Hoofdstuk 12
Helena staarde naar haar handen. Ze peuterde aan haar nagels en durfde de man recht voor zich niet aan te kijken. Bardyllis had haar in het kasteel gelaten, maar had al die tijd nog geen woord tegen haar gezegd. Zelfs nu ze hier zo zaten bleef hij haar aanstaren.
Ze keek een keer op, in de ernstige ogen van de man die zij haar vader had genoemd. Zijn dikke, borstelige wenkbrauwen stonden in een diepe frons boven zijn ogen, die de hare geen moment los lieten. Haar keel sloot zich en ze slikte moeizaam.
'Waarom beweer jij dat je mijn dochter bent?'
Helena schrok toen de doodse stilte zo plotseling werd doorbroken en ze keek hem aan, haar ogen groot als schoteltjes. Het was apart om zijn stem te horen, zo diep en met een vaag accent. Hij staarde weer naar haar, wachtend op een antwoord. Helena opende haar mond om te spreken, maar er kwam niets uit haar keel. Ze schraapte deze in een poging zichzelf te herstellen. 'Mijn moeder is Rowena Ravenclaw,' begon ze met een schorre stem. 'Ik vondt uw brieven in haar bureau. Liefdesbrieven van een hele lange tijd geleden. De data.. Het kwam overeen met mijn geboortedatum. Ik bedoel. Er waren geen nieuwe brieven meer ongeveer een jaar voor mijn geboorte. U was haar laatste minnaar voor mijn geboorte.' Ze staarde hem aan, zoekend, hopend op een verheugde reactie, zelfs al wist ze dat het te optimistisch was om zo te denken. Hij zou eerder gechoqueerd zijn, haar misschien toch verwelkomend, maar zeker niet meteen als zijn dochter. Hij was een rijk man. Elke arme sloeber met ravenzwarte haren zou daar misbruik van kunnen maken. Maar zij was geen arme sloeber. Zij was zijn dochter.
'Ik heb Rowena gemist,' antwoordde hij tot haar grote opluchting. 'Ik had haar brieven gestuurd, maar ze heeft ze nooit beantwoord. In haar laatste brief vertelde ze me dat ze zich moest concentreren op de school. Ze had me nooit verteld dat ze zwanger was geraakt. Ze besloot gewoon niet meer terug te schrijven.' De diepe frons op zijn voorhoofd veranderde. Nu was er alleen nog verdriet van te lezen.
Helena opende haar koffer en haalde er een brief uit. Ze overhandigde deze aan de man. 'Dit was uw laatste brief.'
Bardyllis pakte hem aan en terwijl hij las, knikte hij. 'Daarna hoorde ik nooit meer wat van haar. Ik heb al haar brieven bewaard, maar dit was de laatste die ik ooit naar haar had gestuurd. Ik wilde haar niet lastig vallen, maar ik wilde ook niet zonder haar. Het duurde een lange tijd voordat ik het kon accepteren dat Rowena mij niet meer in haar leven wilde.' Hij keek naar haar op. 'Ik denk dat ik nu weet waarom.'
Helena's hart hamerde in haar borstkas, zo hard dat ze dacht dat hij het ook kon horen.
'Ik denk dat ze jou niet met mij wilde delen.' Hij glimlachte voor de eerste keer en Helena's hart fladderde even. Hij wilde haar wél in haar leven! Hij had het niet gezegd, maar met deze glimlach zei hij alles. Haar moeder was egoïstisch geweest, zoals ze altijd was en was gevlucht met haar in haar buik, zodat ze Helena alleen kon opvoeden.
'Maar waarom ben je hier?'
Helena sloeg haar ogen een tel neer. 'Ik ben weggelopen,' zei ze. 'Ik zit in mijn laatste jaar op Hogwarts en iedereen weet al wat ze hierna willen doen. Behalve ik.' Ze haalde haar schouders op. 'Ik weet niet waar ik thuishoor. Of waar ik voor bestemd ben. Daarom ging ik naar u opzoek. Omdat ik antwoorden hoopte te vinden. Ik heb mijn leven lang in de schaduw van mijn moeder geleefd, wetende dat ik nooit zo briljant zal zijn als zij en iedereen neemt me dat kwalijk.' Ze raakte kort het diadeem aan. Hij leek het niet te herkennen en daar was ze dankbaar voor.
'Neem je het jezelf vooral niet kwalijk?'
Ze keek hem aan.
'Je bent nog jong. Je hoeft het nog allemaal niet te weten. Je mag streven naar grootse dingen, Helena, maar je hoeft het nu nog niet allemaal voor elkaar te hebben. Ik weet zeker dat je moeder dat ook weet.'
'Jij kent haar niet zoals ik dat doe,' antwoordde ze fel.
Haar vader schudde haar hoofd. 'Inderdaad. Ze is een ingewikkelde vrouw, maar geen kwaaie.' Hij keek haar weer een tijdje aan. 'Je bent hier van harte welkom, Helena. Al die jaren had ik niet verwacht dat ik ooit een erfgename zou hebben. Het is fijn te weten dat mijn bloedlijn na al die jaren nog niet is gestopt.'
'Bent u nooit getrouwd?'
'Dat wel, maar mijn lieve vrouw kon geen kinderen krijgen.'
Ze knikte. 'Dat spijt me voor u.' Ze keek om zich heen. 'Waar is ze?'
'Zij is..' Hij zuchtte. 'Niet langer meer onder ons. Een paar jaar geleden liet zij het leven. Dragon Pox. Mijn hele kasteel was besmet geraakt en ik verloor een groot deel van mijn personeel. Ik kon mijzelf er niet toe zetten opnieuw te trouwen. Ik had al te veel vrouwen die ik lief had verloren. Dat is ook de reden dat ik bang ben voor jouw verblijf hier. Ik heb het gevoel dat ik vervloekt ben. Maar ik kan het ook niet over mijn hart krijgen om je de deur uit te zetten.'
Helena zag veel pijn in zijn ogen. Na zijn verhaal wist ze even niets te zeggen. Ze kende hem nog maar een paar uur en hij had al meer met haar gesproken dan haar moeder ooit had gedaan. Hij was eerlijk, open en oprecht met haar en ze voelde dat hij het beste met haar voor had. Dat was alles dat ze ooit van een ouder gewenst had. Helena was niet bang voor die vloek, als het al een vloek was. Haar moeder was egoïstisch geweest en zijn vrouw, dat moest pech zijn geweest. Dit zou haar niet bij hem wegjagen.
'Ik zou hier heel graag blijven, als het van u mag.'
De man glimlachte. 'Dat lijkt me geweldig.'
Reageer (2)
Jaa wat leuk! Was al bijna bang dat jullie er geen inspiratie meer voor hadden, maar dit is echt een heel goed hoofdstuk!
3 jaar geledenAwh wat mooi!
3 jaar geleden