12. Terug in Egypte

Met een hand voor mijn mond, verberg ik een geeuw. Opgelucht zie ik dan mijn tas verschijnen op de bagageband. Ik haal de kleine koffer eraf en ga richting de uitgang. Vanavond op tijd naar bed, neem ik mij voor.
'Hi Chione.'
Door de stem kijk ik met een zucht op en zie mijn moeder. 'Mam.' Mijn koffer zet ik neer en omhels haar. 'Sorry dat ik laat ben. Het is dat ik nog een last minute opdracht kreeg.'
Ze wuift het weg. 'Dat krijg je er van om een freelance fotografe te zijn.' Ze legt mijn koffer in de kofferbak.
Tegelijk dat ik plaats neem op de passagiersstoel en doe de gordel om. 'Hoe gaat het met de anderen? Ik weet dat ze er een paar dagen zijn.'
'Oh, prima, echt moeilijk doen ze niet. Net als dat ze ook echt geïnteresseerd zijn,' vertelt ze. 'Je ziet er moe uit, lieverd.'
Ik knik. 'Ik ben ook moe. PR opdracht voor KaibaCorp voor het tournament dat afgelopen zaterdag is begonnen.'
'Een opdracht die je dicht bij je hart ligt. Ongetwijfeld dat je zelf ook speelt, dus hoe ver ben je?' Ze lacht even.
'Je moet zes locatiekaarten winnen in een duel. Ik heb er zes voor mijzelf,' zucht ik. 'Plus nog vier erbij, vast dat Yugi en Joey ook mee willen doen. Het gaat door tot maandag en dan zijn we weer thuis, dus tegen de tijd dat de finale gaat beginnen, kunnen hun de overige kaarten winnen.'
'Chione.' Ze schudt haar hoofd. 'Dus je hebt tien duels gespeeld in de afgelopen twee dagen én gewerkt?'
'Mhmm, daarom ben ik zo moe. Twee nachten geleden heb ik in de doka gezeten om de foto's te ontwikkelen zodat ik het naar Mokuba kan sturen. Hij wilde de foto's eerst zien voordat het gepubliceerd word.' Ik leg mijn hoofd tegen de hoofdsteun en kijk naar het bekende landschap. Het voelt vertrouwd, wat niet zo vreemd is omdat ik hier de eerste tien jaar van mijn leven gewoond heb.
'Doe dan even je ogen dicht.' Ze doet de radio aan op muziek. 'De rit duurt nog wel een uur. En dan voel je je wat beter voordat je je vrienden ziet.'
Even grinnik ik. 'Ik doe het mijzelf aan. Trouwens, ik heb tijdens de vlucht niet eens kunnen slapen, laat staan dat ik nu dan mijn ogen dicht kan doen.'
'Doe dan maar niet, nee,' glimlacht ze. 'Op tijd naar bed dan en geen excuses.'
Ik kijk naar mijn moeder. 'Excuses vinden is iets wat ik deed als een klein kind. Daarna niet meer. Als ik nu de halve nacht of heel de nacht op blijf, doe ik het mijzelf aan.'
'Zo is het maar net.' Kort draait ze haar hoofd. 'Je hebt je camera bij je dus ik wil straks wel wat foto's zien.'
Om te lachen. 'Natuurlijk.' Ik weet dat ze altijd wel nieuwsgierig is. Dat is nooit uit beleefdheid maar echt en oprecht.

Wat een verschil? De lucht ruikt frisser en vooral schoner. Het zonnetje dat nog lekker schijnt, een aangename bries.
Als ik met mijn koffer naar mijn tent wil gaan, welke ik blijkbaar met mijn moeder deel, zie ik de anderen.
'Chione?' Téa reageert vrolijk en komt ze op mij af. 'Hallo meid.' Kort omhelst ze mij. 'Nog op de laatste valreep werken terwijl we vakantie hebben?'
Ik knik. 'Dat is het leven van een freelance fotografe. Moment.' Ik ga naar mijn slaapgedeelte van de tent en leg mijn koffer, cameratas en rugtas neer. Oh, wacht, ze willen dan vast wat foto's zien. Mijn camera neem ik wel mee. Ik controleer nog mijn zakken. Uit mijn rugtas pak ik twee enveloppen. Waar ieder twee locatie kaarten in zitten. 'Goed, waar zijn de mannen?'
Téa trekt mij met zich mee. 'Jongens, ze is er eindelijk.'
'Chione, fijn dat je nog kan komen,' lacht Joey om zichzelf.
Tristan schudt zijn hoofd. 'Negeer hem, je moeder vertelde al dat je nog een opdracht kreeg. Wat moest je doen?'
'Nou, mijn werk kon ik met plezier combineren.' Ik overhandig de enveloppen over aan Yugi en Joey. 'Zo heb je alvast een begin. Als we terug thuis zijn, heb je nog twee dagen om de andere vier te winnen om naar de finale te gaan.'
Yugi haalt de twee kaarten eruit. 'Dit herken ik wel.' Verrast kijkt hij naar mij. 'Chione, dat hoeft toch niet. Het zal vast wel een keer gebeuren dat we er niet zijn voor een tournament.'
'Oh, echt waar? Bedankt, Chione, maar jijzelf dan?' bedankt Joey mij en stopt hij de kaarten veilig in zijn zak.
'Joey, ik heb al zes locatiekaarten. Rex heb ik terug gestuurd naar het stenen tijdperk. Ik heb Weevil onder de tafel geveegd en zelfs Mako kan gaan vissen naar kaarten.' Echt verbaasd ben ik niet als ik hun hoor lachen. 'Ik wil echte tegenstanders hebben. Zoals jullie twee, of Mai, god, ik zou het niet eens erg vinden om het tegen Seto op te nemen maar hij zit aan de andere kant van de oceaan.'
Tristan lacht hartelijk. 'Ik weet dat je speelt maar wat is dan je sterkste kaart? Of wie is je favoriet?'
'Mijn sterkste kaart is ook mijn favoriet, Egyptian Guardian Isis. Maar het is haast teleurstellend te noemen dat ik haar een paar keer nodig had om de concurrentie uit te schakelen. Zondag worden de locatie kaarten geactiveerd en kunnen we horen waar de finale word gehouden,' leg ik uit.
'Oké, ik ben benieuwd. Maar dat is pas voor vrijdag. Het is nu maandag.' Yugi loopt naar zijn tent.
Joey eveneens en delen ze de tent schijnbaar. 'Even weg leggen. Zou zonde zijn als ik ze verlies. Bedankt, Chione.'
'Ja, bedankt.' Yugi is als eerste terug. 'Zullen we dan het paleis in gaan? We hebben wel wat rond gekeken maar verder op jou gewacht.'
'Ik wil jullie belofte dat je naar Chione luistert. Zij heeft hier meer ervaring in, kan vallen herkennen én ze kent de taal,' komt mijn moeder te voorschijn.
'Komt goed,' beloofd Tristan gelijk.
Téa knikt instemmend. 'Ja hoor, geen probleem.'

Wauw, dit is altijd indrukwekkend om te zien. Ik loop voorop en met een zaklamp. Het is een gewoonte om mijn zaklamp erbij te houden. Net als dat ik een aansteker heb en een zakmes. Standaard als ik hier in het veld ben bij mijn moeder. 'Met een beetje mazzel, kan ik je een truc laten zien die ze hier in Egypte veel gebruiken.' Het licht wordt minder en doe ik de zaklamp aan.
'Wat voor truc?' Yugi is zeker geïnteresseerd.
'Dat zie je zo wel, als het mee zit.' Ik lees de hiëroglyfen. Yes! 'Normaal is er overal licht en je hoeft nog heel even te wachten.' Ik zie dat het licht, van mijn zaklamp, wordt weerkaatst.
'Jij enig idee, Téa, jij kent haar beter?' Tristan draait zijn hoofd.
'Ze mag dan een liefde hebben voor Egypte, ze praat er niet elk moment van de dag over met mij.' Téa schudt haar hoofd.
'Dat komt omdat ik je niet wil vervelen met wat ik weet van Egypte of het Oude Egypte,' weet ik en draai ik een grote, oude spiegel. 'Eens zien of de rest goed staat.' Het volgende moment, als ik de spiegel iets omhoog zet, wordt de ruimte een heel stuk lichter. Het zonlicht wordt opgevangen en verspreid door de spiegels, die door de ruimte staan.
'Dat is een gave truc.' Yugi kijkt zijn ogen uit.
Het is leuk om de reactie van een ander te zien hierop. 'Zeker, en zolang de zon schijnt, hebben we hier licht. Als het donker wordt, zullen we dat gelijk weten,' grijns ik. 'Of het is goed bewolkt, ook hier hebben ze regen.'
Nu knikt Téa. 'Dat is waar.' Ze loopt door.
'Waar is deze ruimte voor?' Tristan is door gegaan en staat in een andere ruimte ernaast.
Ik kom bij hem staan. 'Deze ruimte, en die hiernaast, zijn het hoogste. Ik denk dat ze hier de offers brengen voor de Goden. Bepaalde rituelen of voor speciale gelegenheden,' leg ik uit.
'Eigenlijk wilde ik je even een minuut alleen spreken, sorry daarvoor,' bekent Tristan en blikt hij achter mij.
Onnozel schud ik mijn hoofd. 'Waarvoor dan?'
'Ehm,' begint hij. 'Chione, ik eh... ik vind je leuk,' bekent hij dan met rode wangen. 'Al vanaf de dag dat ik je heb leren kennen.' Hij trekt mij met zich mee. 'Sorry daarvoor maar ik wil niet dat de anderen het horen. Vooral Joey, hij zou mij voor gek zetten.'
Met hem moet ik meer omhoog kijken, zo lang is hij voor mij. 'Tristan,' hakkel ik. 'Ik... ik zou niet weten wat ik voor je voel. Je bent zeker een goede vriend maar of het meer kan zijn...'
Opeens drukt hij zijn lippen op de mijne. Al probeert hij, met zijn ogen open, te peilen of ik iets zal doen. De kus is even snel over. 'Als ik te ver ben gegaan, zeg het dan gewoon.'
'Het is niet...' Ik slik even. 'Je verrast me gewoon.' Als ik hem aan kijk, kan ik zijn twijfels zien. Wil ik het? Zal het mijn eerste en enige relatie zijn of vind ik na hem nog iemand anders? Daar kom ik maar op een manier achter. Met mijn hand in zijn nek, trek ik zijn hoofd omlaag voor een kus. Welke veranderd naar een zoen en geniet ik er zeker van. Samen met een heerlijk gevoel in mijn buik. Zoenen kan hij zeker.
Tristan verbreekt de zoen zelf. 'Heb ik onze vriendschap verpest of is het een begin van iets anders?'
Langzaam doe ik mijn ogen open naar hem. Bijna alsof zijn ogen mij willen beloven om alles te doen om mij gelukkig te maken. Ik geef hem nu een kus. 'Is dat een antwoord?'
Er sluipt een glans in zijn ogen en opnieuw dat hij zijn hoofd wat buigt voor een kus.
'Hey, moet je dit eens zien.'
Van schrik laat ik Tristan los. Nee toch? Ze hebben ons toch niet gezien? Mijn hoofd draai ik naar de deuropening. Niemand.
'We staan in de hoek van de opening. Tenzij ze naar binnenkomen, kunnen ze ons niet zien,' fluistert hij.
Ik knik. 'Mooi, zo snel wil ik het nog niet tegen iedereen zeggen. Je bent wel de eerste voor mij.'
'Alles in onze tijd. Als jij wilt wachten, dan wachten we,' beloofd hij.
Terug in de andere ruimte, zie ik dat Joey op een soort troon zit met een gevonden kroon. Dwaas. Het is dat ik even naar Téa kijk, als ze knipoogt.
Ze komt naast mij staan. 'Ik heb je per ongeluk gezien met Tristan,' zegt ze zacht. 'Als je het nog niet bekend wil maken, hou ik mijn mond dicht.'
'Graag,' knik ik. 'En dank je wel.'
Ze geeft me een speels duwtje.
'Ik had het kunnen weten,' zucht Tristan.
'Chione, maken ze ook gebruik van deze truc in tempels en piramiden?' wilt Yugi weten.
Ik glimlach. 'Jazeker, als het anders een donkere ruimte is, moeten ze het licht binnen zien te laten.' In een onbewaakt moment kijk ik naar Tristan, die dan even oogcontact maakt.