O72 || Einar Harding

R hoorde Silvia in haar tas grabbelen. Hijzelf hield zijn ogen strak op de weg gericht, afgewisseld uiteraard met controle van de spiegels. Hij keek niet opzij naar haar. Het bleef een rare gedachte, Silvia hier in zijn auto. Silvia in zijn huis.

Silvia in zijn leven.

Het waren twee grote scènes die voor die dag op de planning stonden kon Silvia hem vertellen. De dansscène en de sterfscène, twee met zulke grote contrasten. Een scène van liefde, van bij elkaar mogen zijn voor een moment. Een van geluk, van hoop.

En een scène vol emoties, van verdriet en pijn. Een vol gebroken harten en van hopeloosheid. De scène moest de kijker laten meevoelen en tot tranen brengen, in het verhaal van twee tragische geliefden wiens noodlot het was geweest om pas in de dood verenigt te worden. Het was een scène van machteloosheid en van opgeven.

“Dan kan je merken dat ik nog steeds niet kan dansen,” plaagde hij. Het was echt al veel beter dan het was, en wat Silvia niet wist, was dat R in zijn vrije tijd ook hard aan het oefenen was geweest op de passen. Hij wilde haar niet teleurstellen – en ook niet per ongeluk op haar tenen staan.

“R?” De toon van haar stem maakte dat R heel kort zijn ogen van de weg haalde om naar haar te kijken. Ze keek naar haar handen, en leek alsof ze het liefste in de autostoel wilde verdwijnen. “Ik vroeg me af… We hebben nu twee keer gekust. Wat betekenden de kussen voor jou?”

Einar beet zacht op zijn linkerwang bij deze vraag. Had zij ook gemerkt hoe de kus voor hem zoveel meer dan een acteerkus was geweest? En de eerste? Hij was haar proefkonijn, haar toneelromeo, maar voor hem was ze zo veel meer dan dat. Het waren kussen waar geen gevolg aan zouden komen, en met de gedachte aan die kussen had hij zichzelf al nachten lopen kwellen, maar als dit alles was wat ze hem zou geven, zou hij dat aannemen. Misschien had ze zijn gevoelens door en wilde ze hem er zo op wijzen dat het niet meer was.

“We oefenden de scène,” was dan ook zijn antwoord. Het was zoveel meer, en de eerste kus was dat ook niet. Maar hij kende zijn reputatie, wist de woorden van de docenten nog al te goed. Men dacht dat hij van Silvia zijn nieuwste slachtoffer wilde maken, en misschien was zij daar ook bang voor. Dat hij een pervert was. Hoe kon hij zeggen wat het echt betekende.

“Geen zorgen, prinses, je puurheid is nog intact,” voegde hij eraan toe. Een grap om de sfeer te verlichten, om het misschien niet serieus te hoeven nemen, want als hij dat wel zou doen, zou Silvia misschien merken hoeveel moeite het antwoord hem gekost had.

De parkeerplaats was vol met mensen die de school in haasten, in de hoop toch nog op tijd te kunnen komen. R draaide de auto in een lege parkeerplaats – wat was hij blij met een klein autootje op momenten als dit waar de parkeerplekken krap waren.

“Dan zie ik je later,” zei hij. “Sterkte met De Block.” Hijzelf begon met een practicumvak, en moest eerst het halve gebouw door met zijn schilderij. Het was gelukkig een docent die het niet erg vond als mensen iets later kwamen want om haar te citeren ‘al dat gepeupel trok zich niks aan van de schoonheid van kunst’, en grote schilderijen door de gangen verplaatsen op een piekmoment was niet goed voor het behoud.