O63// Silvia Carter

“Verwacht er niet te veel van,” grapte hij terug, over zijn huis. “Het zijn wat muren en een dak.”
Zijn ogen schoten naar de spiegels en terug, was hij nerveus op haar zijn huis te laten zien? Haar opmerkingen over de repetitie leken hem te ontgaan.

“Hm? Oh, ja zeker,” antwoordde hij afwezig. Met zijn vingers drumde hij zacht op het stuur terwijl ze stonden te wachten op een rood stoplicht. Het gesprek was officieel stilgevallen. Heel even was hij stil, en Silvia was bang dat ze haar kans op een conversatie volledig verpest had, toen R toch begon te praten.

“Ik heb komende zaterdag met Doris afgesproken,” gooide hij er ineens uit. Het had niks te maken met het gesprek dat Silvia had geprobeerd te voeren, maar leek eerder iets dat R gewoon even kwijt moest. Even was Silvia verrast door deze plotse blijk van vertrouwen.

Hij keek niet naar haar, maar richtte zich compleet op de weg voor hem.
“Ik weet niet of ik het kan. Wat als er niks te zeggen is? Wat als hij me niet wil? Wat als hij zich realiseert dat dit een grote vergissing was? Ik kan het niet.” De angst en wanhoop in zijn stem maakte dat Silvia zacht haar hand over de zijne legde op de stuurknuppel.

"Jawel, je kunt dit wel. Do wilde met je afspreken, wilde met je praten. Toch? " Ze glimlachte bemoedigend naar hem. "Hij is je broer, en dat zal hij altijd blijven."

Veel wist ze niet van de situatie tussen de twee, alleen dat het ooit ergens mis gegaan was en dat ze elkaar een tijd niet gezien hadden. Was R daarom bang? Bang dat er iets gebroken was dat niet meer hersteld kon worden?

"Hij wilt je zien en met je praten, ik weet zeker dat jullie wel onderwerpen zullen vinden. Jullie zullen ook wel over de ander zijn leven willen horen neem ik aan." Ging Silvia door. R 's krampachtige grip op het stuur maakte dat ze hem echt gerust wilde stellen. Ze sloegen af naar een minder goed deel van de stad. Ergens waar Silvia nog nooit was geweest. Dit was R's domein.

"Jullie zijn beide goede kerels, R. Het komt wel goed tussen jullie, dat geloof ik stellig. Zeker omdat Do blijkbaar soms aan Janie vraagt of ze je nog gezien heeft. Dat vind Janie natuurlijk helemaal geweldig, want Do is haar favoriete leerkracht. "

Ze had haar blik niet meer van hem afgewend sinds hij de bekentenis over Do had gedaan, haar hand lag nog steeds op de zijne terwijl hij reed. Ze speurde zijn gezicht af naar een zweep van een geamuseerde glimlach om haar opmerking over janie.

"Waar gaan jullie heen samen?" Vroeg ze hem. Dat zou misschien al enige indicatie geven waarom R toch zo gestrest was over dit gesprek. "Het is belangrijk dat jullie je beiden op je gemak voelen. Ik weet niet wat er gebeurd is maar het is duidelijk dat jullie jaren bij te praten hebben."

Even was ze stil, en toen...

"Wil je dat ik met je mee ga zaterdag? Als steun?"
Het kwam er uit voor ze het door had, maar ze stond er 100% achter.Nee, ze had het niet hoeven aanbieden. Wie weet wilde hij het niet eens, maar hij vertrouwde haar met een angst, en ze zou hem helpen deze te overwinnen.