Hoofdstuk 13 - Flynn

Even later kwam de tribuut uit District 8, Flynn, naar me toe gelopen.
"Zo, je laat weinig aan de verbeelding over." zei hij, en ik had geen idee waar hij het over had.
"Wat?" Het drong eindelijk tot me door. Weer zo’n rotopmerking over het feit dat ik geen shirt draag. "Oh. Dankje." zei ik toen sarcastisch, en ik werd toch een beetje rood. Ik vervloekte de bloedvaatjes in mijn gezicht. Note to self: aan het voorbereidingsteam vragen of ze die weg kunnen halen in plaats van mijn gezichtshaar dat niet eens gezichtshaar te noemen was omdat het zo blond was dat het onzichtbaar was.
Rood worden bij de knapste mannelijke tribuut stond niet bepaald hoog op mijn bucketlist. Ik wilde het eigenlijk niet meer toegeven, nu ik iets kon krijgen met May, maar Flynn was echt heel knap. Maar ik gaf het toch toe. May en ik zijn niet samen, en, al waren we dat wel, dan zou ik nog steeds objectief moeten kunnen zeggen dat de gespierde jongen van 1 meter 80 voor me een hunk was. En dat zei ik dus ook. Maar wel in mijn hoofd, want alleen het idee van het uitspreken van die woorden was voor mij al een reden om door de grond te willen zakken tot ik de andere kant van de planeet had bereikt.
"Hé, ik bedoelde het goed. Ik ben je stylist erg dankbaar. Want ik word erg blij van wat ik nu zie." zei hij. Wacht, wat? Was hij ook al aan het flirten met me? Wat was er aan de hand hier? Thuis was ik de sukkel. Hier werd er al twee keer met me geflirt. Als dit flirten was, ten minste. Want dat was het misschien niet. Stop met denken, start met praten, Alex.
"Oh. D-dan echt bedankt." stotterde ik. Ik vervloekte het stotteren stilletjes.
"Awh, je hoeft niet rood te worden. Je bent veel knapper als je niet rood bent. En zeg eens, handsome, heb je een leuk meisje of een leuke jongen thuis?" Oké, ik wist het zeker, dit was flirten. Denk ik. Want misschien was het het niet- en- Genoeg, Alex. Hij zei letterlijk ‘handsome’. Hoeveel verschillende bedoelingen kon hij daar nou mee hebben.
"Nou, nee. Misschien." Ik wilde mezelf in mijn gezicht slaan. Waarom was ik nou zo onduidelijk? Zo moeilijk was het geven van een sociaal acceptabel antwoord toch ook niet? Gewoon ja, of nee. Niet misschien. Keuzes waren niet mijn ding.
"Misschien?" Flynn keek me met een opgetrokken wenkbrauw aan - een vaardigheid waar ik overigens nog steeds jaloers op was, en ik had het gevoel dat ik iets verpest had.
"Ben je zo’n player, die niet eens weet of hij wel of niet een vriendin of vriend heeft?"
"Nee... Het is lastig uit te leggen. Ik heb niet zo zeer thuis een relatie, maar gisteren kwam er een meisje, en we hebben iets. Maar dan niet. Snap je? Het is verwarrend." Ik wist niet of ik door moest gaan, want ik vond het een gemene actie tegenover May, maar ik kon niet uit het niets tegen Flynn zeggen dat ik een relatie had en zijn hart breken. Dat vond ik te gemeen.
"Wie is dat meisje en wat hebben jullie gedaan? Je weet toch wel of je een relatie met iemand hebt?" Oh nee. Hij leek duidelijk jaloers. Ik had iets verpest. Dus toch.
"May, het meisje uit District 4. Ik klikte per ongeluk op het liftknopje van District 4 in plaats van die van District 5 en toen zag ze me en ging ze flirten. Toen begon ze me uit het niets te zoenen en toen ik het later aan haar vroeg wist ze niks zeker, en nu weet ik niks zeker, dus we weten samen niks zeker en dat is ingewikkeld," probeerde ik het gesprek te redden. Het was wel de waarheid. Soort van. Oké, eigenlijk was het met May niet zo onduidelijk, maar ik haatte het als ik iemand teleur moest stellen. Thuis hoefde dat niet; niemand vond me leuk voor hoever ik wist. Niemand flirtte met me. Ik flirtte zelf niet eens. Niet dat ik dat kon, als ik dat had gewild. Stel je voor; ik die flirtte. ‘Kom je hier vaker?’, zou ik dan vragen, aangezien dat bij de meeste mensen leek te werken. ‘Meneer dit is een supermarkt… En ik ben de cassière, dus, ja. Ik kom hier vaker. Dat wordt dan tien euro en vijftig cent.’
"En vind je haar leuk?" Oh oh… Dit klonk nog erger, alsof hij inmiddels groen kon worden van jaloezie.
"Misschien. Als zij mij ook leuk vind, dan wel. Denk ik." Natuurlijk vond ik May leuk, maar Flynn was ook leuk, op zijn eigen manier. Maar dat durfde ik niet toe te geven. Ik hield mezelf voor dat het was om zijn hart niet te breken, en niet om te zorgen dat hij niet weg ging.
"Oké. Fijn, nu ben ik jaloers." Hij glimlachte alsof het een grap was, maar in zijn ogen zag ik toch dat hij het meende. Ik had iets heel erg verpest.
"M-maar als ik haar leuk vind betekent dat niet dat ik jou niet leuk kan vinden." zei ik, voordat ik het doorhad. Shit. Waar is de terugknop?
Ik hoopte gewoon dat May dat niet gehoord had. Of dat Flynn het ook niet had gehoord! En dat ik dan kon doen alsof het een nies was, en dat ik gewoon een hele rare nies had. Maar die hoop was tevergeefs, want ik zag de frustratie van Flynn verdwijnen als sneeuw voor de zon. En stiekem maakte dat mij blij, want ik wilde niet dat hij weg ging. Ik wilde praten met hem. Maar het was gewoon beter als het niet hier was. In het openbaar. Of überhaupt… Want ik had wel een vriendin-die-niet-officiëel-mijn-vriendin-was-maar-misschien-wel-ooit-misschien.
"Kijk, dat wilde ik graag horen, want ik vind jou erg leuk." Voor ik het wist drukte Flynn zijn lippen op die van mij en ik had geen idee wat ik moest doen. Luid de alarmen! Dit was niet het plan. Ik weet dat ik geen plan had, maar dit was zeer zeker niet het plan! Aan de ene kant vond ik het fijn, maar aan de andere kant vond ik het verschrikkelijk tegenover May.
Het was de eerste keer dat ik met een jongen gezoend had. Nou was dat niet een heel eerlijke stelling, aangezien mijn eerste kus gisteren was, dus veel concurrentie had deze kus nog niet. Maar alleen Miles wist dat ik jongens wel zou willen proberen. Zelfs de vrienden waarmee ik het het beste kon vinden thuis, wisten van niks. Ze wisten wel van mijn obsessie met Jay uit “Het Duister In”, maar niet dat ik soms had gewild dat hij bestond, omdat ik wellicht een klein beetje verliefd was geworden. Dat niemand iets wist hierover, was ook de reden dat ik oorspronkelijk niet van plan was met een jongen te zoenen. Ik vond het niet erg. En het was in Panem gelukkig meer dan normaal, in tegenstelling tot de tijd voor de donkere dagen, waar er onenigheid bestond. Maar het betekende wel dat ik dat moest vertellen. En als er ook maar iets was dat ik niet kon, was het dingen vertellen. Al moest ik vertellen over hoe mijn schooldag was, tegen mijn moeder, dan kwam ik niet uit mijn woorden en wilde ik met mijn hoofd tegen de muur bonken.
Maar als je iets wil, is er een punt dat je dat niet meer kan ontlopen. En voor mij was dat punt Flynn.
Toen hij zich terugtrok stond ik daar, in precies dezelfde houding als voor de kus, maar dan helemaal verstijfd. Ik had geen enkel spiertje bewogen. Er kwamen geen nuttige woorden uit mijn mond, alleen maar wat gestotter en gestamel door de verbazing.
"En beviel het?” Flynn liet het even stil, zodat ik kon antwoorden. Maar hij was waarschijnlijk vergeten dat ik Alex Matthew Williams was, en niet kon praten. En al helemaal niet nadat de allerknapste jongen ooit mij zojuist had gekust. Hij vervolgde zijn verhaal. "Mij in ieder geval wel." Wás het me bevallen? Ja. Misschien. Nee, want May ging me echt haten, hoe had ik dit nou weer voor elkaar gekregen? Hoe kon ik al verliefd zijn op twee personen als we überhaupt nog niet eens in de Arena waren?
"J-ja. Denk ik," stamelde ik, stiekem trots omdat ik eindelijk woorden had geformuleerd. Ik wilde ook nee zeggen, maar dat was echt gemeen, dus ik moest wel ja zeggen. Niet omdat ik niet kon kiezen, maar omdat het het juist ding was om te doen. Toch? Het was niet dat het me niet beviel maar- Het was echt heel verwarrend. May en Flynn. Moest ik gaan kiezen? Tussen twee mensen? Dat kon ik echt niet maken. Ik kon al niet kiezen welke cornflakes ik ‘s ochtends wilde eten, laat staan een keuze maken in deze situatie, waar er gevoelens, en in de Spelen zelfs mensenlevens op het spel staan.
"Wat ben je toch lekker duidelijk, handsome." Mijn hart smolt. En de botten in mijn benen volgens mij ook. Ik hield me vast aan de wagen achter me. De tributen werden opgeroepen om plaats te nemen op hun wagen, dus Flynn maakte aanstalten om weg te gaan, maar niet voordat hij nog een laatste ding gezegd had: "Denk er nog maar even over na en dan zie ik je morgen weer." Flynn kuste me kort en liep toen naar zijn wagen toe.
Ik had geen idee wat ik er nou eigenlijk van vond, mijn hersenen waren het nog steeds allemaal aan het verwerken. Als iemand mijn gedachten kon lezen zou diegene niets meer zien dan een gigantische foutmelding.