2.

Mama probeert zich groot te houden naast haar dochters. Tevergeefs. De eerste traan rolt al naar beneden. Haar prachtige ogen die altijd liefde uitstraalden, waren nu vol met verdriet. Ze heeft net het nieuws gehoord. Ze pakt haar theekop van tafel en loopt de woonkamer uit. Mama heeft geen woord gezegd, maar haar stilte sprak boekdelen.

Tegenover mij zit mijn zusje Sarah op de stoel. Mijn weerspiegeling. We lijken sprekend op elkaar. Haar grote ogen zijn op mij gericht. Een blik vol angst en onbegrip. Dat is begrijpelijk. Ze heeft mama voor het eerst in negentien jaar zien huilen.

"Kom hier", zeg ik met een knik. Zonder te aarzelen neemt ze een plek naast me op de bank. Met mijn armen ga ik over haar heen en geef een kus op haar donkere lokken. "Wat ga je doen?", fluistert Sarah zacht. Ze houdt mijn middel stevig vast.

"Maak je geen zorgen", fluister ik terug. Met z'n tweeën zitten we in stilte. We denken beide over hetzelfde, alleen durven we de woorden niet uit te spreken. Ik word uitgehuwelijkd aan de grootste klootzak van Nederland.

Na een paar minuten geef ik Sarah en kus op haar hoofd en loop de woonkamer uit richting de voordeur. Terwijl ik langs de kamer van mama loop, hoor ik gesnik. Het geluid van je moeder die huilt is iets wat je nooit wilt horen.

Met grote stappen loop ik het huis uit, richting de auto. Een ding is zeker. Er gaat maar één leider zijn van het bedrijf. Younes of ik.

---

Hard trap ik mijn gaspedaal in. De kilometerteller blijft stijgen. Hetzelfde geld voor mijn temperament. In de verte zie ik het blauwe bord van de afslag. Den Haag. Die moet ik hebben.

Jarenlang is Den Haag thuis voor mij geweest. Een stad net zo bekend al Rotterdam en Amsterdam, maar toch net anders. Hier pronken de bewoners niet. Iedereen leeft met wat die heeft. Waar je in Rotterdam mannen ziet lopen met de duurste schoenen, zie je de Hagenezen met trainingspakken en slippers. Dit zegt niet dat je niet op moet passen. Niemand kan je zo hard naaien als een Hagenees kan.

De zon is bijna onder. Overdag zijn de buurtbewoners aan het werk en gaan ze naar school. De avond is het moment wanneer de buurt echt tot leven komt. De café's en restaurants zitten propvol. Hier en daar zie ik stiekem een stelletje rondlopen.

Een straat verderop zie ik een lege parkeerplek. Mijn bestemming zit er een paar meters vandaan. Perfect. Snel parkeer ik de auto in het vak. Het is vaak genoeg voorgekomen dat iemand voor je neus je parkeervak afpakt.

Ik trek mijn zwarte instappers aan en werk mijn lippen bij met wat lipgloss. Ik heb altijd de voorkeur gehad om zonder schoenen aan te rijden. Ik wil voelen hoe ik het gaspedaal indruk. De trilling van de auto wanneer ik stil sta. Het is net alsof de metalen pedalen de stress van me wegnemen.

Met een laatste blik in de spiegel stap ik de auto uit. Ik zie er vermoeid uit. Gezien de omstandigheden is dat verwacht.

Ik druk op de bel van de zaak. Schoonheidssalon Oriental staat er in sierlijke letters. De deur wordt geopend en ik zie Saloua voor me staan. Haar bos krullen zitten in een half opgestoken staart en op haar witte werkkleding is het Oriental logo weergegeven.

We lopen de salon in, richting de kelder. Met snelle stappen lopen we de krakende trap af. "Soufian moet de trap nog afmaken", mompelt Saloua. Ze zijn al enkele weken bezig met het verbouwen van de salon.

Saloua trekt aan de touw die van het plafond hangt. Het licht gaat aan. De ruimte ligt vol met dozen en verfspullen. Voorzichtig loop ik om de verfspullen heen. Mijn instappers heb ik van de week nog gekocht.

We lopen verder een andere ruimte in. Het licht gaat automatisch aan. In het midden van de ruimte is een tafel met stoelen. Aan de muren hangen de schermen. Ik loop richting de dichtstbijzijnde scherm. De aandelen koers van olie wordt weergegeven. Op de scherm ernaast is de koers van Litecoin. Perfect.

Saloua schuift twee stoelen uit en geeft mij het signaal om te zitten. Ze geeft me een vragende blik. "Wat vind je?"

Met mijn ogen ga ik nog een keer over de ruimte heen. Mijn vorige plek was in de kelder van een autogarage. Hele subtiele plek, alleen kwamen er vaak mannen die ik niet in de buurt van mijn thuisbasis veel hebben. Mannen met dure auto's. Auto's die een hardwerkende man met legaal geld nooit zou kunnen veroorloven. De type mannen die foute boel betekenen.

"Perfect." De schoonheidssalon is de perfecte cover-up voor het bedrijf. Mijn werknemers zijn voornamelijk vrouwen. Niemand zou ervan opkijken als ze de schoonheidssalon telkens binnenlopen.

Ik ga met mijn hand in mijn tas en haal er een envelop uit. Ik schuif de witte envelop naar haar toe. "Dit is voor de onkosten."

Ze geeft me een waarderende blik. Tuurlijk. Dat doet iedereen die dertigduizend in cash zou krijgen.

"Wat is er gebeurt?", vraagt Saloua. Ik pak de slammers dat voor me ligt en open het blikje.

"Mijn vader dacht slim te spelen." Ik werp mijn blik naar het energieblikje en kijk haar weer aan. Ik voel mijn temperament stijgen. "Hij geeft mij het bedrijf op voorwaarde dat ik met Younes trouw".

"Wie is dat? Hebben we ooit met hem gewerkt?"

"Nee", antwoord ik terug. "Younes werkt vooral met mijn vader. Hij regelt de transport tussen Europa en Marokko."

Saloua merkt dat ik boos begin te worden. "Wat is de volgende stap, Amaani?"

Wat mijn vader niet weet is dat ik al een aantal maanden mijn eigen bedrijf heb opgericht. Ik wist dat mijn vader me zou naaien als het om het bedrijf ging. Hij gelooft niet dat vrouwen een bedrijf succesvol kunnen leiden. Alleen had ik niet verwacht dat hij mij zou uithuwelijken.

"Vergeet mijn vader's bedrijf. We moeten dit bedrijf uitbreiden. En ik weet precies wie we hierbij nodig hebben."

Saloua kijkt me vragend aan."Wie? Iedereen werkt al onder je vader."

Met een glimlach op mijn gezicht neem ik de laatste slok van de slammers. "Iedereen behalve Haitam." De grootste concurrent van mijn vader.