Droomhond

Droomhond

Dag, lieve kwispelstaart,

Als jij bij mij komt wonen, laat ik je kennis maken met de tovenaarsleerling, Harry Potter. Ik ken alle 7 boeken bijna woord voor woord uit mijn hoofd en kijk alle 8 films religieus met kerst. Heerlijk vind ik dat!
De wereld van Harry Potter is van jongs af aan mijn magische verstop plek geweest, vooral als de realiteit te eng werd om mee te dealen. Dus toen in 2008 de tijd was aangebroken om mijn ruggengraat recht te laten zetten - een ingreep waar ik als een berg tegenop zag – gingen de Deathly Hallows, het laatste deel in de serie, mee naar het ziekenhuis. Respect voor mijn vader. Om de angst op afstand te houden, heeft hij mij voorgelezen, totdat hij er schor van was.
Ook de ochtend na de operatie liet ik mezelf wegvoeren Uit het ziekenhuis door zijn stem. Mijn ogen vielen dicht en toen ik ze weer opende, lag ik niet langer in bed, maar buiten, rechtop in mijn rolstoel.
Ergens wist ik wel dat dit een droom was, maar het kon me niks schelen. Om mij heen Was het groen Van de weilanden en streelde een koele wind mijn huid. Ik bevond me in de polder, ik was thuis.
Gelukzalig begon ik te rijden en genoot van de geur van pas gemaaid gras, toen ik iets vreemds zag: een zwarte stip, die over de velden snel heen en weer bewoog. Hij hield stil, alsof hij mijn blik voelde en werd toen groter.
Het bloed stolde in mijn aderen, toen ik zag wat het was: een gigantisch zwarte wolfshond, met wilde haren, woeste ogen en blikkerende tanden. De Grimm, schoot er door mij heen, een voorteken van de dood, ik moet hier weg! Maar mijn rolstoel weigerde dienst.
Met een gil sloeg Ik mijn handen Voor mijn ogen en wachtte op wat komen ging. Ik hoorde het geroffel van zijn poten, zijn hijgende ademhaling, de angstaanjagende grom toen hij sprong, gevolgd door... stilte.
Voorzichtig gluurde ik tussen mijn vingers door. De Grimm was verdwenen. Voor mij zal een zwarte hond, die mij met zijn bruine ogen nieuwsgierig aankeek.
Langzaam liet ik mijn handen zakken. ‘Sirius?’
Vragend hield de hond zijn kop schuin, wat mij een zacht lachje ontlokte. Ik liet mijn hand langs mijn stoel hangen, zodat de hond die kon besnuffelen. Maar hij deed iets wat ik niet had verwacht: hij gaf mij een poot.
Ik grinnikte. ‘Hallo, ik ben Robin. Hoe heet jij?’
Een antwoord kreeg ik niet. Natuurlijk niet. De hond kwam naast me zitten, alsof we de beste vrienden waren. Hij keek zo smekend naar mij op, dat ik niet anders kon dan hem aaien. ‘Jij bent een rare, weet je dat? De meeste honden Zijn bang voor mijn rolstoel.’
Zo zaten we naast elkaar, gebroederlijk in de verte starend. Het was een vredig moment, eentje die wat mij betrof, eeuwig mocht blijven duren. Maar in een vingerknip was het voorbij.
Donkere wolken verdreven het blauw en het werd koud. Naast me voelde ik de hond verstijven. Onder mijn vingers kwamen zijn haren omhoog.
‘Wat is er?’
Ik volgde zijn blik en zag het wezen, gehuld in een mantel en kap, met een zeis in zijn hand. Was dit een dementor?, vroeg ik mezelf angstig af. Dat kon niet, dementors bestonden niet. Dit was een droom en als ik straks wakker werd, zou alles weer bij het oude zijn.
Maar het kippenvel op mijn armen Voelde akelig echt, net zoals het pijnlijk kloppen Van mijn rug. Dit wezen, wat het dan ook was, straalde angst en pijn uit.
De hond kwam behoedzaam in beweging en deed een paar passen bij mij vandaan.
‘Wacht’, een golf van paniek kneep mijn keel dicht, ‘waar ga je heen?’
Met een sprong bevond mijn nieuwe vriend zich in het gras, waar ik niet langer bij hem kon. Hij draaide zich nog een keer om, met spijt in zijn mooie ogen, voordat hij achter een heuvel verdween.
‘Nee, wacht!’ De pijn in mijn rug vlamde nu zo erg op, dat ik op mijn kiezen moest bijten om het niet uit te schreeuwen van de pijn. ‘Laat me niet alleen!’
De polder loste op en ik bevond me weer in een ziekenhuisbed. Gedesoriënteerd keek ik om me heen En zag mijn vader in een hoek, nog steeds zachtjes voorlezend.
‘Pap, kwam Sirius net in het verhaal voor?’
‘Wat?’, verstoord keek hij op. ‘Nee, die is toch allang dood?’
Pas 3 jaar later, toen mijn droomhond in levende lijven de woonkamer van Hulphond Nederland binnen rende, realiseerde ik me dat het inderdaad niet Sirius was die ik in de polder had ontmoet. Hij bleek een zij te zijn. Haar naam: Bindi
Ga ik jou ook in een droom ontmoeten, lieve kwispelstaart? Ergens denk ik van niet, want iedere ontmoeting is anders. Ben je al in de buurt? Vraag me niet waarom, maar ik denk van wel. Misschien ben je nog een pup, die de wereld met grote, nieuwsgierige ogen bekijkt. Blijf dan nog maar even spelen, kleine. Jaag achter stokken en vlinders aan, doe wat je wilt, maar alsjeblieft, blijf bij slootjes uit de buurt. Natte honden worden in mijn flat niet echt gewaardeerd.
Groei, stoei, ik wacht wel totdat jij groot en sterk bent. Maar weet dat er iemand in Heerhugowaard woont, die nu al heel veel van jou houdt.

Liefs,

Robin