Dromen

Ik liep door de gangen van een groot paleis in Griekse stijl. Er hingen nergens lampen, maar toch was het hele gebouw gevuld met een vreemd soort warm licht. Er klonk hemelse muziek. In de verte zag ik iemand staan. Hij Had een krans van bladeren op zijn hoofd en hield een soort mini harpje vast. Even dacht ik dat ik dood was. Dat moest een engel zijn.
Toen riep de man me: "Louis!".
Ik werd wakker geschud door Lowie. Hij fluisterde dringend: "Je moet nu echt opstaan! We zijn al te laat." Daarna stormde hij de trap af. Ik schoot recht, trok snel mijn kleren aan en volgde zijn voorbeeld.

Toen ik de eetzaal binnenging, zat Lowie al naast Karin aan tafel. Zuster Margaretha staarde me van op haar hoge stoel verontwaardigd aan. Karin moest lachen, maar probeerde dat te verbergen. Toen barstte Lowie in lachen uit en was de spanning doorbroken. Karin, die zichzelf nu weer onder controle had, zei doodserieus: "Je hebt je broek achterstevoren aan."
Ik spurtte meteen naar boven en deed hem juist aan.
Terug beneden was het nogal moeilijk om zuster Margareta aan te kijken. Ik ging zitten en probeerde haar starende blik te ontwijken. Plots keek ze weg en zei met haar vriendelijkste stem: "Gelukkige verjaardag."
Dat was ik helemaal vergeten. Vandaag waren ik en Lowie jarig. Als er iemand jarig was, kreeg iedereen een uurtje vrij. Ze waren maar met 9 dus dat viel nogal mee. Nadat iedereen hen een gelukkige verjaardag had gewenst, kwam de taart.
Een ineengezakte brij werd op tafel geploft en zo goed mogelijk in stukken gesneden. Nadat we de bittere brij hadden opgegeten, mochten we een uur vrij rondlopen op het domein rond de school. We moesten wel binnen de hekken blijven. Terwijl we dromerig langs de rivier lagen en verhalen vertelde over die jongen die al zwemmend uit de rivier wilde ontsnappen, maar bijna verdronk omdat het hek tot op de bodem ging, en die keer dat iemand een tunnel probeerde te graven, maar betrapt werd nadat ze ontdekt had dat er zelfs onder de grond een hek was...
Ik zakte weg en dacht plotseling weer aan die eerste dag...
We waren bijna 8. Bang stond ik met mijn moeder aan de schoolpoort. Ze vertelde me dat ik hier tot mijn 16de verjaardag zou moeten blijven en probeerde me gerust te stellen dat ik het hier heel leuk zou vinden. Plots kruiste haar blik die van een andere vrouw die hier ook haar zoontje kwam afzetten. Ze leek een elektrische schok te krijgen. Zo vlug als ze kon nam ze afscheid van me en liep ze weg. Ik wandelde naar de vrouw toe, die heel hard op mijn moeder leek, maar ook zij rende weg alsof ze een spook had gezien.
Daar stond ik dan. Klein en verlegen naast een jongetje dat als twee druppels water op me leek. We vonden steun bij elkaar en probeerden elkaar gerust te stellen. We vertelden over onszelf en wie we het hardst zouden missen. We hadden meer gemeen dan we dachten. Ook hij had zijn vader nooit gekend. Zijn moeder deed er ook heel geheimzinnig over en zijn opa...
Hun opa was dezelfde persoon!
Waarom had hij hen nooit verteld dat ze een neef hadden? Hij was steeds maar blijven herhalen dat wanneer ze twaalf waren, alles duidelijk zou worden. Dat ze nog even geduld moesten hebben.

Enkele dagen later hadden we Karin ontmoet. Karin was twee jaar jonger dan wij en zat hier al sinds haar zesde. Zij had ons wegwijs gemaakt in de school. Toen we haar alles vertelden, zei ze dat ze misschien wist wat er aan de hand was, maar meer wou ze niet zeggen.

De droom ging weer verder en ik zag mezelf en Lowie. Het was een hete zomerdag. We kenden elkaar een jaar. Er kwamen nieuwe kinderen binnen en de anderen waren al beneden om ze te verwelkomen. We zaten op onze kamer en verwisselden, als teken van onze vriendschap, de kettinkjes die we van onze moeders gekregen hadden. Ze zagen er bijna hetzelfde uit. Een dun gouden draatje met een hangertje eraan. Als je het niet wist, zag je niet eens dat het er was. Het enige verschil was dat er bij mij een soort mini harp aan hing, zoals je soms bij een engel ziet, en bij Lowie was dat een bliksemschicht.
Toen we beneden kwamen had niemand door dat er iets veranderd was. Alleen Karin wierp subtiel een blik op onze kettinkjes en fluisterde bijna onhoorbaar: "Verwisseld?" Ik knikte en Lowie moest geraden hebben wat ze gezegd had, want hij vroeg haar met zijn blik om het niet door te vertellen. Karin knikte. We wisten toch dat we haar konden vertrouwen?

De bel ging. Verward werd ik wakker. Karin trok me recht en haalde met gemak Lowie in die al bijna bij het gebouw was. Terwijl ik haar probeerde bij te houden, vroeg ik me af hoe ze zo snel kon lopen. Ze leek wel te vliegen, ook al had ze geen lange benen.
Uitgeput kwam ik op het plein en ging ik in de rij staan. Nog één jaar, dacht ik hoopvol. Nog één jaar en dan zijn we vrij. We zullen onze vaders leren kennen. Dan wordt alles anders.