O78 || Einar Harding

Net toen R weg wilde lopen, kwam Silvia langs. R vermeed haar oogcontact. Het was het beste als ze niet samen gezien werden. Dan zouden de geruchten het snelste sterven. Hoewel ze ontkende tegen Shizowitz dat er iets gebeurd was tussen hen, zag R wel hoe zijn ogen kort naar R schoten. Was ze bang de waarheid te spreken als R haar kon horen?

In stilte liepen ze naar de kleedkamers, net niet dichtbij genoeg om echt samen te lopen. Wat was er op dit moment nog te zeggen wat de roddels niet zou versterken? De woorden van hun medeacteurs deden R geen pijn, maar hij zag in Silvia’s ogen dat het haar wel pijn deed. Toch hield ze haar rug recht. Hij glimlachte licht toen hij dat zag, en hij wist dat Silvia dat niet kon zien nu. Ze was sterk.

“Kom op Sil, hij loopt als een puppy achter je aan, maar ik had nooit gedacht dat jij aan hem zou toegeven.” Silvia’s schouders leken te verstijven en R’s hart brak een stukje. Misschien was hij minder voorzichtig dan eerst en ging veel met haar om. Misschien kon iedereen lezen wat hij voor haar voelde. Kon zij dat dan ook? Wist ze allang wat hij dacht en lachte ze er met haar vrienden om? Of beantwoordde ze simpelweg de gevoelens niet en had ze er daarom niks over gezegd? Hoe dan ook, de woorden van het meisje lieten Silvia ineenkrimpen. Het was afwijzing genoeg voor R.

R was sneller met omkleden dan Silvia die zich in de jurk moest hijsen. Hij liep terug naar het podium, maar moest daarvoor langs Damian heen. Heel even leek het alsof Damian niks zou zeggen, toen werd R getackeld met de kruk. Hij was in gedachten verzonken geweest, en belandde daardoor op de grond. De ene kruk werd in zijn nek gezet, om te voorkomen dat hij op zou staan.

“Ze verdient beter dan jou, straatrat,” werd hem toegebeten. “Je bent schadelijk voor haar.”

“Alsof ik me daar niet van bewust ben,” kaatste hij terug. Pas toen de woorden zijn mond verlieten, realiseerde hij zich wat de achterliggende boodschap was. De gevoelens die niet beantwoord gingen worden. Aan de grijns van Damian te zien had hij het ook gehoord.

“Je bent zielig, wist je dat? Achter iemand aanlopen die nooit zo naar je zal kijken. Blijf gewoon uit haar buurt en trek haar niet meer de afgrond in dat je toch al doet. Ik zal goed voor haar zorgen, maar blijf gewoon weg.” R had geen antwoord en toen de kruk werd weggehaald, stond hij alleen op om weg te lopen. Hoewel hij wist dat Damian hem alleen neer wilde halen, wist hij ook dat de woorden te waar waren. Misschien had hij gelijk en moest R uit Silvia’s buurt blijven voor hij haar echt naar beneden trok.

Maar toen Silvia tevoorschijn kwam in haar jurk, kon hij niks anders dan glimlachen. Ze zag er prachtig uit. De jurk paste bij haar, alsof hij voor Silvia en niet voor Julia gemaakt was. Dat was hij ook, zei een stemmetje tegen hem. Hij had de jurk immers voor haar ontworpen.

“Zo zo, Romeo, wat zien we er goed uit,” zei ze tegen hem. Hij glimlachte. Afstand.

“Ik zou hetzelfde kunnen zeggen,” zei hij. Hij boog, en stak zijn hand naar haar uit. “Als je me met deze dans zou willen verblijden, milady.” Het was niet ingestudeerd en was slechts R en Silvia die grapten, net voor de dans en de oefening zou beginnen.

Ze dansten en het voelde zo realistisch aan. Alsof dit geen repetitie was en Vanespen hen niet strak in de gaten hield of alle passen wel gelijk gingen. Maar Damians blik prikte in R’s rug, en herinnerde hem eraan dat dit wel degelijk een repetitie was.

Hij draaide haar rond, en plots zakte ze ineen. Hij voelde het eerder dan hij zag, en wist net te voorkomen dat ze hard op de grond viel. Heel zacht liet hij haar neerzakken. Het duurde een paar tellen voor de anderen doorhadden dat er iets aan de hand was en de muziek stopte.

R was bij haar neergeknield. “He, he, Silvia, praat tegen me,” zei hij. Ze zag zo bleek. Hij keek op, maar niemand leek te komen helpen. Vanespen leek ietwat in paniek te zijn. Maar R herkende het, of tenminste dat dacht hij. Was ze niet al vaker zo weggetrokken?

Voorzichtig tilde hij haar op, bridal style. “Kom, wat frisse lucht zal je goed doen.” Hij liep richting de uitgang.

“Heb je haar weer gedrogeerd, Harding?” vroeg een van de grappenmakers.

“Hoe heeft hij haar anders in bed gekregen?” zei een ander. Men lachte. Niemand handelde verder.

“Fuck off.” Slechts een boze blik naar de groep, maar de groep viel stil. R kon best bedreigend zijn als hij wilde en als hij echt boos was. Meer dan eens was hij in bargevechten terecht gekomen, of in problemen met dealers, en dan was het alsof er een knop bij hem om ging. Dan kwam de agressie in hem boven, in elke handeling en in zijn ogen. Een roofdier dat zijn prooi bekeek, of in dit geval iemand beschermde. Hij was bereid ervoor te vechten was wat zijn houding zei. De studenten waren daartoe niet bereid en hielden hun mond tot R met Silvia en zijn tas die bij de uitgang had gestaan weg gelopen was.

Buiten liet hij Silvia rustig op een bankje zakken. “Voorzichtig,” zei hij. Hij rammelde in zijn tas en haalde de banaan eruit die hij had meegenomen voor later tijdens werktijd. “Hier. Het is geen cola, maar het zou je beter moeten laten voelen.”

Zelf was hij veel te rusteloos om stil te blijven zitten nu de energie zich in hem had opgebouwd, en hij bleef heen en weer ijsberen. “Die- die-” Hij had niet eens een woord voor de houding van de studenten, buiten dat hij ze de huid vol wilde schelden en een paar klappen na had willen geven. In plaats daarvan kreeg de metalen prullenbak een gefrustreerde trap.