O82 || Einar Harding

Ze gingen zitten en het was goed dat de barista meteen de bestelling op kwam nemen. Hoewel Doris het geen probleem leek te vinden dat R Silvia meegenomen had, wist Einar ook niet wat hij wel moest zeggen. De halve blik die Doris naar Silvia had geworpen had al minder ongemakkelijk geleken dan de rest van de gehele interactie tussen de twee broers.

Het was stil. R staarde naar zijn handen, Doris naar hem. R keek op, Doris keek naar de platen aan de muur. Oogcontact was er niet.

Gelukkig was Silvia er om de dag te redden. Anders hadden ze hier waarschijnlijk in stilte voorgoed gezeten. “Dus. Jullie zullen waarschijnlijk een hoop hebben om over te praten, dus ik zal er niet te veel tussen komen. Het gesprek moet wel op gang komen, ik denk dat ik daarvoor hier ben. Do, daarom vertel je R niet even waarom je hem hier hebt uitgenodigd?” R wist niet zeker of hij het antwoord wilde weten.

“Ik wil het gewoon begrijpen... Begrijpen waarom hij al die jaren geen contact zocht. Waarom hij verdween zonder een spoor na te laten. Ik wil gewoon mijn broer terug, zoals het vroeger was. Ik wil kijken of dat nog kan.” Haast onbewust had R de houding van zijn handen om de koffiemok van Doris overgenomen.

“Ik heb je gemist R. Je had toch iets voor me achter kunnen laten om je te contacteren?”

Het was de zere plek voor R, en een vraag waar hij geen antwoord op wilde geven. Zijn blik bleef op de koffie gericht. Als Silvia niet het gangpad geblokkeerd had vanaf de plek waar ze zat, was hij mogelijk echt weggelopen.

“Omdat het beter was,” was zijn antwoord. Beter… voor wie? Hij had toen de keuze gemaakt voor Doris. Om Doris niet te belasten met een contact wat hij geheim zou moeten houden voor zijn ouders. Om Doris niet te verplichten te kiezen tussen zijn ouders en zijn broer.

En misschien was het ook een keuze voor hem geweest, een die hij toen als goed gezien had. Na zijn vertrek was hij gevallen, en hard ook. De alcohol en drugs die zelfs toen hij nog thuis woonde een impact hadden gehad, waren steeds meer een rol gaan spelen. Doris had hem niet zo mogen zien, en Einar had zich afgesloten van alles wat uit dat vergiftigende huis gekomen was – zelfs als dat zijn broertje geweest was.

“Het wordt niet zoals het vroeger was.” Het klonk hard, maar het was de waarheid. “Niet na alles wat er gebeurd is, Do. Het was al niet zoals vroeger nog voor ik- voor ik vertrok.” Voor ik eruit gegooid werd. Maar die woorden kreeg R er niet uit. “Hoe kan het dan ooit nog zo worden?”

Was dat niet ook waarom R zo tegen nu had opgezien? Omdat dit precies was waar het om draaide? Als het toen al niet meer goed geweest was, hoe kon het na al die jaren nu wel goed worden? Zoals het ooit was geweest, zou het niet meer worden. Maar wat als zou blijken dat ook iets nieuws er niet meer in zat?

“Je vraagt waarom ik niks achter gelaten heb voor je. Laat me jou een vraag terug stellen.” Einars stem klonk zo breekbaar. Voor het eerst keek hij op naar zijn jongere broertje. Hun ogen ontmoetten elkaar. Hij wist dat het antwoord waarschijnlijk een nee zou worden, dat het te pijnlijk voor beiden zou zijn, maar de woorden verlieten toch zijn mond. Misschien zou het antwoord hem verrassen. Misschien zou alles een leugen blijken.

“Zou je dan daadwerkelijk contact opgenomen hebben?”