Weg

Zonlicht sijpelde door de gordijnen naar binnen en viel op mijn gezicht. Ik schrok wakker en besefte meteen dat het zover was. Mijn laatste dag hier. Ik was te opgewonden om nog te kunnen slapen dus sloop ik de kamer uit in de hoop de anderen niet wakker te maken. Ik was bijna bij de trap toen ik me doodschrok.
Om het hoekje stond Louis. ''Jij ook?'', vroeg hij. Ik knikte en zei: "Ik dacht niet dat ik dit ooit zou zeggen, maar ik zal het hier missen". "Ik ook", antwoorde Louis. Zwijgend liepen we terug naar onze kamer. Ik was benieuwd hoe mijn vader zou zijn en of mijn moeder veel veranderd was.
Over een paar uurtjes zou ik het weten.

Eindelijk kwam zuster Maria ons wekken. Enthousiast sprong ik uit bed en ging me aankleden. Nog geen minuut later ging ik de eetzaal binnen samen met Louis. Tot mijn verassing zat Karin al aan tafel. Ze leek ons te verwachten. "Zo, zei zuster Theresia terwijl ze de lege zaal rondkeek, jullie zijn vroeg wakker." We gingen naast Karin zitten die vroeg: "Zijn jullie er klaar voor?" "Ja", antwoordden we in koor, ook al waren we doodzenuwachtig. "Weten jullie eigenlijk al iets over jullie vaders?", vroeg ze. Louis was me voor met het antwoord: "Niet echt." Ik dacht terug aan mijn droom van enkele weken geleden. Ik lag in een groot, groen grasveld toen er plotseling een bok kwam aangevlogen. Ik wilde in paniek wegrennen omdat ik dacht dat het een bokkenrijder was. Toen begon de bok te spreken en zei: "Nog even geduld. Hij kan niet wachten om je te zien."

"Meekomen!"
Met een schok stond ik weer in de werkelijkheid. "Moeder Overste wil jullie zien", zei zuster Theresia.
Het kantoor van Moeder Overste was donker en muf. Ik was hier nog maar een keer geweest, op mijn eerste dag hier. Nu zat ik hier weer, zes jaar later. Naar dit moment had ik jaren uitgekeken, maar nu het eindelijk zover was had ik het gevoel dat ik er nog niet helemaal klaar voor was.
We bleven vlak bij de deur staan. Moeder Overste leek recht door ons heen te kijken en vroeg: "Wie is het?"
Nu pas zag ik de lange gedaante die voor het bureau stond. Ik herkende haar meteen. Na al die jaren was mijn moeder me echt komen halen! Ik wisselde een blik met Louis en het was alsof ik in een spiegel keek. Ik begon te twijfelen. Ik had mijn moeder jaren niet gezien. Misschien was dat wel haar zus, de vrouw die haar die ene dag zo van slag had gebracht.
De gedachte deed me duizelen. Het kon niet. Ze zou me herkennen.

De vrouw keek verward van mij naar Louis en terug. Stapje voor stapje kwam ze dichterbij. Uiteindelijk focuste ze zich op onze nekken, stapte op Louis af en zei vastbesloten: "Dat is hem. Ik weet het zeker." Toen omhelsde ze hem.
Ik was teleurgesteld. Ik was wel blij voor Louis, maar ook ontgoocheld dat ze mijn moeder niet was.
Terwijl ze naar de poort liepen probeerde Louis me moed in te spreken: "De jouwe komt ook nog w..." Toen werd hij meegetrokken door zijn moeder. "Kom Louis, ik wil je voorstellen aan je vader." Ze verdubbelde haar tempo en liep door de poort naar buiten.
Aan de andere kant van de weg liep een andere vrouw. Ze had dezelfde notenbruine haren, dezelfde felblauwe ogen en liep zelfs op dezelfde manier. Ze gunde Louis en zijn moeder geen blik. Toen ze mij zag, verdwenen de donderwolken. Ze lachte vriendelijk en riep: " Lowie! Eindelijk zie ik je weer. We gaan dadelijk naar je vader."
Ik nam haar hand vast en waggelde achter haar aan. Het ging plots zo snel. Ik kon het bijna niet geloven.
Ik keer achterom en ging een glimp op van Karin die achter het raam stond te zwaaien. Ik zou haar en Louis missen. Natuurlijk zouden we nog zo veel mogelijk af spreken. In een onhandige poging terug te zwaaien, struikelde ik bijna. Plots werd haar blik bezorgd, alsof ze zich opeens iets realiseerde.

Achter me hoorde ik de poort dichtklappen.
Dat was het dan, dacht ik weemoedig.
Vanaf vandaag zou alles anders worden.