Hoofdstuk 3
Helena probeerde haar ogen te openen, maar kreeg dit amper gedaan. Ze waren gezwollen en prikten door het vele huilen. Haar hoofd bonkte. Ze wreef met haar handen over haar slapen en ging overeind zitten. Het liefst was ze gelijk weer gaan liggen, maar haar maag dreef haar tot opstaan en ze sleep zichzelf richting de ontbijtzaal. Ze schoof aan naast haar vriendin en probeerde wat naar binnen te krijgen. Zo nu en dan ving ze een blik op van een bezorgd ogen Josselyn, maar ze zei er niks over. Pas toen ze in de stilte van de bibliotheek aan tafel zaten te studeren, schoof ze wat dichter naar haar Helena toe. 'Gaat het met je?'
Helena keek haar niet aan, maar knikte afwezig.
'Je ziet er moe uit namelijk.'
'Ik ben ook moe,' zei ze op fluistertoon. Haar ogen gingen de kamer rond, maar de bibliothecaresse keek niet op. Ze boog zich dichter naar Josselyn toe. 'Ik had geen 'Outstanding' voor mijn examen.'
Josselyn fronste. 'Wat vervelend. Wat zei je moeder ervan?'
'Ze zei niets. Dat was nog het ergste.'
Er klonk gekraak en Helena ving een blik op van de bibliothecaresse, wiens linker onderooglid nu hoog opgetrokken was. Ze perste haar lippen samen in een poging haar lach te onderdrukken. Josselyn verschool zich achter haar boek. Josselyn had altijd ruzie met de oude vrouw. Het kwam weinig voor dat haar vriendin een heel uur in de bibliotheek kon blijven zonder eruit gestuurd te worden.
'Ga je met haar praten?'
Helena keek Josselyn beduusd aan. 'Waar moeten we over praten dan?'
'Over je cijfer? Hoe je je voelt over haar reactie en dat je echt je best doet?'
'Daar luistert ze niet naar. Ze heeft alleen aandacht voor me als ik goeie cijfers haal.'
'Dit zijn goeie cijfers, Helena!'
Er klonk gesis vanachter de toonbank en Josselyn sloeg haar handen voor haar mond. Toen keek ze Helena weer aan. 'Je moeder is trots op je, dat weet ik zeker.'
'Ze heeft anders een behoorlijk waardeloze manier om dat te tonen.'
Josselyn zuchtte. 'Ik denk dat je het niet ziet.' Ze pakte voorzichtig Helena's hand vast. 'Je legt te veel druk op jezelf, Helena. Ik weet dat je de prestaties van je moeder wilt naleven en dat het soms lijkt alsof je niet uit die schaduw kan komen, maar jij bent je eigen persoon. Jij gaat je eigen dingen doen, grootste dingen. Misschien niet dat wat mensen van je verwachten, maar dat moet jou niet hinderen in de zoektocht naar wat jij wil.'
Helena keek haar vriendin aan. Ze begreep het gewoon niet. Er was geen mogelijkheid om uit die schaduw te komen. En niemand zou haar dat toestaan. Ze zou haar hele leven eraan worden herinnerd dat ze de minder intelligente dochter is van de briljante Rowena Ravenclaw, de intelligente, de grootse. En zij zou zo'n titel nooit krijgen. Josselyn begreep dat niet. Haar ouders werkten bij de Ministry. Zij hoefden enkel in hun voetstappen te treden en dat zou haar gemakkelijk afgaan. Of misschien niet eens. Ze kon doen wat ze wilde.
Helena schudde haar hoofd en sloeg haar boek dicht. 'Dat is niet waar.' Ze stond op en verliet de bibliotheek. Dat was de harde realiteit. Haar vriendin, die haar na zeven jaar op Hogwarts door en door kende; zelfs zij begreep Helena niet. Niet echt tenminste. Niemand deed dat.
Ze liep stilletjes het lokaal van Professor Slytherin in en nam plaats aan een van de tafels. Ze glimlachte even naar Josselyn, haar daarmee latend dat ze niet boos op haar was. Het meisje zat naast Thomas en Nicholas achterin en Helena zat alleen. Eigenlijk zat ze een plaats verwijderd van Geoffrey, maar die had niet zulke grote praatjes als zijn maatjes niet bij hem zaten en momenteel was Nicholas te druk bezig Josselyn het hof te maken om aan te sluiten bij zijn maatje.
Helena opende haar boek en las de pagina voor de les van vandaag; Elixir to Induce Euphoria. Dat was tenminste nog interessant. Helena kon vandaag wel wat euforie gebruiken.
Iemand nam plaats aan de tafel naast haar. Helena keek niet op, vooral omdat het haar niet zoveel kon schelen met wie ze zo dadelijk moest samenwerken. Ze kon met weinig van haar jaargenoten opschieten, en veelal maakte ze zich dus geen zorgen wie haar partner voor de dag zou worden; alleen met Josselyn kon toch niet altijd. Ze deed haar werk en haalde een goed cijfer en dat was dat.
'Heb je ruzie met Joss?'
Ze draaide haar ogen opzij en keek Edgar aan. Ze had moeten weten dat hij zijn slag zou slaan met die lege stoel naast haar. Ze schudde haar hoofd en keek terug naar het boek.
'Ik ben blij dat ik naast je zit, Helena. Ik kan me niet herinneren de laatste keer dat we samen moesten werken bij Potionsles.'
'Ik wel,' antwoordde ze. 'En ik gaf er aanvankelijk niet veel voor.'
'Wauw, Helena. Dat is nogal cru,' zei Geoffrey gniffelend. Hij trok een paar keer zijn wenkbrauwen op naar zijn vriend aan de andere kant van de tafel. 'Dat noem ik nog eens voorspel.'
'Houd je kop!' sneerde Edgar en smeet zijn boek over de tafel naar Geoffrey. 'Of moet ik je een tweede bloedneus slaan.'
Het grijns verdween meteen van Geoffreys gezicht en maakte plaats voor een grimas. 'Ik wed je tien Butterbeer dat je dat niet nog eens durft.'
'Koppen dicht! Allebei!' Helena sloeg met een klap haar boek dicht en maakte aanstalten op te staan toen de professor binnen kwam lopen. 'Waar gaat u heen mevrouw Ravenclaw? Zitten.'
Mokkend nam ze weer plaats. Waarom waren jongens altijd zo luidruchtig! Wat een stel idioten. Ze sloeg haar boek weer open en deed alsof ze de pagina aan het lezen was totdat de professor het woord nam.
'Goed, vandaag gaan we ons concentreren op een bijzonder elixer. Het Elixir to Induce Euphoria, iets wat ieder van jullie naar mijn idee wel kunnen gebruiken met de opkomende examens.'
Een paar studenten grijnsden om de opmerking van de professor. De man had een duistere vorm van humor, wat de meeste oudere studenten wel konden waarderen. Helena kon zich goed herinneren hoe ze hem in haar eerste paar jaar op Hogwarts een enge man vond, streng ook en onvoorspelbaar, maar naarmate ze ouder werd begreep ze die verbitterde manier van denken wel.
'Jullie werken met de personen aan je tafel. Volg de instructies goed op. Vragen mogen gesteld worden, maar ik wil dat je eerst zelf leest voordat je hulp inschakelt. Begin maar.'
Helena had de instructies al gelezen en pakte haar staf om de brander van de ketel te ontsteken. Edgar pakte haar hand vast en ze trok hem meteen terug.
'Laat mij maar,' zei hij.
Helena keek hem boos aan. 'Nee, ik wil het doen. Lezen jullie eerst die pagina nou maar.' Ze stak de ontsteker aan en wachtte tot het water begon te koken voordat ze de Shrivelfig toevoegde. Ze volgde instructies nauwlettend op, de jongens aan haar tafel compleet negerend.
'Je hebt het mooi voor elkaar, Eddie; een vrouw die kan koken.'
Helena wierp Edgar een woedende blik. 'Waarom zegt hij dat? Je loopt toch niet rond te bazuinen dat wij iets hebben, hoop ik?'
'Dat doe ik niet.' Hij keek zijn vriend woedend aan. 'Maar ik mag je wel, Helena,' voegde hij eraan toe en keek haar weer aan. 'Ik vind het leuk om toe te kijken als je werkt.'
'Let liever op je eigen werk,' siste ze.
'Wil je het volgende Hogsmeade uitje een Butterbeer drinken met mij?'
'Nee!' antwoordde ze fel. 'We zijn bezig met de les. Stop met praten en ga aan het werk.'
Edgar zuchtte, maar aan de zucht merkte ze al dat hij niet zou ophouden. Zijn ogen volgde de professor tot deze weer uit het zicht was en toen leunde hij naar haar toe. Te dichtbij. Helena voelde het kippenvel over haar huid trekken.
'Ik heb vaak genoeg gemerkt dat jij mij heel anders ziet dan wie ik eigenlijk ben. Maar Helena, wij hebben zoveel gemeen! Daarom passen wij zo goed bij elkaar! Ik ben er niet een van opgeven. Al helemaal niet bij iemand zoals jij. Iemand die mij interesseert. Dus ik ga niet opgeven. Ik laat jou niet gaan, Helena. En geloof me.. Ik heb veel geduld.'
Ze liet de Sopophorous beans uit haar handen vallen, welke over de tafel stuiterden en op de grond rolden. Ze staarde naar de ketel, te verlamd om te kunnen bewegen, maar het liefst had ze hard weggerend. Haar handen trilden. Haar maag draaide zich in een knoop. Ze had gesprekken met hem vaak kunnen mijden, omdat ze wist dat ze zich niet comfortabel bij hem voelde; overal zag ze hem, zijn ogen die haar volgden door de gangen, tijdens de les. Ze had geen rust. Nooit. Alleen in de Ravenclaw Tower kon ze zich voor zijn hebberige ogen verbergen. De waarheid was dat ze doodsbang was voor de jongen naast haar.
De professor keek om naar haar tafel. 'Ruimen jullie dat op?'
'M-mag ik even weg, professor?' Ze keek hem smekend aan. Haar hart bonsde in haar borstkas en ze had het gevoel dat elke centimeter te dichtbij Edgar was. Ze moest hier weg. Nu.
De professor keek haar aan. Even fronste hij en daarna volgde een knik. Met kracht schoof Helena haar stoel naar achteren, totdat deze bijna omviel en ze rende het lokaal uit. Tranen drongen zich met geweld uit haar ogen terwijl ze de gang door rende en zich in de toiletten tegen de muur aan drukte. Ze huilde, maar drukte haar handen tegen haar mond om het snikken te dempen.
Reageer (4)
Oh, God, ik heb me drie hoofdstukken lang zitten afvragen wie die Edgar nu weer was (ik herinner me het verhaal van Helena Ravenclaw maar vaagjes meer, vandaar). Heb ik het eindelijk gevonden, haha (denk ik, 't is de Bloody Baron, toch?). Vraag ik me wel af: is dat de naam die in het boek aan hem gegeven wordt, of hebben jullie die zelf verzonnen? Want ik meen me niet te herinneren dat zijn naam in de boeken vermeld werd, maar Edgar is een naam die ik zo goed bij hem passen vind dat het bijna uit de boeken moet komen, lol.
4 jaar geledenIn elk geval: heel goed geschreven. Ik heb er echt van genoten en kan niet wachten op het volgende hoofdstuk!
Jaaa! We wilde het nog beetje mysterieus houden, zelfs al kennen de meeste mensen het verhaal al wel. Hoe lang we hebben zitten zoeken naar dé perfecte naam... But we found it! Inderdaad, je komt niks te weten over the bloody baron dus we hebben alles zelf moeten invullen hahaha
4 jaar geledenI love this!
4 jaar geledenArme Helena ;c
4 jaar geledenIk vind het echt sneu voor haar
Awh arme Helena!
4 jaar geleden