Butterfly Wish

De zachte lentewind speelde voorzichtig met haar haren. Op dit moment wist ze dat ze van deze plek ging houden, de geur van koffie, de vlinders op de muur, het geluid van de mensen om haar heen. Ze was even het oog verloren voor de man die tegenover haar zat.
‘Negeer je me nou?’ Zijn toon was plagerig en de hoeken van zijn mond krulden richting een ingehouden glimlach.
‘Sorry?’ Vroeg ze nog steeds half verzonken in de sfeer van haar omgeving.
‘Rustig, ik plaagde je maar.’
Ze knikte. ‘Ik denk dat dit mijn nieuwe favoriete plek is.’ Ze legde haar hand open op tafel en wachtte af totdat hij haar hand zou pakken.
‘Ik merk het aan je. Na alles wat er gebeurd is lijk je eindelijk weer wat vrolijker.’
Ze zag hoe de blik in zijn ogen langzaam veranderde. Hij deed altijd zijn best om zijn gevoelens afzijdig te houden van de situatie maar op de een of andere manier was ze toch doorgedrongen. Hij keek opgelucht, gerustgesteld.
‘Het wordt allemaal wat lichter zo ja. Ik kan het een beetje los laten.’ Ze pakte haar kop koffie op en rook er nog eens aan. De geur van versie koffie was kalmeren voor haar.
‘Alhoewel,’ Ze pauzeerde en nam zijn blik nog eens in haar op. ‘Ik niet de engie ben die me ontspant hier.’
Hij lachte kort, de soort lach die haar hart nog steeds liet dansen.
‘Natuurlijk. Maar dat is ook niet zo heel moeilijk. Waar jij bent is kalmte. Waar jij bent is de wereld rustig.’
Ze voelde hoe haar wangen rood werden. Zelfs na al die tijd met hem wist hij precies hoe hij haar moest raken.
‘Ik weet niet echt wat ik daarop moet zeggen.’
Hij schudde lichtjes zijn hoofd en leunde met zijn hoofd op een van zijn handen. ‘Soms is dat genoeg. Je gezicht spreekt boekdelen.’
Ze knikte opnieuw en stak een pluk haar achter haar oor. Een tik die ze had als ze het gevoel had dat iemand haar van haar stuk gebracht had.
‘Wat zouden mensen van ons denken?’ Vroeg ze na een korte stilte.
Hij keek om zich heen en nam de mensen in zich op. ‘We vallen hier niet heel erg op. Zie je die mensen daar bij het raam? Ik hok een eerste date.’
Ze draaide zich om. Ja, nu merkte ze het op. Hoe de jongen nerveus met zijn haar speelde, de blik van opbloeiende liefde in de ogen van het meisje tegenover haar.
‘Het is zo schattig, en ik hoop echt dat ze het halen samen.’ Zei ze toen ze zich weer tot hem wendde.
‘Ja, ik ook. Ik denk nogmaals niet dat we opvallen hier. Maar als mensen iets over ons zouden denken dan hoop ik dat ze precies denken wat jij net zei.’
Ze glimlachte. ‘Eerlijk waar, je weet ook altijd wel iets te zeggen om me te complimenteren.’
Hij tikte met zijn vinger zachtjes op haar neus. ‘Om ons te complimenteren.’
Ze knikte, die glimlacht die hij haar gegeven had leek nu permanent op haar gezicht te staan. En ondanks dat hij het een prachtig gezicht vond waren het haar ogen die haar echt aantrokken.
‘Je bent aan het staren.’ Zei ze plagend toen ze opmerkte dat zijn ogen op haar gericht waren en niet een van de decoraties achter haar op de muur.
‘Sorry, gewoonte.’ Hij lachte even voordat hij zijn kop optilde. ‘Ik kijk gewoon graag naar de dingen die me gelukkig maken.