O6O || Einar Harding

Het voelde alsof hij Silvia en haar gezin een verontschuldiging schuldig was. Hij had nooit in slaap willen vallen en willen blijven, maar toen hij zelfs maar een poging deed om zich te verontschuldigen, werd dat al weggewuifd.

“Dan had je het nodig. Je zag er gisteren ook uitgeput uit.” Zo had R zich ook gevoeld, maar het was niet iets nieuws. Hij werkte lange dagen en was daarna vaak nog uren wakker om aan projecten te werken of omdat hij de slaap niet kon vatten. Zijn hoofd zat vaak te vol en hij weigerde om weer naar verdovende middelen te grijpen. Die hadden al bewezen geen rust te brengen op de lange duur. Maar het zorgde ervoor dat de jonge kunstenaar vaak tot ver na middernacht bezig was, om slechts een paar uur slaap te pakken voor de wekker hem weer wekte.

Maar hier op de bank bij Silvia had zo vredig gevoeld dat hij meer uur slaap gekregen had dan hij in tijden had gedaan. Haar aanwezigheid was rustgevend geweest en de omgeving veilig.

Hij gaapte nogmaals. “Ja, zo voelde ik me ook wel,” antwoordde hij. Hij kon niet anders dan glimlachen. De manier waarop Silvia daar aan de keukentafel zat met haar ontbijt, net niet volledig wakker op dit tijdstip van de dag. Het was zo… normaal. Hij was haar leefterrein binnen gedrongen, zag haar ochtendritueel nu. En het voelde compleet normaal, alsof ze vaker hier stonden en dit een regelmatig terugkerende setting was. Ergens verbaasde het hem niet dat zij een ‘ontbijt met cornflakes en appelsien’ persoon was. Het leek gewoon te passen bij haar.

“Ontbijt? We hebben yoghurt, cornflakes, spek en ei, toast, misschien kan ik pannenkoeken bakken als je daar zin in hebt?” Ja, het voelde als een routine, buiten dan dat ze zijn ontbijtvoorkeuren niet wist. Buiten dat dit iets nieuws was. Buiten dat dit niet dagelijks zou voorkomen.

Hij was even in gedachten verzonken geweest. Hoe lang geleden had hij zo uitgebreid ontbeten? Normaal at hij slechts een boterham, of restjes van de dag ervoor, of niks als de kast weer leeg was. Daardoor was het hem even ontgaan dat ze natuurlijk op antwoord van hem wachtte. Silvia was degene die als eerste doorhad dat er waarschijnlijk geen antwoord zou komen, puur omdat het idee dat antwoord geven een vereiste was nog niet helemaal doorgedrongen was door R’s ochtendbrein. Had hij al gezegd geen ochtendpersoon te zijn? “Of wilde je alleen koffie?” vroeg ze hem.

Janie wilde per se zijn aandacht hebben. “Vandaag komt meester Do weer, we gaan knutselen en turnen.”

R woelde door Janie’s haren. “Oh echt? Wel lief zijn voor de meester dan hè?” vroeg hij haar plagend. Het voelde heel iets gemaakt. Doris was en bleef een gevoelig onderwerp in zijn leven, en hoewel hij heel blij was om te horen dat zijn broertje zijn droom najoeg en dat het goed met hem ging, voelde het ook bitterzoet omdat Doris tegelijk zijn broer niet meer was. Heel kort ving hij Silvia’s blik. Wat zou hij haar graag vertellen wat er gebeurd was, maar hoe moest hij dat doen? Hoe vertelde je je grootste geheimen en diepste kwellingen aan een ander, wetende dat die je ooit pijn zal doen? Zowel zijn verleden als meer recente ontwikkelingen? Zo graag wilde hij haar in vertrouwen nemen en iemand hebben om te praten over wat zich de afgelopen dagen had afgespeeld, maar hij wist niet hoe.

Hij hoefde ook (nog?) niks te zeggen, gezien de moeder van Silvia binnen kwam. “Silvia heb je die arme jongen nog geen ontbijt gegeven?” R werd naar een stoel begeleid. “Laat me raden, koffie. En een stevige omelet. Een grote jongen als jij moet goed eten.”

“Dat klinkt heerlijk,” antwoordde hij. “Silvia was net bezig me wat aan te bieden.” Het voelde juist om Silvia in dit geval te verdedigen. Ze deed zeker haar best, en hoewel het een vermanende grap van de moeder was geweest, was de vermaning niet terecht.

De manier waarop Silvia’s moeder voor hem zorgde en hoe liefdevol ze met haar dochters om ging was vreemd voor R. De liefde die van de handelingen afspatten had hij nooit leren kennen, net zoals de wijze waarop ze met elkaar om gingen. Misschien was de verdediging van Silvia ook wel aangeleerd gedrag. Vroeger was het Doris geweest die verdedigd werd door R, en beschermd werd tegen de vele ruzies van zijn ouders. Haast automatisch had hij Silvia nu onder zijn hoede genomen.

“Melk of suiker, lieverd?”

“Nee bedankt, liever zwart,” antwoordde hij. Het was hem niet ontgaan dat Silvia naar hem aan het kijken was, en heel kort beantwoordde hij de blik. Ze was aan het nadenken, dat kon hij zien. Hoe graag zou hij willen weten waar ze aan dacht. Ergens de afgelopen tijd had hij het idee gekregen haar steeds beter te kunnen lezen, maar op momenten als dit was ze een groot raadsel voor hem. Wat zou er omgaan in haar hoofd? Voelde het voor haar ook zo natuurlijk dat hij bij haar aan de keukentafel zat?

Hij had zijn handen om zijn mok koffie gevouwen tot hij een bord aangereikt kreeg. Het rook weer eens geweldig. “Ik moet zo nog wel bij mij langs,” zei hij. “Even wat ophalen nog. Je kan als je wil meerijden, maar dan moeten we dus wel wat eerder weg.” Bij hem. Niet bij hem thuis. Thuis hoorde anders te voelen.

Thuis voelde meer als hier. Maar mocht hij wel zo denken?