Hoofdstuk 8
Helene smeet haar spullen in haar tas zo vlug als ze kon. De les was bijna afgelopen en ze kon het zich niet permitteren onderweg leerlingen tegen te komen. Met uiterste voorzichtigheid plaatste ze het diadeem van Rowena Ravenclaw tussen haar kleding, zodat het zo min mogelijk schade zou oplopen tijdens haar reis. Even staarde ze naar de volle tas. Ze had nog nooit gestolen. En nu stal ze het meest kostbare bezit van haar moeder.
Ze trok de touwtjes van de tas strak. Als haar moeder zou sterven zou het toch van haar worden. Het was geen stelen, het was eerder nemen wat ooit van haar zou worden. Ze had het nu gewoon nodig. Dat begreep haar moeder vast wel.
Helena zat even stil op de grond en realiseerde zich kort wat dit vertrek zou betekenen. Ze zou haar moeder niet meer zien. Voor een hele lange tijd niet meer. En Josselyn. Dat vond ze misschien niet het ergste, maar ze kon haar vriendin niet vertellen dat ze zou vertrekken. Josselyn zou haar proberen tegen te houden, dat wist ze zeker. Maar.. Ze kon niet zomaar vertrekken zonder iets te laten weten, toch?
Ze stond op en haalde een stuk perkament uit haar schooltas. Ze knielde neer bij het nachtkastje en nam een Quill in de hand. Ze zou een kort berichtje schrijven, gewoon om te laten weten dat ze zich wel zou redden en dat ze haar zou missen, maar dat ze elkaar weer zouden zien. En dat het haar speet.
Ze legde de Quill neer en las de regels van natte inkt.
Lieve Joss,
Je zal mijn afwezigheid inmiddels wel hebben opgemerkt. Ik hoop dat je deze brief vindt, want het zal voorlopig het laatste zijn wat je van me hoort. Ik heb Hogwarts verlaten in een zoektocht naar mijzelf en wie ik ben. Ik ben niet klaar voor wat hierna komt en hoop mijn antwoorden elders te vinden. We zullen elkaar snel weer zien, dat beloof ik je. Maar voor nu is dit een afscheid, mijn lieve vriendin. Ik hoop dat je niet boos bent. En als je dat wel bent, dan begrijp ik dat en het spijt me. Maar dit moet ik nu doen.
Tot weerziend, lieve Josselyn. Jij redt je wel.
Heel veel liefde,
Helena
Je zal mijn afwezigheid inmiddels wel hebben opgemerkt. Ik hoop dat je deze brief vindt, want het zal voorlopig het laatste zijn wat je van me hoort. Ik heb Hogwarts verlaten in een zoektocht naar mijzelf en wie ik ben. Ik ben niet klaar voor wat hierna komt en hoop mijn antwoorden elders te vinden. We zullen elkaar snel weer zien, dat beloof ik je. Maar voor nu is dit een afscheid, mijn lieve vriendin. Ik hoop dat je niet boos bent. En als je dat wel bent, dan begrijp ik dat en het spijt me. Maar dit moet ik nu doen.
Tot weerziend, lieve Josselyn. Jij redt je wel.
Heel veel liefde,
Helena
Helena veegde haar hand langs haar ogen. Ze rolde het perkament op en bond er een lint omheen. Ze zou het bij de Hufflepuff kelder achterlaten. Daar zou iemand het wel vinden en aan Josselyn geven. Ze raapte haar tas van de grond, wierp nog een laatste blik op de slaapvertrekken waar ze zoveel jaren had gespendeerd en verliet de ruimte. Verdriet greep haar naar de keel toen ze door de gemeenschappelijke ruimte liep. Ze zou het gaan missen. Alles ervan. Zelfs al was ze nog zo miserabel geweest al die jaren, ze had ook mooie tijden meegemaakt en Hogwarts was prachtig. En dit was de laatste keer dat ze er als student zou rondlopen. Wanneer ze terug zou komen, zouden al haar jaargenoten al aan hun volgende avontuur zijn begonnen en in het kasteel zou de volgende generatie studenten hun intrek hebben genomen. Maar ook zij zou aan een nieuw avontuur beginnen, herinnerde ze zichzelf eraan. Waarom bleven haar moralen vechten met haar hartenwens? Dit was wat ze nodig had. Ze had het nodig om egoïstisch te zijn.
Helena rende de trappen af tot diep de kelder in, waar ze stopte voor de grote wijntonnen die de ingang verborgen naar de Huffelpuff Common Room. Ze stond op haar tenen en schoof de perkamentrol tussen twee tonnen in boven de ingang. Ze zette een stap achteruit. Het blauwe lint eromheen stak fel af tegen het gele hout van de tonnen. Dat moest ze kunnen vinden.
Helena draaide zich om, met haar ogen nog op de tonnen gericht en verliet de kelder. Ze verliet het kasteel en terwijl ze achteruit over het grasveld liep, richting de lange weg naar de trein, bleef ze naar het kasteel kijken; naar de duizenden ramen waardoor ze ooit naar hier had gekeken, naar de uilen die rond het dak vlogen en de Quidditchvelden ernaast, waar zijn niets dan mooie herinneren aan had. Voor de laatste keer, liet ze haar ogen over het beeld glijden en toen draaide ze zich om en keek enkel nog naar het pad dat voor zich lag.
Reageer (1)
Ben zo benieuwd waar haar avontuur haar heen gaat brengen!
3 jaar geleden