Gekooid

[Benjamin]

Nog voordat ik echt wakker werd merkte ik een gevoel van pijn op. Alsof er een zuur door mijn aderen werd gepompt. Ik voelde de aanwezigheid ervan in elk deel van mijn lichaam. Versuft opende ik mijn ogen. Ik zag nog niks. Een doek was rond mijn hoofd gewikkeld.
"Wij tolereren geen oerdrang of instincten op onze school. Gedisciplineerd is hoe je je zou moeten gedragen, niet zoals een beest met hondsdolheid. Heb je dat begrepen." zei een mannen stem. Ik voelde me benauwd. Ik werd bij mijn kin gegrepen. Ik voelde een warme adem over mijn gezicht heen komen. Een andere stem vroeg
" De vraag was of je het had begrepen ?" Ik wou antwoorden, maar kreeg niks uit mijn keel. Ik voelde me als muis omringd door katten. Plots kreeg ik een stomp in mijn maag. Ik kon voelen dat het van een soort legerschoen kwam want ik voelde de harde zool. Ik kromp ineen en mijn ademhaling begon te stijgen. Ik hoorden mannen en vrouwen om mij heen lachen. Plots werd het doek van mijn hoofd weggetrokken. Ik was in een soort van kerker. Mijn handen waren geboeid en met een ijzeren ketting en aan het plafond vastgemaakt. Mijn enkels waren ook vastgebonden aan staven die diep in de grond staken. Ik keek naar beneden en zag dat ik op een hele wijde broek aan had. De rest van mijn lichaam was naakt.
" Wie ben je ?" Vroeg iemand. Ik probeerde me te concentreren op waar het geluid vandaan zou kunnen komen, maar het echode overal en ik was nog te duizelig.
"Maak me los !" schreeuwde ik de vraag negerend. Een lamp die boven mij hing zorgde ervoor dat ik in een cirkel rondom mij wat kon zien. Ik kon de kasseien voelen en de rest van de vloer was er ook mee betegeld, maar in de schaduwen kon ik zeker tientallen paren ogen zien kijken naar mij. Het contrast tussen het licht en het donker belemmerde mijn zciht waardoor ik geen gezichtskenmerken kon onderscheiden. Ik trok wat aan de kettingen om vrij te komen dat ik niet had gemerkt dat er iemand achter mij stond. Ik voelde het pas toen een emmer met ijskoud water over mij heen werd gesmeten. Ik hapte naar adem.
"Jij doet wat wij zeggen en geeft zeker zelf geen bevelen, ben ik duidelijk." Ik kon nu horen dat het een vrouw was. Ik was nog zo in shock en ik moet toegeven dat ik nogal redelijk onder de indruk was toen. Ik knikte.
"Wij zijn de Alfa's van onze groepen, de leiders van de campus, degene die ervoor kunnen zorgen dat je het hier gaat overleven of degene die ervoor zorgen dat jij de dood tegemoet mag gaan. Zijn wij duidelijk ?" het waren zeker een honderdtal mensen die dat gezamenlijk riepen. Hun stemmen weergalmden in mij hoofd. Ik probeerde mijn hoofd naar boven te richten. Ik spuugde naar voor.
" Ik doe niet aan regels." zei ik met een grijns. Ik zag plots een arm in het licht komen. Het strekte zijn vingers naar mij uit en bijgevolg voelde ik een golf van pure pijn zich over mijn hele lichaam verspreiden. Iemand lachte en begon te spreken
"Je snapt het niet he. Vind je het niet raar dat je voeten geen zeer doen van de koude. Dat je zo duizelig bent dat je je nergens meer op kan concentreren. Heb je dan nog geen verband gelegd met het feit dat elke keer wanneer er een woord over je lippen valt er ook wolken uit je mond komen en je toch niet rilt." Ik snapte niet wat hij bedoelde, maat toen ik er over nadacht wist ik exact wat er aan het gebeuren was.
"Ik ben aan het doodgaan van onderkoeling." fluisterde ik.
"Inderdaad, dus het word tijd dat je één van ons kiest als je alpha of mentor. Let op het is een keuze die de rest van je leven zal beïnvloeden."

Plots kwamen er een paar mensen in het licht staan. Ze keken me allemaal aan, of eerder door mij. Ik voelde hoe ze bijna letterlijk in mijn ziel keken. Ze gingen allemaal op een rij voor me staan.
"Als Alfa van de weerwolven zag ik je leiding gevende kwaliteiten, kom bij ons ik leer je ze verbeteren." zei de eerste vrouw. Ik zag haar scherpe hoektanden en lange klauwen.
"Als leider van de Kanima's zag ik je sluwheid waarmee je je vijanden wou neerhalen. Voeg je bij ons en ik leer je ze te verfijnen." zei een nogal slanke vent. Ik kon de reptielachtige ogen van hem zien en zijn nek was blauw geschubd.
"Als leider van de Banshee's zag ik je verleiding met de dood. Sluit je bij ons aan en ik leer je deze te beheersen."
Zijn ogen en haar waren spierwit. De ruimte voelde koud aan, maar hij gaf mij nog meer rillingen.
"Ik ben het hoofd van de Druïden. Ik herkende je eenzaamheid. Aanvaard mij als je mentor en ik leer je hoe je het krachtigste uit je kan halen." zei de laatste man. Hij was naar een schatting 24. Iedereen keek hem met een duidelijke minachting aan.

Ze leken me allemaal iets te kunnen bieden. Hoewel ik niets wist over de wezens klonken hun verklaringen wel logisch. Plots voelde ik mijn hart heel hard kloppen. Ik wist dat het niet lang meer zou duren voor dat ik het bewustzijn verloor. Ik voelde noch de kettingen aan mijn enkels noch degene die me aan mijn handen omhoog hielden. Mijn hoofd begon te draaien en te bonken. Ik keek nog is naar de ogen van degen die voor me stonden. De bloed rode van de Weerwolvin, de groene reptielachtige van de Kanima, de witte van de Banshee en de saffier blauwe van de Druïde.

Ik wilde helemaal geen onderdeel van een groep worden, maar ik besefte dat ik daar niets meer in te zeggen had.
"Ik accepteer de Druïde als mijn mentor." fluisterde ik. Het was alsof mijn lichaam al wist wat ik moest zeggen. De menigte keek me raar aan, maar plots was iedereen verdwenen. Alleen de Druïde stond er nog. Hij trad naar voren en kwam dicht bij me staan.
"Benjamin, ik ga nu de kettingen breken maar je moet wakker blijven oké?" Hij stond nu op een goede 5 centimeter van me. Ik kon een soort parfum waarnemen van lavendel. Ik voelde plots mijn armen naar beneden vallen. De kettingen waren opengeklapt en mijn armen waren vrij. Ik keek naar beneden en ook die aan mijn enkels waren los. Ik probeerde een stap naar achter te zetten. Ik voelde mijn lichaam het gewoon begeven, maar de druïde had me nog net op tijd kunnen opvangen.
"Rustig, het is oké. Blijf wakker." Ik knikte naar het wazige gezicht dat voor me zag. Ik voelde zijn sterke armen me op pakken.Elke stap die hij zette voelde ik, maar dat maakte me niet uit. Zolang ik niet meer gekooid werd was alles goed voor mij.

Ik moet toch in slaap gevallen zijn want ik werd wakker vlak voor de villa van Ma. Ik lag nog steeds in de armen van de druïde. Ik knipperde met mijn ogen en zei dat ik wel weer kon lopen. Hij zette mijn voeten op de grond maar hield nog een arm op mijn rug. Ik vond mijn evenwicht en zag dat Ma de deur uit kwam. Ze had een lange jurk aan, die ze wat omhoog trok zodat ze er niet over kon struikelen.
"Wat heb je met mijn jongen gedaan ?" vroeg ze dreigend. De druïde zette een stap naar achter.
" Hij is door het factie-programma gegaan mevrouw." Ma was ondertussen al tussen mij en de man gaan staan. Ik zag aan haar houding dat ze op punt stond om iets impulsiefs te doen.
"Ma, het is goed ik ben oké." zei ik. Ik stond nu naast haar. Ze draaide haar hoofd naar mij.
"Ik begrijp de situatie, maar je mag jezelf nooit meer zo laten toetakelen in Satans naam. Ga naar binnen ik kom direct." Ik gehoorzaamde haar en liep naar de deur. Het vergrendelsteken gloeide even en de deur ging automatisch open.
"Als je hem ooit nog is zo terug bent zal het je beste dag niet zijn." hoorde ik haar nog zeggen tegen de druïde, uiteindelijk liep ze ook naar binnen. Ze hielp me naar mijn kamer en legde me neer op het bed. Op de brede stoffen broek na was ik nog steeds naakt, maar ik was te moe om er over na te denken.
"Ik denk dat het goed is als je nu even slaapt. De rest is nog niet terug van school, maar ik zal ze ..." fluisterde Ma terwijl ze een deken over me heen legde. Ik probeerde naar haaf te luisteren maar de vemoeidheid was zo groot dat ik gewoon in slaap viel.