar blik over R's armen gleden. Het was eerder nieuwsgierig dan iets anders, en Silvia wist dat ze straks vragen zou krijgen.

R leek de blik te voelen en trok snel zijn vest weer aan. Silvia wilde hem laten merken dat het wel goed zat, maar hij nam zelf het woord voor ze iets kon zeggen.
“Nou, de meeste outfits zal afgezien de maat niet veel aan veranderen. Dat witte shirt zal wit blijven natuurlijk. Persoonlijk zou ik het grote kostuum wel iets anders zien,” zei hij.

Dan ging het natuurlijk over hun trouwkostuum en het kostuum waar ze uiteindelijk in zouden sterven. Die scène moesten ze nog repeteren. R die zou sterven door vergif en Silvia door het mes dat ze van hem af zou pakken. Ze was even afgeleid door de gedachte hoe die scène zou zijn.

Hoe zou R zijn dood acteren? Zou hij zachtjes op zijn knieën zakken en zo tegen de grond gaan, of zou hij voor stuiptrekkingen gaan en een hele dramatische dood maken? Silvia betwijfelde de laatste optie.

“Ik weet dat voor Damian de bedoeling was dat die aquablauw zou worden, met veel gouden stiksels en schoudervullingen.” hij huiverde een beetje , Silvia kon het zien. “Ik denk dat ik me nogal overdreven voel met schoudervullingen. Ik dacht zelf meer aan iets simpels, niet te veel details.”

Uit zijn zak plukte hij een potloodje van nog zo’n twee centimeter lang en een verkreukeld bonnetje. Op de achterkant maakte hij een snelle schets van wat hij bedoelde. Simpel, strak. Niet dat opgedofte van wat ze bedoelden voor Damian.

“En qua kleur…” heel even aarzelde hij voor hij verder praatte, maar haar moeder knikte enthousiast en keek mee op het bonnetje.“Ik denk dat een donkerdere kleur blauw mooier is. Net wat chiquer en strakker.”

De vrouw naast hem knikte.
"Oke dat kunnen we wel regelen. Wat dacht je van korenbloem blauw of nog net iets donkerder? Misschien een zachte stof?" Opperde haar moeder. Die twee zaten zo over de tekening geen gebogen en Silvia vond het een lief zicht.

“Ik denk dat Silvia’s jurk dan ook beter tot haar recht zal komen.” opperde R, wat haar deed glimlachen. Alles om zelf maar niet in de spotlight te staan. Hij zette de laatste strepen op het papier en schoof de schets richting Silvia en haar moeder.

“Wat denken jullie?” vroeg hij hen. Silvia keek hem aan, terwijl haar moeder al in zichzelf bezig was over stoffen die gebruikt konden worden.
"Jij moet je er vooral goed in voelen." Zei Silvia tegen R." Ik weet dat je dit deels voor mij doet, maar jij moet ook kunnen stralen. Je hebt talent, R, en niet alleen met tekenen en schilderen. "

Ze bekeek de schets, dit voelde meer als romeo dan de opgedirkte koning die Damian ervan gemaakt had. Meer de Romeo van het boek dat Silvia gelezen had. Haar hand had z'n plek gevonden boven op die van R.
"Maar als je mijn mening wilt weten, dan vind ik dat dit meer romeo is dan het vorige kostuum."

Ze kon haar moeder horen rommelen en niet veel later verscheen die met een boek vol stofjes, ze begon de stof en kleur met R te bespreken zodat ze wist wat ze moest bestellen.
"En om snel om te kleden kunnen we het een soort vest maken met knoopjes achter zodat het toch uit die tijd oogt." Hoorde Silvia haar moeder zeggen.

"Ik ga even wat te drinken pakken en die film op zetten die we graag wilden zien." Deelde Silvia de twee fanatiekelingen mee."wilden jullie ook wat drinken en mee kijken?"
Haar moeder keek op en glimlachte.
"Ja lekker lieverd, maak je me een kop thee voor bij de film?" Ze keek naar R." Blijf je mee kijken?"

Silvia was haar moeder dankbaar dat ze niets over de vlekken op R's Armen had gezegd , plekken waar de spuit zijn huid binnen gedrongen was. Littekens waar de wondjes ontstoken waren geweest. Ook Silvia keek nu R hoopvol aan, het zou leuk zijn om samen de film te kijken, en misschien zou het R helpen ontspannen.