Hoofdstuk 11

Hoofdstuk 11
Rachel haastte zich naar het kamp van de Kattenpack. Toen ze door de tunnel kwam lopen keken veertien ogen haar aan met een mix tussen vijandigheid en verbaasdheid. ‘Heb je je keuze gemaakt?’ Uno keek haar aan met een verrassende blik. ‘Nee, ik kom om Staart te spreken, Waar is ze?’ Rachel keek de Packleider aan met een vragende blik. Het puntje van haar staart bewoog heen en weer van nieuwsgierigheid. ‘Snow heeft haar op weg gestuurd om kruiden te zoeken. Volgens mij Jeneverbessen, Heemst en Jacobskruid dacht ik’, zei Sergeant Lion. ‘Bedankt’, Eerbiedig boog Rachel haar kop naar de gouden Sergeant. Rachel draaide zich om en rende naar Snow toe. ‘Snow! Kan jij mij vertellen waar ik Jeneverbessen, Heemst en Jacobskruid kan vinden?’
‘Klitwortel, Klitwortel, zucht...Klitwortel en nog eens Klitwortel!’ Rachel rende haastig langs de grens van het Vossenterritoria. Rachel keek in het beekje en wierp erna een blik op de kant van het Vossenterritorium. Ze zag zes losse stengels Heemst en twee Jacobskruid-bloemetjes. Ze sprong over de beek heen en rook aan de kruiden. Ze rook een zoet sap van Klitwortel en een vage geur van een kat. Rachel rook nog eens, maar focuste zich alleen op de kattengeur...STAART!
Rachel haastte zich over het open territorium met over riet om zich heen. Overal aan de struiken groeiden Aalbessen en Kruisbessen aan de volle struiken, die niet lang meer vol zouden zijn. De verscholen poeltjes trokken Rachel naar beneden, maar met haar sterke poten sprong ze er makkelijk uit. Rachel stopte bij de grote rivier. In het midden sprongen de vissen uit het water, en doken er weer in. Rachel nam een diepe hap adem, een flinke aanloop en sprong over de rivier heen. Ze belandde met vier poten op de stro grond. Ze spurtte de heuvel af sloop zachtjes naar de dorre struik bij de ingang. Net op tijd, want er kwamen drie krijgers aan met een witte gevangene met een lange staart. Wacht eens! Rachel sprong uit de struik en gromde naar de krijgers. Nu ze dichterbij was zag ze Schaduw de leiding nemen. ‘Wat doe je hier, Rachel?’ Toen ze haar haar omhoog liet staan zei hij trots: ‘Ze is mijn eerste gevangene! Ik zal zeker een krijger worden hierdoor’, de anderen knikten trots naar de jonge leerling. ‘Laat haar gaan en geef haar hier!’- Ze wendde zich tot Schaduw, die haar verbaasd aankeek- ‘Ze is van mij! Je mag haar laten zien, maar daarna neem ik MIJN wraak!’ De zwarte leerling keek even naar de krijgers, die een goedkeurend knikje gaven. ‘Oké, maar wacht hier!’ nam een rode vos met een witte ster bij de borst de leiding.
‘Oké’, het was ondertussen zonsondergang geworden en de Vossen kwamen terug. ‘Hier is ze. Tot op de Grote Vergadering!’ De witte leerling werd naar voren geduwd. Ze liet een grom horen en liet haar haren overeind staan. Rachel rende vooruit en Staart rende hard, net zo lang totdat ze naast de vos liep. ‘Wat ga je met me doen, VOS?’ De vijandschap in Staart’s stem liet Rachel rillen. ‘Ik breng je naar huis’, mompelde Rachel kortaf. ‘Leuk dat je met me communiceert als je je keuze hebt gemaakt’, gromde Staart sarcastisch. Rachel stopte abrupt. ‘Ik heb mijn keuze gemaakt! Oké? En ik snap niet waarom jij zo moeilijk doet! Ik heb de keuze gemaakt die jij het leukste vi...correctie, VOND!’ Rachel gromde vijandig naar Staart, die tegenover haar ging staan. ‘O, als jij dat denkt, dan ken jij me niet zo goed als ik dacht!’ Staart draaide zich om en stormde de heuvel af, naar de rivier. ‘Staart! Wacht!’ mompelde Rachel. Ze had zich nog nooit zo alleen gevoeld.