O7O || Einar Harding

Zijn woonkamer was altijd al meer een atelier geweest dan een woonkamer. Het was waar hij zijn schoolopdrachten maakte die hij niet onder werktijd af had gekregen. Het was waar hij ideeën schetste, maar ook waar hij de demonen in zijn hoofd op papier probeerde te zetten. Soms was niks zo rustgevend als met wilde halen midden in de nacht de onrust eruit halen. Hoe vaak had R wel niet ’s nachts daar gezeten, met een fles naast hem en de kwast in de hand? En sinds Silvia steeds meer zijn leven in begon te dringen, leken de personages steeds een beetje meer op haar te lijken. Soms was het slechts een schim, soms slechts een abstracte weergave. Maar zij hield zijn gedachten bezig, al vanaf het moment dat hij haar voor het eerst gezien had. Ze was aanwezig, of hij het nou wilde toegeven of niet.

Wat de houtskool op de badkamer deed, vroeg R zich al lang niet meer af. Zijn appartement was zo klein dat hij elke vrije ruimte in gebruik had. Het was het enige wat van hem was, al die schilderijen, tekeningen, spullen verspreid door de ruimtes.

Nog eenmaal keek hij in de spiegel, waar een grote barst in zat. Jaren terug had hij de spiegel een klap verkocht en de barst herinnerde hem er nog altijd aan. Eigenlijk had hij hem moeten vervangen. Wat zou Silvia denken van zijn huis? Zou ze de sporen zien van alle keren dat hij te diep in zijn gedachten was gezonken? Wat zou Silvia denken van hem?

Een klopje op de deur haalde hem uit zijn gedachten. Silvia had gelijk, de tijd begon te dringen. Het was drukker op de weg geweest dan R rekening mee gehouden had en hij was hier te lang bezig geweest, waardoor de klok nu genadeloos aangaf dat het al te laat was. Elke seconde was er weer een die ze te laat zouden komen.

Tik. Tok.

Hij slingerde zijn rugzak over één schouder, pakte het schildersdoek voorzichtig op en opende de deur. “Oh ja sorry. Ik heb alles. Wie heb je voor scheikunde?”

Hij was zo blij geweest geen scheikunde te hoeven volgen in zijn studie. Het eerste jaar had hij scheikunde als keuzevak geprobeerd omdat ze verplicht een vak van buiten hun programma moesten, maar binnen één les had hij al zoveel gedoe met de docent gehad dat hij het vak meteen geruild had voor een vak dat hem beter gelegen had.

Samen met Silvia daalde hij alle trappen weer af. Het schilderij nam hij voorzichtig mee. Hij stapte achter het stuur, en startte de auto. “Welke scène stond er voor vanmiddag op het programma?” vroeg hij Silvia terwijl hij de grote weg op reed. Hij wist wel welke scène er in elk geval níét op het programma stond, en dat was de grandioze kusscène. Dat was maar beter ook, want R wist niet hoe vaak hij die scène kon oefenen voor hij zou gaan geloven dat het misschien toch waar was.