O56 || Einar Harding

“Het is een korte dans-” Gelukkig. “- omdat we tenslotte trouwen in het stuk. Daar hoort toch een eerste dans bij. Die kun je een bruid en bruidegom toch niet ontzeggen?” plaagde Silvia terug.

“Ik zou niet durven,” was R’s antwoord. Hij glimlachte erbij. Ooit zou Silvia daadwerkelijk de bruid mogen zijn, en mogen dansen met de liefde van haar leven. En R zou aan de zijlijn staan en zien hoe gelukkig ze was. Ze zou echt mogen stralen, in plaats van slechts hier in de spotlights.

R legde uit wat voor beeld hij had van het trouwkostuum, en vooral hoe verschillend dat beeld was van wat er voor Damian bedacht was. Het zou het kostuum zijn waarin hij de liefde van zijn leven zijn hart zou geven – en waarin hij zou sterven. Het was ironisch ergens om te bedenken. Liefde zou hem op het podium letterlijk vernietigen, maar was dat niet wat hij nu ook al deed? Zichzelf telkens een beetje meer laten vernietigen om maar dichtbij Silvia te zijn? Of nou ja, op dit moment nog niet, maar wetende dat hij uiteindelijk ook figuurlijk zou sterven aan een gebroken hart.

Gelukkig werd zijn suggestie van de andere kleur goed ontvangen. Het paste meer bij hem dan dat opvallende. Meer in het donker, net iets meer op de achtergrond. Felle kleuren pasten gewoon niet. Het enige wat hij zelf aan felle kleuren in zijn gebruikelijke outfits had, waren de verfstrepen die hij er onnadenkend in gemaakt had.

“Oke dat kunnen we wel regelen. Wat dacht je van korenbloem blauw of nog net iets donkerder? Misschien een zachte stof?”

“Ik dacht zelf aan nog iets donkerder. Meer koninklijk blauw of nassaublauw. De soort stof laat ik aan u-” Hij ontving een strenge blik door het gebruik van u. “-aan jou over. Ik ben geen modeontwerper, slechts iemand die wat met kleuren speelt.”

Silvia’s moeder lachte. “Als ik Silvia’s verhalen mag geloven en nu zie wat je zo even uit je mouw schudt, doe je meer dan slechts wat spelen. Je bent een kunstenaar begreep ik zo. Ik zou graag eens wat van je werk zien.”

R boog snel het onderwerp om naar de ideeën voor het kostuum. Daarvoor waren ze er immers, niet om geprezen te worden door iemand die hem nog nooit bezig had gezien. Het was dan wel zijn passie, maar hoe realistisch was het om echt bekend te worden als kunstenaar. Het was lastig daarmee te kunnen overleven, en toch had hij dat pad gekozen.

“Jij moet je er vooral goed in voelen,” zei Silvia. “Ik weet dat je dit deels voor mij doet, maar jij moet ook kunnen stralen. Je hebt talent, R, en niet alleen met tekenen en schilderen.”

R glimlachte licht. Nog nooit had hij overwogen om maar iets met acteren te doen, en toch had hij er volgens Silvia talent in. Het voelde goed dat Silvia hem zo waardeerde – al werd de druk wel hoog. Wat als het een one time only talent was en hij nu alles zou verpesten? Maar Silvia’s hand lag op de zijne, en als zij in hem geloofde dat hij dit kon, moest hij zichzelf wel een kans geven.

“Maar als je mijn mening wilt weten, dan vind ik dat dit meer Romeo is dan het vorige kostuum.”

Silvia en R werden onderbroken door Silvia’s moeder die terugkwam om kleuren en stoffen te bespreken. Ze eiste Rs aandacht volledig op, maar zo samen in discussie leek het beeld wat het kostuum moest worden steeds echter te worden. Het leek zelfs wel bij R te passen. Goed genoeg voor op het podium, om hem niet te laten verdwijnen in de schaduw, maar wel R.

Blijkbaar waren Silvia en haar moeder van plan geweest om samen een film te kijken, zoals Silvia meedeelde. Dat was voor R het teken om te bedenken dat hij de familie niet langer moest storen, zelfs al was de vraag voor drinken en meekijken van Silvia aan hen beiden gericht. Hij was hier al te laat gekomen en had hun avond verstoord.

Silvia’s moeder gaf hem de gelegenheid zich terug te trekken niet, en vroeg hem nogmaals nadrukkelijk of hij bleef. “Ik wil jullie avond niet verder verstoren,” zei hij. Zij hadden plannen gehad, en zijn plan was geweest om... tja, hij had geen plannen gehad.

“Onzin, we hebben je er graag bij,” was het antwoord van Silvia’s moeder. “Sil, als jij de boel klaarzet, ronden wij hier het laatste af.”

En zo eindigde R in de avond bij Silvia thuis op de bank, terwijl hij wachtte tot Silvia de spullen gepakt had en Silvia's moeder de laatste stoffen opgeruimd had. En heel eerlijk gezegd was hij hier ook wel aan toe, aan gewoon ontspannen film kijken (zijn oude koelkast-model tv deed het al tijden niet meer), aan gewoon met Silvia zijn.