O62 || Einar Harding

Silvia zou met hem meerijden, en mevrouw Carter zou Janie naar school brengen. R nam slechts een hap van zijn eten om lichte verwarring te verbergen. Tijd voor elkaar… Ze zouden elkaar bij de repetities vaak genoeg zien, en misschien zelfs ook momenten in de pauze. Maar R wilde zich niet mengen in de vriendengroep van SIlvia waar hij niet welkom was, en haar niet dwingen tussen hen te kiezen, dus vaak zat hij dat niet. Misschien was alleen samen zijn niet verstandig. De kus op dat podium had zo goed gevoeld. Wat als ze gemerkt had dat het niet alleen als een toneelkus had aangevoeld voor hem. Zou ze hem een pervert vinden dat hij zo misbruik gemaakt had van de situatie?

Sneller dan verwacht moesten ze het huis verlaten. Mevrouw Carter had naast de lunch voor Silvia en Janie hem ook nog wat fruit in handen geduwd omdat het ‘anders toch zou vergaan’. Het maakte dat R deze dag een lunch zou hebben. Brood zou hij geweigerd hebben als ze dat zouden hebben aangewezen, maar misschien had mevrouw Carter daar nu handig gebruik van gemaakt.

“Dus ik ga eindelijk zien waar je woont,” zei Silvia. Ja, daar had ze een punt… Ze zou zijn huisje zien, en vooral de groezelige omgeving waarin hij leefde op dit moment. Het was geen schone, frisse plek waar hij woonde. Zijn wijk was niet rijk, zijn flatgebouw niet zo licht of onderhouden als Silvia’s huis. Er was geen tuin of zelfs maar een balkon, en je kon maar beter al je deuren en ramen goed op slot houden. Het was het enige wat hij momenteel kon betalen.

“Verwacht er niet te veel van,” grapte hij terug, maar echt zijn aandacht had hij er niet bij. “Het zijn wat muren en een dak.”

Zijn ogen schoten naar de spiegels en terug. “Kijk je uit naar de repetitie van vandaag? Wie weet heeft mam tegen volgende week je kostuum af en kunnen we in kostuum oefenen, je zult zien dat dat het nog echter maakt!”

“Hm? Oh, ja zeker,” antwoordde hij. De helft van haar woorden waren hem ontgaan terwijl hij zo in zijn eigen hoofd zat. Met zijn vingers drumde hij zacht op het stuur terwijl ze stonden te wachten op een rood stoplicht.

Heel even was hij stil. Hij wilde zo graag aandacht voor haar hebben en met haar praten over toneel en kostuums, maar zijn hoofd liet hem niet. Hij wilde met haar praten en wist niet hoe hij dat moest doen. Kon hij doen alsof er niks was? Nee.

“Ik heb komende zaterdag met Doris afgesproken,” gooide hij er ineens uit. Het had niks te maken met het gesprek dat Silvia probeerde te voeren, had totaal geen inleiding en hij was er nog steeds niet zeker van of hij dit kon delen, maar hij moest haar er gewoon over vertellen. Het drukte op zijn borst en het moest eruit.

Hij keek niet naar haar, maar richtte zich compleet op de weg voor hem. “Ik weet niet of ik het kan. Wat als er niks te zeggen is? Wat als hij me niet wil? Wat als hij zich realiseert dat dit een grote vergissing was? Ik kan het niet.” Ze wist niks van hun gecompliceerde geschiedenis, misschien hooguit dat het lastig was, maar hij kon de angsten in zijn hoofd niet langer voor hem houden. Zij was de enige die hij genoeg vertrouwde hiermee.