Hoofdstuk 7
Met de sleutel in haar hand geklemd sloop Helena de gangen door. Doordat de lessen bezig waren was er gelukkig geen student in velden of wegen te bekennen. Zo snel als haar voeten haar konden dragen sprintte ze de trappen op richting de Ravenclaw Tower en stopte voor de deur van haar moeders slaapvertrek. Ze keek even om zich heen, om er zeker van te zijn dat niemand haar zag en toen opende ze de deur. Haar moeder was slim. Hoewel ze de deur met magie had kunnen sluiten, wist ze dat het bij zich houden van de sleutels ervan veiliger was dan het gebruik van een spreuk; die ene om een deur open te maken kende de hele school na het eerste jaar al.
Helena stapte de kamer binnen en sloot de deur achter zich. Het was nog precies zoals ze zich herinnerde; muren vol boeken alsof ze zojuist de 4de verdieping bibliotheek binnen was was gelopen en aan het einde stond het hemelbed met blauw dekens. Lang hoefde Helena niet te zoeken naar het Diadeem, want het stond netjes ten toon gesteld tezamen met al haar andere sieraden.
Ze staarde er een tijdje naar. Ieder detail in zich opnemend. Het kistje er omheen was al een zicht op zichzelf; fluweel zwart met het logo van Ravenclaw erop. De diadeem zelf was adembenemend; het lichte metaal was ingegraveerd met prachtige letters spellend de woorden: "wit beyond measure is a man greatest treasure". De donkere edelsteen lag alsof door de adelaar zelf vastgehouden, het beschermend met zijn uitgeslagen vleugels. Helena kon de kracht ervan af voelen stralen. Ze reikte er met haar handen naar en tilde het voorzichtig van zijn plaats. Ze had het nog nooit vastgehouden. Moeder was er te voorzichtig mee. Maar nu had ze het in haar handen en ze kon niet wachten om hem op te zetten.
Ze liep naar de spiegel in de hoek van de kamer. Ze keek zichzelf even aan, weifelend, maar zette toen het diadeem op haar hoofd. Ze wachtte een paar tellen, verwachtend dat er dadelijk een schok door haar heen zou trekken, dat ze alle kennis vanuit het diadeem door haar hoofd kon voelen stromen. Maar er gebeurde niets.
Ze tikte met haar vinger op het juweel. Moest ze hem eerst aanzetten? Had ze een spreuk nodig? Zou het misschien alleen bij haar moeder werken?
Ze zuchtte verslagen. Waarom gebeurde er nou niets? Ze zou nu alles moeten weten. Ze zou moeten weten wat ze met haar leven wilde doen, hoe ze uit haar moeders schaduw kon komen, zichzelf en haar angsten kon overwinnen. Waarom wist ze dat allemaal niet?
Ze keek om zich heen. Misschien stond er ergens een hint. Ze bekeek alle wanden, de nachtkastjes naast het bed en uiteindelijk het bureau in de hoek van de kamer. Het lag er georganiseerd bij, zoals alles van haar moeder, maar Helena haalde het overhoop en zocht naar een aanwijzing. Ze opende de onderste lade en staarde even verbijsterd naar de inhoud. Er lag een klein kistje in, niet veel groter dan die waar het diadeem in had gezeten. Ze pakte het doosje vast en opende deze. Brieven. Er zaten brieven in.
Helena bekeek het adres van de afzender en trok een wenkbrauw op. Albanië? Waarom heeft moeder brieven uit Albanië?
Ze opende er een en begon te lezen. De woorden en zinnen die ze van het papier las verbijsterde haar. Dit waren niet zomaar brieven, dit waren liefdesbrieven. Hele oude liefdesbrieven. Van nog voor haar geboorte. En dat waren ze allemaal, verspreid over maanden en maanden. En elk met dezelfde naam ondertekend: Bardyllis.
Helena keek op. Ze had haar moeder nooit verliefd gekend, niet zolang dat zij er was. Haar moeder was meer bezig met de school dan met het vinden van een partner. Meer dan zelfs met haar. Dus waarom had zij deze brieven bewaard?
Ze staarde nogmaals naar de naam onderaan de brieven en het sierlijke handschrift waarin deze op papier waren gezet. Kon dit moeders enige liefdesinteresse geweest zijn? Degene waar.. Degene waar zij uit ontdekt was? Kon dit betekenen dat de vader waar ze nooit over gesproken hadden nog leefde? Helena was er altijd van uitgegaan dat hij was overleden en dat haar moeder nooit was hersteld van dit liefdesverdriet. Ze had erover gevraagd en dan zei ze altijd dat hij er niet meer was en dat ze nu lief moest gaan spelen. En dat had Helena altijd gedaan. Maar wat als hij nog leefde en in Albanië woonde? Maar waarom? Had hij haar en haar moeder verlaten? Of was het haar moeder die was gevlucht. Of nog erger. Was zij een ongelukje geweest?
Ze sloeg haar hand tegen haar mond. Zo wilde ze niet over haar moeder denken. Niet op die manier. Maar deze man, als dit haar vader was, was een deel van haar. Hij had misschien de antwoorden op haar vragen; wie was ze en waar was zij bestemd voor?
Ze keek plotseling om naar de spiegel, naar het diadeem. Hij had haar antwoord gegeven. Haar antwoord lag in Albanië, bij deze man die waarschijnlijk haar vader was. Er was geen twijfel mogelijk. Ze moest gaan!
Helena trok de diadeem van haar hoofd. Ze keek er even naar en nam haar besluit. Ze had het diadeem nodig. Hij schonk haar de kennis om verder te kunnen. Hij zou haar vertellen wat ze moest doen. En met hem zou ze haar vader vinden. Er was geen tijd te verliezen.
Reageer (1)
Oo spannend!! Was al benieuwd waar het heen ging
3 jaar geleden