O79// Silvia Carter

“Ik zou hetzelfde kunnen zeggen,” zei hij. Hij boog, en stak zijn hand naar haar uit. “Als je me met deze dans zou willen verblijden, milady.”
Glimlachend nam ze zijn hand en begonnen ze de dans onder streng toezicht van de leerkrachten. Tot Silvia dus viel. Gelukkig verhinderde R dat ze hard op de grond viel, hij begeleidde haar naar beneden.

R was bij haar neergeknield.
“He, he, Silvia, praat tegen me,” zei hij. Ze probeerde haar keel te schrapen maar haar hoofd deed zo'n pijn. Ze voelde hoe hij haar optilde en een deel van haar was verbaasd over de schijnbaar gemak waarmee hem dit af ging.

“Kom, wat frisse lucht zal je goed doen.” ze liet haar hoofd tegen zijn borst rusten terwijl hij haar naar de uitgang droeg.
“Heb je haar weer gedrogeerd, Harding?” vroeg een van de grappenmakers. Silvia balde haar handen tot vuisten bij de gemene grap. R verdiende dit niet.
“Hoe heeft hij haar anders in bed gekregen?” zei een ander. Men lachte, en Silvia fronste. Niemand leek gealarmeerd door haar suikerval. Alleen R, en hij ging voor haar zorgen.

“Fuck off.” klonk R's stem, en het klonk scherp en kwaad. Ze had hem nog niet zo gehoord. Ze liepen verder, en toen: zonlicht, een briesje.
Buiten liet hij Silvia rustig op een bankje zakken. “Voorzichtig,” zei hij, toen liet hij haar los om in zijn tas te rammelen. Hij stak haar een banaan toe.
“Hier. Het is geen cola, maar het zou je beter moeten laten voelen.”

Dankbaar nam ze de banaan aan en knabbelde erop terwijl R ijsbeerde.
“Die- die-” Hij gaf de metalen prullenbak een harde trap, wat een deuk als gevolg had.
"R..." Ze stak een hand naar hem uit, ze raakte zijn arm aan. Een magere poging hem te kalmeren."Ze weten het niet."
De toneelgroep wist niet van haar diabetes, ze had nooit een reden gehad om het hen te vertellen.

"Het maakt niet goed dat ze zulke gemene dingen zeiden, maar ze weten niet van mijn diabetes."
Damian kwam naar buiten met haar tas.
"Hey. Gaat het een beetje?" Vroeg hij haar. Ze zag de venijnige blik die hij R toewierp wel, en dat maakte dat ze zich wat verdedigend opstelde.
"Het gaat beter. R zorgt goed voor me."

Toch nam ze haar tas aan om een suikerdrankje en een suikerwafel eruit te halen. De suikerwafel stopte ze in R zijn tas. Ze voelde zich schuldig dat ze dingen van R aannam terwijl hij overduidelijk al zo weinig had. Ze dronk een beetje en voelde zich beter. De tweede suikerwafel in haar tas bewaarde ze voor later.

"Ik denk dat we wel weer kunnen." Zei ze toen tegen de twee jongens. Ze stond op en nam heel bewust R zijn arm. Om hem wat rust te geven wellicht, om te laten zien dat ze niet helemaal ingenomen was met Damian.

"Silvia. Gaat alles wel goed?" Vanespen kwam meteen naar hen toe toen ze het podium weer op kwamen.
"Ja het gaat weer beter. Gelukkig wist R wat hij moest doen, hij heeft me al eerder door een suikerval geloodst."
"Een suikerval? Je bent diabeet?" Vroeg Vanespen. Silvia knikte.
"Ja, ik heb het nooit eerder moeten vertellen." Zei Silvia."maar het gaat wel nu."

Toen keerde ze zich tot de groep.
"En dat ik een suikerval had betekent niet dat ik niet heb gehoord wat jullie tegen R zeiden. Een medeleerling ervan beschuldigen rape drugs te gebruiken, walgelijk!" Ze keek de groep boos aan."ik dacht dat jullie mijn vrienden waren, maar zodra er een gerucht , dat niet eens waar is, de kop op steekt gaan jullie vrolijk achter mijn rug roddelen. Mooi stelletje vrienden zijn jullie."

Een paar mensen schuifelden ongemakkelijk met hun voeten. De leerkrachten leken met stomheid geslagen. Zij hadden de opmerkingen backstage natuurlijk niet gehoord.
De bel ging, de repetitie was over, en Silvia liep naar haar kleedkamer. Ze kleedde zich om en hing haar jurk zorgzaam op. Toen ze weer omgekleed was en de plaatjes van haar vader weer aan had, liep ze naar buiten.

Haar moeder stond haar al op te wachten met Janie.
"Dag lieverd, hoe was je dag?" Vroeg haar moeder.
"Niet te best, ik heb een suikerval gehad en er gaan geruchten rond." Zuchtte Silvia.
"De waarheid zal nog wel aan het licht komen." Sprak mevrouw Carter wijs. Silvia knikte, ze hoopte het maar. Hoewel sommige dingen, zoals haar gevoelens voor R beter geheim konden blijven.

"Hoe komt het dat je een suikerval kreeg?" Vroeg haar moeder toen bezorgd.
"Waarschijnlijk door de hitte en het dansen." Zei Silvia, terwijl ze in de auto stapte. "Dus nu weet de toneelgroep het ook ineens. Gelukkig was R er om me te helpen."
"Het is een goede jongen." Besloot haar moeder.
"Yay R!" Zei ook Janie. Silvia glimlachte.

"Daar is R!" Janie wees naar R's auto, maar Silvia kon niet zien of R er echt al in zat of niet.
"Ja dat is R zijn auto." Glimlachte Silvia.
"Wat vond hij van het kostuum? Zat het goed?" Vroeg haar moeder geïnteresseerd , terwijl ze langzaam het parkeerterrein af reden.
"Ik zal hem een sms sturen en het vragen." Beloofde Silvia, waarna ze meteen een berichtje typete naar R.

'hey nog eens bedankt voor daarstraks. M'n moeder vroeg wat je van je kostuum vind. Echt rot van die roddel, maar we slaan er ons wel door.'

Ze drukte op verzenden en wachtte op antwoord.