Hoofdstuk 9
Schotland, 1945
Tom keek naar het papier in zijn handen. Juffrouw Carlyn had het allemaal snel voor hem geregeld; een vakantievisum voor drie weken in Albanië. Hij liet zijn hand met het papier zakken en stapte door de lange gang heen, tot hij uiteindelijk bij een dichte deur aankwam. Op het bord erboven las hij "Portkey Transportationhall". Hier moest het zijn.
Tom opende de deur en stapte de kamer binnen, welke een stuk groter was dan hij op het eerste opzicht leek. Het was een grote vertrekhal, met rijen banken waar wachtende tovenaars en heksen op zaten, samen met hun kroost of alleen. Om de zoveel meter zaten er deuren in de muren, bewaakt door een heks of tovenaar. Een aantal van de deuren stonden open, waar een lange rij mensen voor stond en werden gecontroleerd op hun Portingpass.
Tom keek omlaag naar zijn papier. "Vertrekkamer 8", las hij en liep de enorme kamer door tot hij bij de juist aangegeven kamer stond. Daar nam hij plaats en keek om zich heen. Er zaten een aantal families om hem heen, duidelijk geen Londenaars. Misschien mensen uit Albanië die hier op vakantie waren geweest en weer terug gingen. In totaal waren het niet veel mensen die met hem mee zouden reizen. Hoogstens tien man als hij het zo zag, waaronder een paar Engelsman.
Tom wachtte geduldig tot de juffrouw bij de deur hen riep en hij sloot netjes aan in de rij. De juffrouw nam zijn Portingpass aan en keek even tussen haar wimpers naar hem op, waarna ze een grote stempel op het papier zette en deze aan hem terug gaf. 'Fijne reis,' zei ze en glimlachte.
Tom knipoogde en liep de kamer binnen, welke was ingericht met prachtige bewegende schilderijen van Albanië, zodat de passagiers alvast in de stemming konden komen. Terwijl hij wachtte tot iedereen was gearriveerd, liep Tom langs deze schilderijen gevuld met sprookjesachtige steden en adembenemende uitzichten. Ergens in deze adembenemende uitzichten was het bos waar hij naar opzoek was.
'Een goede morgen voor jullie allemaal,' sprak een mannenstem en Tom draaide zich om. Een man stapte de kamer binnen en de deur ging achter hem dicht. 'Ik zie er naar uit u allen veilig over te brengen naar het prachtige Albanië. U gaat een prachtige vakantie tegemoet. Albanië staat bekend om zijn rijke geschiedenis en vriendelijke bewoners en bovendien een verborgen schoonheid hier in Europa; haar prachtige natuur.' Hij hield zijn handen op de naar de schilderijen aan de muur. 'Graag vraag ik u om uw aandacht te vestigen op het midden van de kamer.'
Tom had het tafeltje met de Portkey al zien staan. Het was niets dan een oude, versleten laars, wat erg uitstak tegen de netheid van de kamer en daardoor onmiskenbaar een Portkey was. Dat was altijd oude rommel, zodat de Muggles er met hun tengels vanaf bleven.
Neemt u alstublieft een plaats rond de Portkey, dan zullen we weldra vertrekken.'
Tom ging tussen twee Albanische families in staan. De ouders hielden hun kinderen goed vast, zodat ze elkaar niet uit het oog zouden raken. De nette heer bleef buiten de cirkel en gaf instructies. 'Op drie pakt u allen de Portkey vast en zult u aan uw reis beginnen. Mijn collega's in Albanië zullen u daar verder helpen. Houdt kinderen ten alle tijden goed vast. Is iedereen klaar? 1... 2... 3...'
Tom pakte de veter van de laars vast en meteen voelde hij zich lichter worden. Het duurde maar een tel, voordat hij alle kanten op werd gezwaaid. Duizelend, draaiend, zwierend en zwaaiend tot hij uiteindelijk grond onder zijn voeten voelde. Achter zich hoorde hij het gestommel en gekreun van andere passagiers die achter hem aan waren gekomen; sommige waren minder netjes op hun voeten beland en krabbelde overeind van de vloer.
Tom keek om zich heen. Ze stonden in een lege kamer, net als in Londen, maar deze was gevuld met schilderijen van Engeland. In de deur opening stond een jonge vrouw die hen gebaarde haar te volgen. 'Welkom in Albanië.'
Reageer (3)
Oeeeeh heel nice
3 jaar geledenLeuk!
3 jaar geledenAh, cool!
3 jaar geleden