Hoe het ook kan beginnen

Daar zat ik dan, niets vermoedend aan het kijken of er gevaar was maar nee. Wat had je verwacht het is de les Latijn. Ik keek naar Ellen die duidelijk bezonken was in haar eigen gedachtegang. Ik had wel al opgemerkt of eerder geobserveerd dat ze worstelde met toch wel wat problemen maar welke is een goede vraag, waarmee worstelde ze al die tijd? Er is maar een manier en die is het vragen maar ik ben niet dom dus moeten we iets anders bedenken. “Simon, hey Simon opletten graag ja.” “Ja mevrouw.” Als de les Latijn voorbij is gaat Simon naar de speelplaats waar normaal zijn vrienden ook naartoe gaan. Hij babbelt een beetje op de speelplaats en uiteindelijk als de bel gaat wandelen hij naar zijn rij, 3C. Ze hebben nu studie aangezien de leerkracht waarvan hij nu les zou moeten hebben een depressie van twee maanden heeft, dus ja twee maanden studie. Simon zit meestal op zijn gsm gewoon naar zijn series kijken en wachten op de bel of hij studeerde maar dat kan nu niet aangezien hij geen toetsen heeft maar hij gaat ook niet op zijn gsm, hij gaat uitzoeken hoe hij erachter kan komen wat het probleem is met Ellen en dat mijn vrienden kan lang duren. “Hey Simon, Wat ben je aan het doen?” Simon wil niet dat iemand erachter komt wat hij doet dus verzint hij gewoon iets. “Gewoon, aan het tekenen.” “Ah oké niets aan het plannen of zo?” vroeg Kyra. “Wat zou ik moeten plannen dan?” “Weet ik veel. Een vriendin of zoiets.” Ze lachten samen om de rare gedachte. Simon had al een plan bedacht. Hij gong aan de vriendinnen van Ellen vragen of zij misschien iets wisten. Nadat de bel ging liepen Kyra en Simon samen naar het derde verdiep. Ze hebben Engels. “Yes, enter the class please. Ow, Simon en Kyra kunnen jullie misschien de laptops gaan halen?” vroeg de lerares met een Engels accent. “Oké ” zei Kyra alsof ze de woordvoerder was van hun beide. Dus ze gingen de laptops gaan halen. Ze liepen de trap af en gingen naar buiten. ze wandelde het secretariaat in en vroegen of ze de laptop mochten hebben. "hoeveel zou je er willen?" vroeg de mevrouw van de balie. "Vijftien, dus drie bakjes." zei Simon "Ah oké." Ze namen de laptops aan en gingen terug naar de klas. tijdens de middag pauze ging Simon naar huis om te eten. In de namiddag hadden Simon en Kyra Frans, Nederlands en Wiskunde. Simon kwam thuis en studeerde. Toen hij klaar was met alles ging hij gewoon tekenen en video's kijken. Hij zou ook nog vragen aan Hanne de vriendin van Ellen vragen wat er met haar is. Wat hij ook gaat doen. De volgende dag eet Simon zijn ontbijt op en gaat hij naar school. Hij praat een beetje met Kyra over superhelden en wacht tegelijk op Hanne. Ze kwam toe met de fiets, ging naar de fietsenkelder en kwam naar de speelplaats. "Hanne." "Ja Simon wat is er?" "Wel de laatste tijd heeft Ellen het precies moeilijk weet jij daar misschien meer van?" "Eigenlijk niet nee. Ik heb het ook al gemerkt want ze is zo stil de laatste tijd en..." "Oké dan zullen we moeten uitvinden wat het is." "Ja maar nu mijn vraag." "Oké, doe maar. "Waarvan ineens die interesse?" "Gewoon. Ik denk dat ik het zelf niet zo goed weet." "Ha ja kan ook gebeuren zeker." "Ja maar hoe gaan we dat aanpakken?" "Wel, misschien moeten we het haar vragen." zei Hanne. "Nee heb ik aan gedacht." "Misschien is het niets erg. Misschien gewoon haar punten of zoiets." "Haar punten ja dat zal het zijn. Ze zal is een negen gehad hebben." "Ja oké ik snap u punt." "We moeten haar misschien gewoon een weekje observeren." Dus nog drie dagen aangezien we nu woensdag zijn." "Ja. Ik zal haar na school wel volgen met de fiets. Zou jij Misschien een beetje kunnen polsen?" "Dus we gaan het wel vragen." "Nee we gaan niks vragen. We gaan gewoon kijken of er iets ergs is of het gewoon een depressie is." "Vragen dus." "Ja oké als jij dat zou wilt noemen." Tijdens de les geschiedenis zitten Ellen en Hanne naast elkaar. Simon zit Hanne wel praten met haar maar hij denkt niet dat het gaat over wat hij zou willen dat het gaat. In de les geschiedenis gaat het over de geschiedenis van de islam. "Simon, Simon hey." "Wordt er gefluisterd. "Simon." Simon kijkt een beetje rond en merkt uiteindelijk op dat het naar hem bedoelt is. "Ja?" "Wel, ze zegt dat er niets is dus dan zal er wel niets zijn zeker." "Dat denk ik niet. Ooit gehoord van liegen?" "Waarom zou mijn beste vriendin tegen mij liegen?" vroeg Hanne twijfelachtig. "Ik zal haar wel gewoon volgen. Anders ga ik het wel vragen tijdens Frans. Dan zitten we toch naast elkaar." "Oké, gaat Kyra niets doorhebben?" "Waarom? Mag dat niet dan?" "Ik weet het niet kunnen we haar daar wel mee vertrouwen?" "Ja, geloof mij ik ken haar al lang." "Je kent haar nog geen twee jaar." "Inderdaad, ik kreeg ook nog de kans niet om haar langer te kennen aangezien ik hier nog maar anderhalf jaar ben." "Ja oké maar ik zou het toch liever hebben als ze er niets van weet oké. Gewoon zodat als er inderdaad een geheim is niet iedereen dat direct weet." "Dus je vertrouwd haar niet." "Nee niet helemaal." Nadat de bel ging liepen ze naar het wiskunde lokaal. In de les wiskunde hebben ze gewoon oefeningen gemaakt dus niets interessants net zoals bij Grieks wat zich tijdens het derde lesuur afspeelt. Na Grieks is het Frans en is het nu Simon zijn beurt om te polsen. In de les zit Simon naast Ellen zoals verwacht. "Ellen. Ellen!" "Ja Simon wat is er?" "Wel ik merkte de laatste tijd dat je wat diep zat en ik dacht dat er misschien el wat scheelde." "Ik nee waarom?" zei Ellen met een twijfelende stem. "Komaan wees eerlijk." "Waarom zou ik tegen jou eerlijk moeten zijn. ik bedoel ik was eerlijk maar wij kennen elkaar niet eens goed. Voor je iets tegen me zei kenden we elkaar niet eens. We kennen elkaar nu nog niet eens dus." "Oké ja laat dan maar. Als er iets is dan kom ik toch wel achter hoor." zei Simon. "Probeer maar, ik heb niets te verbergen." zei Ellen heel zelf verzekerd. Na de les pakte Simon zijn koptelefoon, ging naar de fietsenkelder en ging zo snel mogelijk naar de poort waar hij Ellen zou opwachten. Ze zag haar passeren maar hij vermoed dat hij haar ook heeft gezien maar dat maakt hem niet veel uit. Hij laat zijn fiets achter bij de school, op slot natuurlijk. Ellen wandelt altijd naar school wat ervoor zorgt dat ze ook terug te voet naar huis gaan. Simon gaat achter elke haag en stuik wachten zodat ze het niet zal merken. Hij is eindelijk bij haar huis. Hij ziet haar nog net de deur dichtdoen. Op dat moment staat hij daar. Hij staat voor de deur, de deur van een gigantische villa. Hij loop naar een raam. Bij het raam waar hij staat kan hij net in de woonkamer kijken. Hij ziet Ellen met haar moeder en haar vader praten. Hij kan wel niet horen wat er gezegd wordt waarschijnlijk dubbelglas of iets waardoor het geluiddicht is. Hij probeert te liplezen maar daar kan hij ook niet veel van. "Het kan niet over de punten gaan want die zijn perfect en haar gedrag, het is een perfect meisje. Wat zou er kunnen gebeurd zijn?" fluistert hij tegen zichzelf. "Ha Simon zo ga je ook niet ver komen." "Wauw Hanne ik schrik me dood wat doe jij hier?" "Ik ben hier omdat ik aan de frontlinie ga staan." "Oké maar.... DUIK!" "riep Simon hard. Hij sprong op Hanne en ademde noch zei hij iets. Ook al wist hij dat ze niets konden horen door het glas of de bakstenen heen. "Wat doe je nu?" "Er keek iemand en dat kunnen we niet riskeren." "Ja oké maar om me daarvoor te bespringen, ik bedoel je had me ook naar beneden kunnen trekken of zelfs gewoon helemaal niets kunnen doen want ik ben hier toch voor haar." "Ow ja dat is ook waar. Het zal niet meer gebeuren." "Is alles nu goed?" "Ja." "Dan ga ik nu aanbellen." "Jij kunt nu gaan dan ga ik een beetje rond kijken." Simon belde Hanne vlak voor ze op de bel duwde. Ze nam natuurlijk op omdat ze al snel doorhad dat Simon wou meeluisteren met het gesprek maar ze zette haar geluid wel uit. Hanne duwde op de bel en er werd al direct opengedaan door Alfred de butler. "Hallo Alfred ik ben hier voor Ellen." "Ah dat was wel te verwachten, niet dan." "Ja dat zal dan wel zo zijn zeker." "Hallo Hanne kom maar binnen hoor." "Dank u." "Heb ik je daarnet niet met Simon buiten zien staan?" vroeg Ellen." "Ik nee ik ben hier zelf pas. Vanwaar de vraag?" "Ah gewoon nu je de laatste dagen of eerder de laatste uren met Simon zoveel praat dacht ik dat jullie misschien goed bevriend waren of zoiets." "Ik en Simon zijn inderdaad aan het praten met elkaar maar het is niet zo dat ik nooit met hem praat." "Serieus? Ik denk dat je vandaag als meet woorden tegen hem hebt gezegd dan je normaal gemiddeld per maand doet." "Nu moet je ook niet overdrijven." "Haha mag ik misschien niet weten dat hij u Valentijn is voor vrijdag of wat?" Bij die woorden viel Simon bijna van de gedachte en zette Hanne de microfoon uit. De reden is omdat ze niet wist dat ze het over zulke dingen zouden hebben. "Ik en Simon? Haha zou hij willen." "Ja ja." "Maar zullen we dan naar boven gaan?" zei Hanne omdat ze van onderwerp wou veranderen. "Oké voor mij goed." Ze gingen naar boven en babbelde wat . Hanne was alleen de microfoon vergeten terug aan te zetten. Ze pakte haar gsm en deed alsof ze een bericht naar haar moeder stuurde. "Is er iets?" vroeg Ellen bezorgd. "Nee het is alleen dat ik mijn moeder laat weten dat ik bijna ga vertrekken omdat ik nog moet eten en zo." Je mag wel hier blijven eten hoor." "Oké ik zal het sturen." "Als jij dat doet zal ik vragen aan Alfred om een bordje bij te zetten." Hier zag Hanne de kans. De kans om rond te zoeken achter iets wat aan toont dat ze problemen heeft. Ze deed al de kasten open dan vond ze een dagboek. "Daar moet er toch iets instaan?" dacht Hanne. Ze stak het in haar rugzak omdat ze zag dat er een slot opzat. "Ja alles is geregeld." "Dat klinkt goed. Mijn moeder heeft trouwens gereageerd." "En? Wat zei ze." "Ze vindt het goed dus." "Oké." "Ik ga nu wel even naar de toilet dus als het niet stoort." "Ja, je weet het zijn, toch?" "Ja." Hanne pakte haar gsm mee en legde af. Ze stuurde naar Simon dat hij moest wachten tot vanavond. Simon en Hanne wonen namelijk in het zelfde appartementsgebouw. Simon reageerde dat hij niet kon wachten. Hanne ging terug. Ze studeerde een beetje met Ellen en vroeg ondertussen nog een paar dingen. "Eten dames." "Oké. dank u wel Alfred." "Je weet dat ik er altijd ben voor u mevrouw." Ellen wandelde de trappen af. "Alfred?" "Ja Hanne." "Ik heb een vraag maar ik weet niet zeker of u die kan beantwoorden." "Maakt niet uit stel maar." "Wel heeft Ellen problemen?" "Daar mag ik helaas niet op antwoorden. Maar ik denk dat je het sneller zal te weten komen dan je denkt, ook als je in haar dagboek kijkt." "Oké dank u denk ik." "Het is graag gedaan maar nu is het wel tijd om te gaan eten." "Ja." Hanne ging normaal vragen stellen aan tafel maar na wat Alfred had gezegd dacht er dat ze niets gingen zeggen." Na het eten ging Hanne naar het appartement. Ze ging naar haar kamer en drie keer raden wie haar daar zat op te wachten. Simon. Hij zat daar alsof hij het elke dag deed wat dus niet het geval was. "Simon, wat doet jij hier. Ik bedoel mijn moeder had je kunnen zien en wat dan." "Wow, rustig alles komt goed. Geloof me. Toon jij nu maar het dagboek." "Ik weet het niet hoor. Ik bedoel het is wel een beetje haar privacy schenden?" "Jawel maar het gaat wel om iets belangrijks dus." "Oké ja." Ze forceerden het slot een beetje met een haarspeld van Hanne en in een mum va tijd was het gekraakt. Er stonden veel notities van de les in maar niets over een probleem. "Wauw ik wist dat Ellen een nerd maar zo een grootte ha wauw." "Simon! Dit blijft wel tussen ons toch?" "Ja natuurlijk maar kijk nu eens." "Wat?" "Hier er staat dat ze vrijdag naar het valentijn bal gaat op school." "Ja en?" "Zie je het niet? Dit is onze kans maar hoe gaan wij daar naartoe gaan." "We kunnen samengaan." "Lijkt me geen slecht idee maar ik moet u wel naar mijn kamer gaan want mijn moeder dankt dat ik aan het studeren ben." Simon klimt via het raam van Hanne op zijn balkon en gaat dan naar binnen. De volgende dag gaat Simon weer naar school zoals anders. Als eerst hebben ze biologie, ze leren over de schimmels. Simon zit nu wel gewoon bij zijn Kyra en Hanne bij Ellen. Simon en Hanne fietsen vanaf nu wel samen naar school en terug. Alleen eet Simon op zijn appartement en Hanne op school. Na de bel gaat heel de klas naar Nederlands waar ze in groepjes werken. "Simon ga jij naar de groep van Hanne?" "Waarom?" vraagt Simon aan de lerares. "Omdat de mensen van jouw groepje afwezig zijn." "Ow ja sorry het was me nog niet opgevallen dat ze afwezig waren." De twee zieken zijn Tessa en Alex. Het is wel raar dat Simon niets is opgevallen want Alex is naast Kyra zijn beste vriend maar wat Tessa betreft is iets helemaal anders. Simon vindt Tessa echt idioot. Het ligt ook wel aan Simon maar gewoon, ik zal het uitleggen. Meestal haalt Tessa hoge punten maar voor de toets zegt ze altijd dat ze een buis gaat halen en ja dat vindt niemand bepaald leuk. Het grootste probleem is eigenlijk dat Simon en Tessa veel op elkaar lijken maar er gelukkig toch nog punten zijn die verschillen. Simon gaat naar het groepje van Hanne en Max. Ze moeten samen oefeningen maken over een tekst. Simon probeert subtiel met Hanne te praten zonder dat Max het door zou hebben maar dat ging natuurlijk mis. "Simon wat ben je aan het proberen?" Vroeg Max. "Ik niets waarom?" "Omdat je al de hele tijd Hanne haar naam aan het fluisteren bent. Heeft het misschien iets te maken met Valentijn?" "Ik en Valentijn? Ja zot zeker." "Ja ja dat kan jij wel zeggen maar er is nog steeds geen bewijs." "Inderdaad maar er is ook geen bewijs dat ik wel op haar ben dus kan jij ook zeggen wat je maar wilt." "Jongens." zegt Hanne gefrustreerd "Simon laat het toch gewoon gaan." "Oké dan." Simon stuurt een bericht naar Hanne waar in staat waarom hij de schuld kreeg waarop ze terug reageert dat ze hem niet de schuld gaf maar dat ze wist dat hij niet onnozel zou reageren. Simon moest erbij lachen. "Is het grappig Simon? Is het zo grappig om het levensverhaal van een zwerver te lezen?" "Wel nee maar." Simon werd direct onderbroken door een stomp van Hanne.
"Auw, waarom doet je zoiets?" "Gewoon omdat je anders iets doms had ."