Angst

Dag, lieve kwispelstaart,

Ik weet nog dat we op het punt stonden om Herpen te verlaten nadat ik Bindi had ontmoet en mijn broertje Jona mij vroeg: ‘Robin, ben jij blij?’
‘Ja, heel blij’, antwoorde ik glunderend.
Daar leek hij even over te moeten nadenken. ‘Ik vind Bindi een beetje eng’, zei hij uiteindelijk, ‘maar als jij blij bent, ben ik dat ook.’ Mijn broertje moet een jaar of 6 zijn geweest toen deze woorden uit zijn mond kwamen en ze raakten mij diep in het hart. Ik denk niet dat ik ze ooit zal vergeten.
Het sowieso is iets geks: angst, stress, mijn lichaam reageert er in ieder geval heel sterk op. Toen ik mijn eerste vriendje na een zoen bijna een spastische kaakslag had verkocht, schoot ik daar zo van in de stress, dat ik moest spugen. Tien maanden lang, vijf dagen in de week. Ik ben ook bekend met de klassieker: haaruitval, maar gelukkig heb ik van beide symptomen nog maar zelden last.
Angst is iets groters, angst kan je zo kwetsbaar en klein doen voelen. Angst voor je eigen sterfelijkheid, die angst kende ik niet, tot 3 weken na mijn eerste rugoperatie.
Lieve kwispelstaart, lieve Taeke, ik heb al eerder over mijn rugoperatie geschreven, maar wat jij niet weet, is dat de wond niet lang daarna, is gaan ontsteken. Ik heb nog nooit zo’n helse pijn gevoeld, ik heb zelfs op het randje van de dood gewankeld. Het is uiteindelijk goed gekomen, maar deze zwarte bladzijde uit mijn leven heeft een naar litteken achtergelaten. Niet alleen bij mij, maar ook bij mijn ouders.
Toen de ontsteking in mijn rug zich openbaarde, lag ik in bed. Mijn moeder was bij mijn oma in het verzorgingstehuis en mijn vader was op zijn werk. Ik was alleen toen de pijn zich plotseling als een wild beest op mij stortte en volledig in paniek. Na die traumatische ervaring had ik vaak last van nachtmerries, vond ik het moeilijk om alleen te zijn en was ontspannen in mijn bed liggen er niet meer bij.
Ik hield me groot tegenover mijn ouders, dacht dat ze het niet wisten. Totdat een vrouw van de zorgverzekering aan mijn vader vroeg waarom hij dacht dat een hulphond goed voor mij zou zijn en hij antwoordde: ‘Het zou goed zijn voor ons allemaal. Ook voor haar moeder en mij, bedoel ik. Dan kunnen we haar met een gerust hart alleen laten, in de wetenschap dat er hulp is als er iets… misgaat.’
Pap en ik wisselden een blik en op dat moment zag ik dat hij wist waar ik bang voor was. in hoeverre we die angst deelden weet ik niet, maar ik heb me zelden zo schuldig gevoeld. Ik was 21, ik wilde niet dat mijn ouders thuisbleven vanwege mij, hoewel ik wist dat ze vaak geen keus hadden.
Angst knaagt ook aan iemands zelfvertrouwen. Natuurlijk vond ik het geweldig dat Bindi op de nominatie stond om mijn hulphond te worden, maar vond het tegelijkertijd doodeng. Ik had nog nooit zo’n grote verantwoordelijkheid gehad en ik wist niet waar ik moest beginnen met de voorbereidingen. Ik begon maar met het uitstippelen van de beste wandelroutes. Mam wist niet hoe ze het had: moest ze me eerst het huis uit schoppen om een luchtje te scheppen, nu bleef ik maar rondjes rijden. Ik had zin in dit nieuwe avontuur, straks reed ik hier niet meer in mijn eentje!
Op de avond voordat ik terugging naar Herpen om aan mijn trainingsweek met Bindi te beginnen, leek er geen vuiltje aan de lucht. Mam schepte een bord macaroni voor me op en vroeg: ‘En, ben je er klaar voor?’
Uit het niets begon mijn onderlip te trillen. ‘Ik kan dit toch niet, mam?’, snikte ik. ‘Hoe kan ik nou voor een hond zorgen, als ik niet eens mijn eigen kont af kan vegen?!’
Geschrokken liet mama de opscheplepel zakken. ‘Dat kan je best lieverd’, zei ze snel. ‘En je staat er niet alleen voor, hè? Je vader en ik kunnen je helpen als dat nodig is.’ Ze sloeg haar armen om mij heen en gaf me een dikke knuffel.
De paniek die ik toen voelde, herken ik nog. Ik voel het nu ook, maar gelukkig wel een minder intense versie. Het is gewoon spannend om straks weer een nieuwe hond in huis te hebben. Jij, lieve Taeke, bent vast heel anders dan Bindi. En dit keer zijn mijn ouders er niet om ons door die eerste, lastige periode heen te helpen. Een periode waarin Bindi een echte draak kon zijn. Ergens weet ik wel dat het goedkomt, ik heb eerder met dit bijltje gehakt. Maar in een donker hoekje van mijn brein knaagt de onzekerheid, net zoals toen. Daar staat tegenover dat ik dit hondloze bestaan zat ben. Ik mis het leven met een hond: het ritme, de reuring en de geluiden die bij een hond horen. Dus kom maar snel deze kant op, Taeke. Geef mijn leven weer vrolijkheid en kleur en als je in de tussentijd niet te veel knuffels sloopt, gaan we het wel redden samen.

Heel veel liefs van mij,

Robin