O96 || Einar Harding

De tekst had als lood in zijn tas aangevoeld, en toch had hij de tekst die laatste dagen tot het bal altijd in zijn tas laten zitten. Hij had niet geoefend met Silvia, had Silvia die dagen zelfs amper gesproken. Het was de drukte, zei hijzelf. De scènes die geoefend werden bevatten het duo weinig. Hij moest werken en had geen tijd om te blijven hangen. Het leek nooit de goede verklaring wanneer hij meteen na de scène maakte dat hij wegkwam.

En ’s nachts zat hij op de grond omringd door zijn verfspullen, en haalde hij de tekst tevoorschijn. Zelfs daar op zijn plekje, ver van school en Silvia verwijderd, had de tekst nog te veel gepast.

De dag van het bal naderde snel, maar waar bijna de hele school bezig was met zich klaar te maken, stond R op wankele laddertjes boeken op de bovenste planken op te ruimen, terwijl hij een praatje met de eigenaar maakte.

“Had jij niet dat bal vandaag?” vroeg meneer Giovanni (meneer G. voor kort) aan R. Als R niet net wat zware boeken boven zijn hoofd aan het balanceren was geweest, had hij zijn schouders opgehaald.

“Ik had werk,” zei hij. De woorden van Doris spookten door zijn hoofd. Vraag haar. Hij had er niet naar geluisterd. Meermalen hadden de woorden op zijn lippen gelegen, maar wat had ze met hem gemoeten? Hij had de vraag geen enkele keer gesteld.

“Die ene dag red ik wel alleen, Einar,” zei de man. “Je bent maar één keer jong, geniet ervan.”

R schudde zijn hoofd. “Ik weet niet eens wat ik aan zou moeten.” Hij had amper kleding waar geen verf in zat, laat staan kleding die net genoeg was voor een feest als dit.

Maar meneer G had dat wel, en was vrij indringend dat R echt moest gaan. En zo eindigde R een uur later dan alle anderen toch in de deuropening van het feest, in een zwart jasje wat hem net te strak om de schouders spande, met mouwen die hij enkel opgestroopt tot zijn elleboog kon houden omdat ze zeker tien centimeter te kort voor hem waren anders. Een donkere spijkerbroek met niet al te veel vlekken. Een net overhemd dat hij verplicht in zijn broek moest wegsteken om te verbloemen dat die juist een maat te groot was. Het was zo anders dan wat R normaal droeg.

Het feest was al in volle gang. Mensen dansten, schreeuwden mee met de muziek en lieten zich even gaan. En toch, omringd door al die mensen en in dat slechte licht, had R binnen no time Silvia gevonden.

Ze was omringd door haar vriendinnen en danste alsof haar leven ervan af hing in haar gele jurk. En toch waren het niet de jurk en de zonnebloem die straalden. Zijzelf was degene die het licht uitstraalde.

R mengde zich niet in de menigte, maar bleef daar aan de zijkant staan tot Silvia de dansvloer verliet, en Tessa hem in zijn verstopplek wist te vinden.

Ze volgde zijn blik met de hare. “Dat gaat alleen maar pijn opleveren,” zei ze.

R kon enkel zuchten. “Ik weet het.” En toch kon hij haar niet loslaten. Toch kon hij zijn blik niet afwenden, zelfs niet toen Damian bij Silvia kwam staan. Hij voelde de woorden van Tessa brandden, maar ze hield haar mond. Ze stak hem enkel een flacon toe, waar hij een grote slok uit nam. Het was zeker geen water wat erin zat.

Hij wendde zich af, terwijl Tessa de flacon weer wegstopte. Ze pakte zijn hand en draaide een rondje. “Mensen horen op dit soort dingen toch te dansen?” Ze begon ze idioot te dansen, dat R niet anders kon dan lachen. Heel kort wierp hij nog een blik op Silvia die inmiddels weer lachte met haar vriendinnen, voor hij zich door Tessa mee liet sleuren in een dans die zeer buiten de maat was en zeer buiten de norm van normale danspassen. Stap voor stap raakten ze verder van de muur verwijderd de dansvloer op, in een dans die enkel kon eindigen met een botsing met een willekeurige onschuldige voorbijganger.