O64 || Einar Harding

Heel kort schoten R’s ogen naar de hand die Silvia op de zijne gelegd had. Toen richtte hij zich weer op de weg. Het stoplicht sprong net op groen.

“Jawel, je kunt dit wel. Do wilde met je afspreken, wilde met je praten. Toch? Hij is je broer, en dat zal hij altijd blijven.”

R wilde haar zo graag geloven. Zoals ze dat zo zei, klonk het zo logisch. Als Doris hem niet had willen zien, had hij R nooit zo uit het niets zijn nummer mee gegeven, hadden ze vast nooit daadwerkelijk afgesproken. Maar ergens bleef toch altijd dat stemmetje…

“Maar wat als hij van gedachten is veranderd?” Silvia vertelde dan wel dat er genoeg onderwerpen zouden zijn om over te praten, dat Doris aan Janie naar hem vroeg, dat het allemaal wel goed zou komen, maar die ene prangende vraag bleef door R’s hoofd spoken. Wat als Doris van gedachten veranderd was?

“Het is al zo lang geleden dat we elkaar gezien hebben. We kunnen elkaar al zo lang geen broer meer noemen. Wat als hij zich plots realiseert dat ik echt zijn broer niet meer ben? Dat hij me haat voor dat ik hem in de steek gelaten heb?” Hij was er vrij zeker van dat hij met het woord dat hij sprak onduidelijker aan het worden was. Silvia had waarschijnlijk geen flauw idee waar hij het over had, maar om zijn gedachten te ordenen en het duidelijk te maken, had hij meer nodig dan zijn eigen hoofd. Hij had alles al zo lang weggestopt, en het zou waarschijnlijk wel wat gerichte vragen van Silvia vragen om er een logisch verhaal van te maken.

“Waar gaan jullie heen samen? Het is belangrijk dat jullie je beiden op je gemak voelen. Ik weet niet wat er gebeurd is maar het is duidelijk dat jullie jaren bij te praten hebben.”

“Naar een lunchroom in de buurt,” antwoordde hij. Hij sloeg linksaf, zijn straat in. “Dat leek ons het beste, neutraal terrein.” Waarom hij dat erbij vertelde, wist hij niet. Het was wel zo. Het leek een stille afspraak te zijn dat ze elkaar zouden treffen op gebied dat voor beide geen waarde had en waar ze weg zouden kunnen als het moest. Dat hield ook in dat R voorlopig de school van Janie zou moeten mijden. Maar wat had hij daar als gewone vriend van Silvia ook te zoeken?

Hij was net bezig met inparkeren toen Silvia het woord weer nam. “Wil je dat ik met je mee ga zaterdag? Als steun?”

Hij keek opzij naar haar terwijl hij de handrem erop zette. “Zou je dat doen? Voor mij?” Alles in hem zei dat hij ja moest zeggen. Hij had haar steun nodig, en zij leek al goed met Doris te kunnen. Misschien kon zij wat bemiddelen tussen de twee jongens.

Hij legde zijn handen op het stuur en staarde er intensief naar. Eigenlijk zou hij nu moeten uitstappen, pakken wat hij nodig had en naar school gaan. Hij bleef liever hier in de auto met Silvia.

“Zou jij iemand vergeven die jou willens en wetens in de steek gelaten heeft?” vroeg hij Silvia. “Zelfs al was er op dat moment geen andere optie?” Hij had niet meer thuis kunnen blijven wonen, en geen contact met Doris was het beste voor zijn broertje. Waren ze elkaar niet al eerder kwijtgeraakt, toen R begonnen was met middelengebruik? Hoe dan ook, R was degene die hun band kapot gegooid had, en ze wisten het allebei.