Hoofdstuk 4
Schotland, 1945
Tom stond voor de telefooncel. In zijn linkerhand hield hij zijn koffer met wat kleding en zijn opgerolde diploma. Het is een paar dagen geleden sinds hij was afgestudeerd van Hogwarts en hij had niet zitten wachten op het grootse afscheid van de school. Tom had zijn diploma in ontvangst genomen en was zijn spullen gaan pakken; hij had een plan om uit te voeren.
Hij opende de telefooncel en stapte naar binnen. Hij gooide wat muntjes in het mondaine apparaat en verklaarde zijn aanwezigheid bij het ministerie. Er klonk een zachte klik en de telefooncel zakte langzaam naar beneden, tot het de grond raakte en de deur weer opensloeg. Tom stapte uit en keek om zich heen. Tovenaars en heksen van alle leeftijden en grootte drongen zich langs elkaar heen op het grote plein voor de enorme fontein, terwijl boven zijn hoofd notities en brieven als kleine vliegtuigjes over zijn hoofd suisden. De telefooncel verdween achter hem de lucht weer in en Tom begon te lopen. Hij probeerde zijn weg te vinden met de wegwijzers die op het plein stonden en stapte uit eindelijk een van de liften binnen.
'Waar naartoe?' vroeg de lift begeleider.
'Internationaal reizen, alstublieft,' antwoordde Tom en de begeleider knikte en sloot de deur. De man draaide zich om naar het knoppenwerk aan de zijkant van de lift en drukte er een aantal in. De lift bewoog en zakte omlaag. Tom probeerde zich zo goed en wel staande te houden terwijl de lift naar links bewoog en toen weer naar rechts en gek genoeg toen weer omhoog, voordat het zijn bestemming bereikte en de liftdeuren weer openden. Tom knikte naar de man en stapte de lift uit. Hij keek om zich heen, door de verschillenden gangen en zocht op de bordjes naar de juiste bestemming. Reisvergunningen, dat zocht hij.
Hij volgde het bordje de juiste gang in tot hij bij een wachtruimte aankwam. De assistente gebaarde hem te gaan zitten en hij nam plaats. Het was druk zo aan het begin van de zomer. Dat was ook wel te verwachten. Meer kinderen waren geslaagd en hun ouders waren vast al maanden bezig met het plannen van hun vakanties. Ongeacht waar ze naartoe wilden, ze moesten eerst een reisvergunning aanvragen.
Hij wachtte geduldig tot het zijn beurt was en toen zijn naam werd geroepen, stapten hij op het loket af.
'Waar kan ik u mee helpen?' vroeg de jonge vrouw achter het scherm.
'Ik zou graag een internationaal reisvergunning aanvragen,' zei Tom. Hij legde zijn papieren op de toonbank. Daar zat alles in wat nodig was voor het aanvragen van een vergunning; Tom had geen tijd om te wachten.
'Voor welk land mag ik de vergunning uitschrijven?'
'Albanië.'
'En hoelang bent u van plan weg te blijven?'
'Hoelang mág ik blijven?'
De vrouw keek hem even aan, haar wenkbrauw opgetrokken. Tom glimlachte naar haar en haar blik verzachtte. Ze sloeg haar ogen gehaast neer en schraapte haar keel. 'Op een vakantievisum is dat 90 dagen.'
'Ongeveer 3 maandem dus,' berekende hij hardop.
De vrouw knikte. 'Een vakantievisum dus?'
Tom knikte. 'Dank u wel.'
De vrouw pakte de papieren van de toonbank en bekeek ze. 'Op naam van Tom Marvolo Riddle dan?'
'De enige echte.' Hij ontdekte een glimlach rond haar lippen, die al gauw weer verdwenen was toen ze de magische pen over het perkament liet krassen. 'Ik zal het zo snel mogelijk laten verwerken en dan ontvangt u de vergunning binnen drie dagen.'
Tom klemde zijn kaken op elkaar. 'Kan het niet sneller?' Hij herstelde zich toen ze hem met grote ogen aankeek en hij glimlachte. 'Ik ben net afgestudeerd van Hogwarts en ik kon voor die tijd niks regelen, maar mijn familie verwacht me zo snel mogelijk. Is er niet iets dat u voor mij kunt doen wat het proces misschien zou versnellen? Ik zou het heel erg waarderen.' Hij glimlachte nogmaals op die ene speciale manier en herkende de rozige kleur die op de wangen van de jonge vrouw verscheen. Ze knipperde vluchtig met haar ogen en sloeg ze toen gehaast weer neer. 'Misschien kan ik het persoonlijk langs brengen. In dat geval kunt u het vanmiddag al ophalen.'
'Mijn dank is groot, juffrouw Carolyn.'
Ze glimlachte verlegen en schoof het stuk perkament naar hem toe. 'Neem deze vanmiddag mee en meldt je bij loket zeven. Dan zal een vriendin van me je verder helpen.'
Hij nam het papier aan, knipoogde een keer en verliet de ruimte. Een grijns gleed over zijn gezicht. Hoe deed hij het toch?
Reageer (4)
Ah, Tom Riddle, een man met een plan, as always.
3 jaar geledenWat een leuk stuk, weer! Het is echt super fijn dat jullie afwisselen tussen Helena's en Toms perspectief. Kan niet wachten op meer! c:
Nicee!
3 jaar geledenGebruikten ze in Tom's tijd niet nog uilen ipv memo's op het ministerie? Tenminste zoiets herinner ik me vaag uit iig de film, waarin Arthur dat tegen Harry zei.
3 jaar geledenOehhh leuk om vanuit Tom te lezen!
3 jaar geledenKlein foutje: 90 dagen is 3 maanden
Hahaha Oh shit 🤣
3 jaar geleden