Hoofdstuk 28 - Cijferbekendmaking

Een half uur later zat ik met Flynn op zijn kamer televisie te kijken.
"Ik hoop echt dat de arena een grote keuken heeft, zodat je nog veel meer voor me kunt koken," begon Flynn.
"Als de Arena een keuken is heb ik misschien nog een kans om te overleven," zei ik lachend. Maar er zat een verdrietige ondertoon in. Ik wilde niet denken aan de Arena.
"Hé, je hebt mij nog als je bodyguard. Tenminste, dat is als je met mij wil samenwerken straks. Ik snap het als je liever een bondgenootschap aangaat met je vrienden." Flynn werd plots serieus. Het was wel schattig hoe hij dacht dat ik vrienden had. Of kans op een bondgenootschap.
"Welke vrienden? May sloeg me in elkaar, Ada gooide tomatensaus op me en Parveen... ik heb geen idee wat ik van hem moet denken. Ik heb hier maar een vriend, Florian, maar die gaat liever een bondgenootschap aan met iemand waarmee hij kansen heeft. En dan heb ik jou nog. De enige kans op een bondgenootschap."
"Oh, ik zou graag je bondgenoot zijn. Maar ik vind het echt nergens op slaan dat Florian geen bondgenootschap met jou wil, omdat hij denkt geen kans met jou te maken. Waarom zou hij geen kans maken met jou?" Waarom wel? Ik gooide bij mijn privésessie drie van de vijf messen mis. Ik was slecht in wiskunde, maar uit mijn berekeningen kwam dat dat heel slecht was.
"Kom op, heb je überhaupt eens naar me gekeken? Ik kan nauwelijks met wapens overweg. Nee, gewoon niet. Ik zou geen bondgenootschap willen met mezelf." Het was waar.
"Hé, zo slecht ben je niet. Toen we gisteren samen aan het trainen waren, ging het best goed." Het was aardig, omdat hij me goed wilde laten voelen, maar we wisten beiden dat het niet waar was.
"Kom op. Ik gooide tien van de dertig messen mis, en de rest zat net op het randje van de dummy."
"Oké, je hebt geen enkele dummy dodelijk geraakt. Maar een mes in je lichaam krijgen is echt geen pretje."
"Dat weet ik, maar het kunnen gooien is wel essentieel als je wilt overleven in de Hongerspelen."
"Gelukkig voor jou heb je mij als bodyguard. Niet vergeten hè?” Flynns mentor kwam de kamer binnengelopen.
“Wordt ook moeilijk als je er elke vijf seconden over opschept.” Ik lachte en gaf hem een kus op zijn mond, maar hij speelde verontwaardigd.
“Hm. Dan niet, hoor. Dan heb je geen knappe bodyguard straks.” Hij haalde de arm die hij om me heen had van me af en deed zijn armen over elkaar.
“Nee! Wees mijn knappe bodyguard! Alsjeblieft?” Ik probeerde mezelf als grap weer tussen de over elkaar gevouwen armen te wringen, maar hij was te sterk en gaf me geen enkele kans.
“Voor jou dan.” Hij grijnsde, kuste me en deed zijn arm weer om me heen.
"Jongens, de bekendmaking van de cijfers gaat beginnen. Komen jullie?"
"Is goed." Ik stond op en ik trok Flynn op van het bed. Flynn trok mij weer mee naar een bank en toen hij zijn escort zag begon hij me opeens te zoenen. Waarom? Geen idee, maar ik had geen bezwaar. Opeens dacht ik weer aan May in de lift en toen had ik eigenlijk wel bezwaar. Maar… Flynn.
"Als je met Alex zoent. Wil je dan ook echt met hem zoenen of beeld je je in dat je met Florian zoent?" vroeg Flynns districtsgenoot.
"Houd je mond," snauwde Flynn terwijl hij kwaad naar zijn districtsgenoot keek.
"Florian? Waarom zou hij zich dat in willen beelden?" fronste ik. Florian was de enige tribuut die ik hier een vriend van me kon noemen en ik kon me niet voorstellen dat Flynn iets met hem wilde doen.
"Omdat hij verliefd op hem is," reageerde het meisje. Haar naam had iets te maken met eten. Banaan? Nee dat was dom. Laat maar.
"Dat is niet waar." Flynn was wel heel erg defensief. Ik wantrouwde niet snel iemand, maar toch was ik bang.
"Oh nee, daarom zat je hem met je ogen uit te kleden." Wacht wat? Waarom deed hij dat? Loog ze?
"Doe eens normaal. Ik keek gewoon naar hem omdat het een vriend van Alex is en omdat ik moet weten hoe mijn concurrentie is."
"Ophouden jullie twee," bulderde een van de mentoren, terwijl Flynn zijn arm om me heen sloeg.
"Je moet Olive echt niet geloven." Olive. Zo heette ze dus. Olijf. Banaan zat er niet al te ver vanaf.. "Ik ben niet verliefd op hem. Ik keek alleen naar hem omdat ik wilde weten hoe goed hij was en omdat hij een vriend van jou is," fluisterde hij. Ik keek hem even argwanend aan maar ik besloot mijn aandacht maar op het scherm te richten.
Zoals gewoonlijk waren de cijfers van de beroeps aardig hoog. Toen May’s tien in beeld kwam hoorde ik Flynn even zuchten. En toen werd het tijd voor District 5. Ik zag er echt heel erg tegen op. Kon ik daar nog weg? Ik maakte een ontsnappingsplan, maar het idee van snel wegsprinten was in mijn hoofd geen succes omdat ik niet snel kon sprinten, en de enige plek waar ik naartoe kon de lift was. Waar ik dus eerst op moest gaan wachten.
"Ik weet zeker dat je een goed cijfer krijgt." Flynn probeerde me weer eens aan te moedigen maar we wisten allebei diep van binnen dat het niet zo zou zijn.
Mijn gezicht kwam op het beeldscherm - een verschrikkelijke foto - en ik wilde door de grond zakken; mijn cijfer was een vier. Mocht ik toen alsjeblieft al dood? Ik schoof dichter tegen Flynn aan en sloeg mijn armen om zijn nek heen. Ik begroef mijn gezicht in zijn nek, omdat ze me anders konden zien huilen, en dat wilde ik niet.
Ik hoopte dat niemand op me lette en ik hoopte te stikken. Dan hoefde ik de arena niet in. Flynn drukte een kus op mijn wang. Ik wilde dood.
Naast Flynn zat Olive te grinniken, wat het hele gebeuren niet echt beter maakte.
"Je cijfer is bijna net zo hoog als je District!" begon een van Flynns mentoren. Ik dacht dat mentoren moesten steunen. Maar die van mij deden dat ook al niet, dus wat had ik verwacht.
"River doe eens normaal. Ik weet zeker dat Alex niet alles heeft laten zien aan de spelmakers." De andere mentor was tenminste wel aardig.
Ik besloot maar niks te zeggen, want anders zou ik heel hard gaan huilen.
Flynns cijfer kwam in beeld: een tien. Heerlijk. Nu stond ik nog meer voor schut. Konden ze me niet gewoon dood maken? Mijn zicht was wazig door de tranen die zich verzameld hadden.
Ik was te afwezig om te luisteren naar wat ze echt zeiden, maar ik hoorde wel dat Flynn boos werd.
"H-het is al goed Flynn, niet boos worden," zei ik zachtjes tegen Flynn.
"Nee, het is niet goed. Ze moeten eens normaal gaan doen."
"Ik snap echt niet wat je in die loser ziet. Het zou me niks verbazen als hij de eerste is die doodgaat." Olive - wiens naam ik nu even veel haatte als haarzelf - vond het veel te leuk om mij te pesten. En ze maakte Flynn boos, wat mij weer boos maakte. Er was veel boosheid aanwezig in die ruimte.
"En als je niet ophoudt neem ik je mee in mijn graf." De opmerking was er weer eens uit voordat ik erover nadacht.
"Oh, krijgt het jochie praatjes. Denk je echt dat je me aankunt? Laat me niet lachen," zei Olive spottend.
"Nu is het genoeg!" Flynn sprong van de bank af en vloog zijn districtsgenoot aan.
"Flynn! Niet doen, blijf rustig!" Ik probeerde hem te kalmeren, maar hij negeerde me.
Even later, toen zijn mentoren hem van Olive af wisten te krijgen, pakte hij mijn hand en hij trok me mee de lift in. Hij drukte op het knopje voor de trainingshal.
"Waar was dat voor nodig?" vroeg ik aan hem. Hij had haar niet aan hoeven vallen.
"Waar dat voor nodig was? Heb je niet gehoord wat ze allemaal over je zei?" Niet alles. Ik was te druk bezig met denken over hoe ik dood ging. Maar wel wat, ja.
"Ja, maar mensen zeggen zo vaak rare dingen. Ik heb geleerd om het te laten gaan."
"Nou sorry, dat ik je probeerde te helpen." Hij liep de lift uit.
"Nee, Flynn!" Ik rende achter hem aan. Ik had geen zin in drama, dan moest ik het weer opruimen. Of dan werd ik weer in elkaar geslagen. "I-ik bedoelde het niet zo!" Flynn stopte en draaide zich om. "Hoe bedoelde je het dan?"
"Ik ben heel blij dat je me wilde helpen, maar door mensen te bevechten doe je jezelf alleen pijn. Het was echt lief. Maar kijk gewoon uit."
"Je hoeft je echt geen zorgen om mij te maken. Ik kan heus wel tegen een stootje."
"Als je maar niets gevaarlijks doet."
"Hé, het leven moet wel spannend blijven." Flynn pakte mijn hand vast en trok me mee de trainingszaal in.
"Waarom zijn we überhaupt hier?" vroeg ik, met de reden dat ik graag wilde weten waarom we daar waren.
"We gaan trainen," zei Flynn, maar zijn stem klonk vrij bot. Ik vond het maar niks.
"F-Flynn, gaat het? Waarom doe je zo bot?"
"Ik doe niet bot en het gaat." Flynn trok me mee naar het onderdeel waar je messen kan werpen.
"Let goed op." Hij liet me zien hoe je perfect vijf messen met enorme snelheid in het hart van een dummy gooide.
"Hoe kan ik dat ooit nadoen?"
"Je kan het tenminste proberen." En dan falen? Dat kon ik inderdaad wel.
Hij drukte een set messen in mijn handen en hielp me om goed te staan.
Ik deed mijn best, maar van de vijf messen zaten er maar drie in. Eentje in het hoofd en twee in de buik. De andere twee vlogen er overheen.
"Oké, probeer het nog een keer," zei hij, een nieuwe set messen in mijn handen duwend. Even later had ik weer vijf messen gegooid, en deze keer zaten ze wel in de dummy, maar niet op goede plekken; sommigen staken nog net in de vingers en anderen zaten in het onderbeen.
"Oké, het gaat al beter, maar je moet je beter concentreren op het hart van dummy. Probeer het nog maar een keer." De volgende vijf messen gingen ook niet al te goed, hoewel er ééntje dicht bij het hart zat.
"Ik ben hopeloos." Ik zuchtte.
"Je bent niet hopeloos. Het ging nu al een stuk beter, die laatste vergeten we gewoon. Zal ik het nog een keer voordoen?" Hij wachtte geen antwoord af, en begon zelf vijf messen te gooien, maar deze keer veel langzamer.
"Oké, probeer het nog maar eens. En om het interessanter te maken krijg je voor elke mes, die je in het hart gooit een kus." Flynn knipoogde naar me. Mijn hoofd en hart vochten om het recht om als eerste te exploderen. Die jongen deed dingen met me.
Op een of andere manier werkte die motivatie, en er kwamen twee messen in het hart van de dummy. Althans, in het gebied dat ik vond dat telde als het hart van de dummy. En Flynn gelukkig ook.
"Oh, mijn lippen zijn gewild." Hij kwam naar me toe en gaf me twee erg korte kussen.
"Dat was wel heel kort hoor, krijg ik niet meer?" vroeg ik lachend. Maar je kan het altijd proberen. Flynn lachte helaas ook, dus ik schatte mijn kansen niet erg hoog in.
"Gaan we nog eisen stellen ook? Je moet ze verdienen. Hoe meer messen je raak gooit hoe meer kussen je krijgt en ze zullen ook langer duren."
"Oké dan," antwoordde ik terwijl ik wat nieuwe messen pakte. Hoe ik het deed wist ik niet, maar er kwamen vier messen in het hart. Ik was trots op mezelf. De andere vloog over de dummy heen, maar dat negeerde ik gewoon. Die telde niet.
"Als ik wist dat je zo gek bent op mijn lippen, had ik dit al veel eerder gedaan. Ik hoop maar dat je niet uitgekeken raakt op mijn lippen, als je zo door blijft gooien. Hoe moet ik je dan motiveren?" Flynn sloeg zijn armen om me heen, en zoende me, deze keer langer. Ik glimlachte tegen zijn lippen en toen de zoen over was zei ik: "Bedankt voor de training, Flynn."
"Graag gedaan, Alex. Wil je nog iets anders trainen?"
"Met jou erbij zou ik alles wel willen trainen," zei ik flirtend. Sinds wanneer flirtte ik?
"Oh, en ik wil in alles jouw trainer zijn."
"En, wat ga je me nu leren?" Oh nee. Oh nee. Pure paniek. Ik had pas door dat het raar klonk toen ik het al gezegd had. Het klonk alsof ik uit was op.... jeweetwel.
"Oké, nu begin je echt raar te doen." oké, gelukkig. Flynn ging er niet op in. Ik kon nog ademhalen.
"S-sorry, d-dat kwam er verkeerd uit... I-ik bedoelde training niet... jeweetwel," stotterde ik.
"Ik zou het niet weten.” Hij trok zijn wenkbrauwen op alsof hij van niets wist. Maar ik zag in zijn ogen hoe geamuseerd hij was. “Je bent zo schattig als je stottert."
"N-noem me nou niet schattig, dan ga ik stotteren," zei ik, terwijl ik rood werd. Oeps.
"Awh, je bent heel erg schattig." Paniek! Tijd voor een onderwerp verandering. Ik probeerde iets te verzinnen dat logisch klonk, en nadat ik de domme opties had weggestreept lukte dat nog aardig.
"En slecht met wapens," zei ik snel. Ik wist nou eenmaal niet wat ik moest doen als ik een compliment kreeg. "Wat gaan we nu doen?"
"Wat wil je nog leren? Ik kan je nog leren boogschieten of zwaard vechten of man-tot-man gevecht."
"Ehm... Man-tot-man gevecht lijkt me belangrijk... Zou je me dat willen leren?" Ik kreeg waarschijnlijk toch geen wapen, dus man-op-man leek me dan het handigste. Ik was dan niet sterk, maar ik was wel slim. Al viel dat ook nog wel mee.
"Natuurlijk. Al word het in ons geval man-tot-jochie gevecht." Flynn knipoogde naar me. Hij had gelijk, vergeleken met hem was ik een kleuter, maar dat hoefde hij niet te zeggen. Ik stootte hem lachend tegen zijn schouder maar dat deed eigenlijk best wel pijn aan mijn hand. Stomme gespierde schouders.
"Hou toch je mond," zei ik, terwijl ik Flynn meetrok naar de ring voor man-op-man gevechten.
"Oh, krijgt het jochie een grote mond?" grinnikte Flynn.
"Hé, jij geeft me de kans, dan moet ik hem pakken," zei ik plagend terug.
"Dat is waar. Ik heb echt een slechte invloed op je."
"Ik vind het wel leuk hoor." Ik gaf Flynn een kus.
"Als ik daardoor ook meer kussen krijg vind ik het ook leuk." Nu kon ik hem motiveren met kussen. Maar waarvoor moest ik hem dan motiveren? Mij inmaken met zijn vechttalenten?
"Nou, kun je me nu laten zien hoe ik dit doe dan?" Hij pakte me vast en legde me zonder enige moeite op de grond, maar ik kon wel zien dat hij zich in hield. Ik stond op, onder de indruk van wat Flynn allemaal kon. Ik wilde niet klinken als Adey of Samuel, maar ik had zoiets niet verwacht van iemand uit District 8.
"Zal ik het je nu maar echt gaan leren?"