Farah's past -2-

[Farah pov]

Ik verstop me onder mijn deken. Mama had gezegd dat ik moest blijven liggen, en ik zou nu niet anders durven. De geluiden die van beneden komen zijn gruwelijk. Plots hoor ik een gil. Het klinkt als mama. Tranen glijden over mijn wangen. Ik voel mijn kattenoortjes verschijnen. Ze komen altijd als ik huil of boos ben. Mensen op school vinden me dan raar, dus blijf ik bij ze weg. Mijn staart groeit ook. Nu hoor ik een boze grom. Ik spits mijn oortjes, alles was stil. 'Mama' piep ik. Niks. 'Papa' Weer niks. Ik kruip uit mijn bed. Op mijn teentjes sluip ik naar beneden. Mijn staart gaat van links naar rechts. Ik zie mama op de grond liggen, met een grote plas bloed onder haar. Zachtjes geef ik een tikje tegen haar arm. 'Mama' zeg ik nog eens en begin heel hard te huilen. Ik keek rond maar zag papa nergens. Nu ik er op lette zag ik dat er niet alleen bloed bij mama lag maar over de hele living verspreid. Plots schijnt er een fel ligt. Ik kijk op. Een prachtige vrouw staat in het ligt. 'Wie ben jij' vraag ik bang. 'Ik ben Niobe' zegt ze lief. Ze steekt haar hand uit. Verlegen pak ik haar hand aan. 'Ow, meisje, je moet hier echt weg.' zei ze terwijl ze me oppakte en rondkeek. Ik sloeg mijn armen rond haar hals en legde mijn gezicht op haar schouder. Ze streelde zachtjes over over mijn haar. Langzaamaan word alles zwart voor mijn ogen.