O74 || Einar Harding

Mensen fluisterden en keken naar hem toen hij door de gangen liep, maar dat was niks nieuws voor R. Hij hield zijn hoofd recht, had zijn capuchon over zijn hoofd getrokken en liep naar zijn lokaal. Het was een relatief rustige ochtend zelfs voor R, toen hij eenmaal het lokaal bereikt had. Het was een praktijkvak om te oefenen met technieken en hun werken te maken, en met muziek opgezet stoorde alleen de docent hem toen ze met hem kwam meekijken. Ze had alleen een compliment over zijn kleurgebruik, niet eens tips om verder te werken.

In de pauze bleef hij doorwerken. Hij zat net goed in zijn werk, en kon net zo goed hier pauze houden als ergens anders. De docent was een van de weinigen (de enige?) die R wel kon waarderen en meer zag dan de roddels. Misschien was hij wel een van haar favorieten, zoals hij haar woorden altijd in twijfel trok, maar wel wist wat hij aan het doen was. Bij opmerkingen had hij vaak een weerwoord of uitleg. Zij was de enige in de school die R met haar sleutel van het lokaal zou vertrouwen.

In alle rust kon hij verder werken, tot zijn telefoon ging. Het was Silvia, zoals de display aangaf. Uiteraard nam hij op.

“Sil-” Hij werd meteen onderbroken door Silvia.

“R ik weet niet of je het al gehoord hebt maar ze denken dat wij met elkaar geslapen hebben. Hoe ze erbij komen is me een raadsel maar mensen bekijken me met een rare blik en ik voel me niet op m'n gemak. Je weet toch wel dat ik niets met deze geruchten molen te maken heb he? Dat moet je weten.”

R had even een paar seconde nodig om haar woorden te verwerken. Het waren weer nieuwe roddels die men verspreid had. Hij was eraan gewend dat de studenten harteloos konden zijn in de verhalen die ze rondvertelden, maar het speet hem dat ditmaal Silvia te prooi gevallen was aan zijn reputatie. Hij had het ook wel kunnen weten dat dit vroeg of laat zou gaan gebeuren als ze met hem om zou gaan. (Was ze niet op haar gemak omdat de gedachte aan hen die samen naar bed gegaan waren haar zoveel afkeer opleverde?)

“Rustig aan, Silvia. Adem diep in… en uit,” zei hij tegen haar. Hij hoorde de paniek gewoon in haar stem. “Ik weet dat jij dit niet was, Sil. Echt.”

Heel even was hij stil. “Het spijt me dat ze nu ook zo naar je kijken,” zei hij toen zacht. En dat raakte de kern. Hij kon al lang niet meer stil staan bij de verhalen die ze over hem vertelden. Junkie. Gearresteerd voor moord. Een meisje aangerand. Er waren een hoop verhalen over hem al rond gegaan. Er was er slechts één waar geweest. Een verhaal meer of minder maakte al niet meer uit. Men keek naar hem en men fluisterde over hem.

Maar Silvia kende dat niet. Zij zag de zonnige kant van mensen, en mensen vonden haar leuk. Ze bracht licht en was gewend om altijd in het licht te staan. Om nu de duistere kant van mensen te zien, was hard.

“Maar weet je wat je gaat doen nu?” vervolgde R. “Ik weet dat het je ongemakkelijk maakt. Dat al die blikken in je snijden en die fluisteringen je laten wensen dat je gewoon kon verdwijnen. Maar je loopt straks door die gang, houdt je hoofd recht en glimlacht alsof je hun woorden niet hoort en hun blikken niet ziet. Niemand kan je klein laten voelen als jij dat niet toestaat. En jij bent sterk, Silvia. Zolang jijzelf de waarheid kent, kunnen ze je niet raken.”

Niet reageren was het beste, had hij allang gemerkt. Ontkennen zouden ze toch niet geloven, bevestigen zou nog verder worden opgeblazen. Doen alsof het er niet was, alsof je beter was dan hun roddels, was het enige wat de lol eraf haalde. Want men wilde je alleen maar neerhalen. Waarom ze daarvoor Silvia gekozen hadden, wist hij niet. Waarom ze hem kozen? Dat was al te duidelijk.