O89// Silvia Carter

“Zou je dat doen? Voor Do?” vroeg hij haar, het antwoord was ja. Haar moeder zou het niet anders willen dan dat ze een jongen hielp die het nodig had.
“Ik denk dat hij dat wel waardeert.” sprak hij toen, en Silvia knikte.
"Dat geloof ik ook. " Ze glimlachte naar hem.

R gaf Silvia een zacht kneepje in haar schouder. “Dankjewel Silvia, voor wat je voor hem- voor ons doet,” zei hij zacht, Silvia legde haar hand op de zijne.
"Geen probleem." Beloofde ze hem. "ik ben even naar de wc, oke?"
Zijn sigaret was op en hij gooide de peuk weg.
"Praat met hem, R." Was wat ze zei voor ze naar binnen ging en de toiletten op zocht.

Ze deed wat ze moest doen en bleef extra lang lummelen om de jongens even tijd alleen te geven. Ze had het gevoel dat dat nodig was, ze kon R zijn hand niet eeuwig vasthouden. Sommige dingen moest hij alleen doen, zoals nu met zijn broer spreken na die eerste Awkward reünie waar ze hem doorheen geholpen had.

Toen ze echt niet langer kon treuzelen liep ze eerst nog langs de bar om een koffie te halen voor ze terug zou gaan. Geduldig wachtte ze terwijl de barman haar koffie maakte en ze besloot er nog een huisgemaakt koekje bij te nemen.

Haar ogen gleden over de tafeltjes en bleven rusten bij R en Do. Die zaten daar met z'n twee in bijna exact dezelfde houding. Silvia vroeg zich af of ze het door hadden, ze leken echt wel op elkaar.

"Uw koffie , juffrouw." De barman gaf haar het kopje aan en het koekje en ze glimlachte terwijl ze hem het geld overhandigde.
"Bedankt."
Rustig liep ze terug naar het tafeltje en nam ze haar plek in naast R.
"Ben ik weer." Zei ze zacht, om hun gesprek niet te storen. Ze had namelijk het gevoel dat ze dat misschien wel had gedaan.