Hoofdstuk 17
Schotland, 1945
Tom staarde haar aan. Helena had haar ogen nog niet van haar handen gehouden, die ze samen had gevouwen in haar schoot. Hij nam een moment om zijn volgende uitspraken te overwegen voordat hij sprak. 'Is dit de eerste keer dat je iemand dit verhaal verteld?'
Ze knikte, voordat ze opkeek. 'Ik vertrouw erop dat je de informatie niet zal misbruiken.'
Tom schudde zijn hoofd. 'Je identiteit zal altijd veilig blijven bij mij, Helena.'
Ze sloeg haar ogen neer en een stilte overviel hen. Hij glimlachte. Het was hem gelukt. Hij had Helena zover gekregen haar verhaal te vertellen, maar nu kwam de grootste opgaven uit zijn plan. Tom keek haar aan en schraapte zijn keel. 'Waarom koos je hiervoor?' vroeg hij en pas toen ze hem aankeek, lichtte hij zijn vraag toe. 'Waarom koos je voor het leven als geest?'
Ze haalde haar schouders op en keek weg, maar hij bleef geduldig en gunde haar de tijd om er over na te denken. In heel haar leven als geest was dit waarschijnlijk de eerste keer dat die vraag aan haar werd gesteld, maar Tom was ervan overtuigd dat ze het antwoord zelf wist.
'Ik heb geen eigen leven gehad,' begon ze zachtjes, 'niet écht. Mijn naam bleef me altijd achtervolgen. Zelfs in mijn dood, waar niemand behalve mijn ouders en Edgar vanaf wist. Ravenclaw,' zei ze hardop en fronste, alsof de naam zelf bitter proefde. Helena schudde haar hoofd. 'Het was mijn moeders naam, maar niet het mijne. Ik wilde een eigen naam, maar zelfs in Albanië, weg van mijn moeder en alles dat me met mijn naam achtervolgde is me dat niet gelukt.'
'Daarom nam je de naam The Grey Lady aan, is het niet? Daarom verbeterde je niemand in het kasteel wanneer ze jou zo noemde.'
Ze knikte. 'Mijn moeder koos haar weg toen ze stierf. Ik koos mijn eigen.'
'Je versloeg de dood die je die dag overrompelde,' zei Tom, 'waarom twijfel je aan je intelligentie, wanneer je je moeder zo duidelijk hebt verslagen? Je hebt een eeuwig leven. Een eigen leven waar zij geen deel van uit maakt. Een tweede kans, want dat was alles dat je wilde, toch?'
Helena draaide zich om in de lucht en zweefde een paar passen bij hem vandaan, zichzelf omarmend, alsof ze het koud had. 'Er is maar één ding dat het verpestte.'
'Hij was je gevolgd.'
Ze draaide zich om en keek hem met grote ogen aan.
'De Slytherin's huisgeest. De Bloody Baron is Edgar, is het niet?'
Ze knikte. 'Waarom vergeet ik hoe slim je bent?'
Tom grinnikte zachtjes en glimlachte naar haar. Een donkere waas gleed over haar wangen toen ze bloosde zoals alleen geesten dat konden doen. Het was subtiel, maar het was daar. 'Waarom denk je dat hij je is gevolgd?'
'Je weet waarom.'
Hij knikte. 'Dat weet ik, maar ik wil naar jouw verhaal luisteren.'
'Ik heb zijn woorden gehoord, vlak voordat ik stierf.' Ze rilde, alsof de herinnering eraan haar opnieuw plaagde. 'Hij zei me dat ik nooit eenzaam zou zijn, dat hij altijd bij me zou blijven. Hij loog niet.'
'Hij wilde de rest van zijn..' Tom stopte even en herstelde zich. 'Hij wilde zo lang mogelijk bij de liefde van zijn leven blijven.'
'Ik ben niet zijn geliefde!' blafte Helena.
'Dat weet ik,' antwoordde Tom kalm. 'Hij is een geobsedeerde dwangvolger. Zijn aanwezigheid is het enige dat je herinnerd aan je vorige leven. Dat is vast zwaar.'
Ze knikte. 'Elke keer als ik hem tegenkom in de hallen.. Hij spreekt niet met me, maar het zien van mijn bloed op zijn shirt en dat van zichzelf.. Hij draagt de kettingen als boetedoening, maar dat is niet genoeg vind ik.'
Tom staarde haar even aan. Dit was het moment om toe te slaan, haar te pakken nu ze kwetsbaar was, dan zou het hem lukken. 'Haat je hem, Helena?' vroeg hij, 'voor het nemen van je leven?'
Ze keek naar hem op, maar hij gaf haar geen kans om te antwoorden. 'Hoe kan hij de geest van mijn prestigieuze afdeling worden genoemd. Vliegend door de gangen als een lompe pummel, zwaaiend met dat bespottelijke zwaard. Hij is het niet waardig om een afdelingsgeest zoals jij te zijn.'
'Dat zou hij niet moeten zijn,' antwoordde ze, 'Het kleurt de afdeling niet goed.'
Hij knikte. 'Soms vraag ik me af of je in de verkeerde afdeling bent gesorteerd. Dan was jij mijn afdelingsgeest geweest, omdat je listig bent.'
'Listig?' vroeg Helena vol ongeloof, 'geloof jij dat ik listig ben?'
'Ja, natuurlijk,' antwoordde Tom, 'je stal je moeders diadeem omdat je wijsheid zocht. Je had de ambitie om je kracht te vergroten. Je verliet je thuisland om een nieuwe te ontdekken. Je hebt ambitie, Helena. Je vecht voor iets en geeft niet op. Je versloeg de doodt en kreeg alsnog je zin; een nieuw leven, een eigen naam. Dat is bewonderenswaardig.'
Hij zuchtte en glimlachte. 'De wijsheid die je moet hebben gekregen van zo'n object is iets waar ik altijd naar moet blijven verlangen, maar dat ik nooit kan bereiken.'
De blik in haar ogen, die plotseling omsloeg toen Helena een idee kreeg, dat was het.
Hebbes.
'Dat kun je wel. Deze wijsheid kun je ontvangen, Tom. De diadeem bestaat nog steeds. Het is alleen verborgen.'
Tom keek haar aan en fronste. 'Maar je stierf, is het niet? Dan kan je het diadeem niet bij je hebben gehad.'
Ze schudde haar hoofd. 'Dat had ik. Ik heb het verborgen in een holle boom toen ik wegvluchtte voor Edgar. Breng hem naar me terug en dan zal ik je vertellen hoe het werkt. Dan mag je hem gebruiken en proeven van de intelligentie die de diadeem te bieden heeft.'
Tom schudde zijn hoofd. 'Dat kan ik niet van je vragen, Helena. Dat is bijna een heilig object.'
'Ik sta erop,' antwoordde ze, 'als iemand die wijsheid verdient, dan ben jij het Tom.'
Hij grijnsde breeduit en ging op de trap zitten. 'Dan beloof ik dat ik hem terug zal brengen.'
Reageer (1)
Goed beschreven hoe manipulatief Tom is!
3 jaar geleden