O85// Silvia Carter

R bevrijdde zijn hand uit de hare om zijn handen om zijn mok te vouwen.
“Fuck, Do…” zei hij. Zijn stem stierf weg.“Het is dapper, dat je gedaan hebt wat je wilde doen.”
Hij lachte zacht, humorloos.

“Daar zijn ze niet makkelijk mee. En wat je nu allemaal vertelt… Weet je nog toen we kinderen waren, dat je altijd zei dat je net zo dapper als mij wilde worden? Ik weet wel wie van ons daadwerkelijk de dappere is.”

Do glimlachte een beetje om het compliment. De jongens keken elkaar aan, een stilte met oog contact waarin ze alles leken te zeggen. Silvia kon niet helemaal volgen.

“Maar ik ga niet vechten tegen onze ouders. Ik heb dat al een keer gedaan, en… en ben er bijna aan onderdoor gegaan. Ik weet niet of ik een tweede keer overleef. Ze bestaan voor mij niet meer. Voor mij is dat goed. Ik kan jou niet je ouders ontnemen.” ging R verder. Doris zijn ogen spraken boekdelen. Weer die communicatie.

“Ik ben clean,” beantwoordde R de niet gestelde vraag, waarschijnlijk in de hoop dat het geen verwijt was. “Nu bijna een jaar.”
Hij stond op, en Silvia liet hem erlangs.
“Ik ehm, ben naar het toilet.” mompelde hij, voor hij verdween. Doris en Silvia keken hem na.

"Hij loopt weer weg." Zei Do zacht. Silvia keek hem aan.
"Zo moet je het niet bekijken. Jullie hebben het allebei niet makkelijk gehad. " Zei ze even zacht terug.
"Je voelt wat voor hem, nietwaar?" Het was zo simpel gezegd, alsof het een feit was. Silvia voelde zichzelf rood worden, dat was antwoord genoeg.

Geamuseerd leunde Do achterover.
"Weet hij het?"
Silvia zuchtte.
"Dat blijft de vraag, soms denk ik van wel. Ik heb hem twee keer gekust en hij steunt me enorm..."
"Maar hij heeft nooit het initiatief genomen."Concludeerde Do.
"Inderdaad."

Even keken ze naar elkaar, Silvia frunnikte met haar oorbel.
"Ik zou willen dat hij me een teken gaf, zoals me meevragen naar het dansfeest op school, maar dat is waarschijnlijk vergeefse hoop."

Do glimlachte.
"Ik zal een woordje voor je doen." Beloofde hij haar, en Silvia moest grinniken. De sfeer was weer ontspannen.
"Ik weet zeker dat hij je terug in zijn leven wilt, geef het tijd. Wat je daarnet bekend hebt was erg dapper." Complimenteerde Silvia hem.

"Bedankt. " Knikte Do."ik wilde maar dat ik me niet schuldig hoefde te voelen om te doen waar ik goed in ben, en het is echt niet mijn bedoeling om R terug de afgrond in te sleuren."
"Dat weten we." Verzekerde Silvia hem.
"Ik kan gewoon niet weg." Zei Do zacht. "Waar zou ik heen moeten?"