Hoofdstuk 14
Schotland, 1945
Tom had nooit veel van de wereld gezien. Engeland verlaten was namelijk nog het minste van zijn plannen, maar nu werd hij ertoe gedwongen. En gek genoeg, genoot hij er van. Hij was op een missie, maar betrapte zich erop te genieten van al het nieuws wat hij hier zag.
Misschien kom ik hier nog eens terug.
Hij dronk zijn koffie en betaalde met de Albanese lek. Op de tafel had hij een kaart uitgespreid, welke hij grondig bestudeerde. Hij had nooit veel geweten van Albanië, laat staan geweten waar het zich bevond, maar wanneer hij zijn ogen over de kaart liet glijden, realiseerde hij zich dat het nog een hele klus ging worden om uit te zoeken hoe hij bij zijn doel moest komen. Helena had het hem zo goed en wel uitgelegd, maar haar herinneringen waren met de jaren vertroebeld en een adres wist ze niet meer. Een daarbij, zij hadden toentertijd helemaal geen treinen, maar koetsen waarin ze vervoerd werden. Dat verschilde enorm van de manier hoe hij reisde.
Momenteel was hij in Tirana, de hoofdstad van Albanië. Het was groot, maar niet groter dan Londen. Toch was alles eraan verschillend; de huizen, de gebouwen, de kunst en cultuur. Hij kon zich erover verbazen hoe dit volkje verschilden van de Londenaars.
Hij keek nog eens naar de kaart, waar een kleine rode cirkel om een dorpje heen getrokken was. Daar was het, maar hoe kwam hij daar? Zou hij net als de Muggles een trein moeten nemen? Of was er toch ergens een zelfde Leaky Cauldron net als in Londen, waar hij in een soortgelijke Diagon Alley ergens een Floo Network kon vinden?
De ober kwam zijn lege kopje ophalen en pakte het Iek van tafel. Hij bekeek de kaart op de tafel en vroeg in gebrekkig Engels: 'Bent u op doorreis?'
Tom keek de Muggle aan en knikte. 'Ik moet helemaal naar boven. Enig idee hoe ik daar gemakkelijk geraak?'
'De trein is het snelste, maar je kunt maar tot hier komen.' Hij wees op de kaart. 'Vanaf daar zul je moeten liften of een bus nemen. Het terrein is te ruig om verder te komen.'
Tom glimlachte. 'Bedankt.'
De ober knikte en nam zijn kopje en het geld mee. Tom keek hem na en rilde.
Muggles..[/]
Maar als hij ergens wilde komen, moest hij soms met ze overweg.
Hij pakte zijn spullen in en vertrok naar het station. Hij had geluk bij het cafeetje, maar het viel hem op hoe weinig van de Albaniërs ook maar een woord Engels spraken. Hij had een klein woordenboekje op zak, wat hem vaak genoeg hielp, maar ook dat hield ergens op. In zijn meest gebrekkig Albanees kocht hij een treinkaartje dat hem tot de verste uithoek bovenin Albanië bracht. Vanaf daar moest hij maar verder zien. Misschien kon hij ergens een Portkey vinden die hem naar het Nationaal Park zou brengen. Ergens daar was het dorpje.
Hij stapte in de trein en reed de uren die het duurde om op zijn bestemming aan te komen. Toen de remmen van de trein eindelijk piepend en sissend tot stilstand kwamen, stond hij op. Hij verliet de trein en volgde de stoet Muggles die hun weg maakten over het station het dorpje in. Veel waren het er niet, maar toch werd hij verrast door het aantal voor zo een klein dorpje.
Hij keek om zich heen. Zou er veel veranderd zijn sinds de tijd dat Helena hier was geweest? Toch zeker 900 jaar aan verschil. De muren van de huisjes leken hier en daar gerestoreerd, maar het geheel had nog altijd een middeleeuwse stijl, wat het dorp een traditioneel Albanees uiterlijk gaf.
Hij liep over de dorpsstraat tot hij een goed uitziend hotel vond. Hier boekte hij een kamer en zette zijn koffer naast het bed. Hij liet zich achterover vallen en staarde even naar het plafond. Hier zou hij het vinden. Zijn zoektocht was zowaar ten einde, hij voelde het. Hier in het Albaneese bos zou hij Rowena Ravenclaws Diadeem vinden.
Reageer (1)
Leuk deze afwisseling in perspectief!
3 jaar geleden