1OO || Einar Harding

R’s benen bungelden over de rand van het dak. Drie verdiepingen had het gebouw, en als iemand opgekeken had, zou die Einar daar bovenaan zien zitten. Misschien zou dan iemand geroepen hebben dat hij van de rand weg moest gaan, hadden ze hem proberen tegen te houden van iets wat R niet van plan was.

Maar niemand keek op en niemand zag R in zijn eentje boven zitten. Het maakte hem een toeschouwer van het tafereel wat zich beneden op de grond afspeelde. Groepjes die buiten waren gaan zitten, sommigen die rookten of toch een of andere drank mee hadden genomen. Mensen lachten, praatten, zoenden. Niemand had weet van de jongen die nkel toekeek. Niemand zag zijn eenzaamheid.

Zijn handen speelden met de flacon, brachten het naar zijn mond, en speelden verder met de dop. Hij had altijd geweten dat hij zich op een gevaarlijk pad had bevonden. Vanaf het moment dat hij aan Silvia gekoppeld was geweest voor hun opdracht had hij geweten dat het pijn zou gaan doen. En elke dag was hij een stapje dichterbij gekomen, had hij haar meer in zijn leven toegelaten. Elke stap zou uiteindelijk voor een grotere klap zorgen, maar hij had het wel gedaan.

En nu was het moment gekomen dat het tijd werd om te prijs te betalen. Zoals ze daar op het podium had staan stralen… R slikte, nam een extra slok. Ze was betoverend geweest, ze was zo in haar element geweest. Ze was perfect daar geweest, en het deed daarom al te zeer om naast haar te staan, wetende dat hij nooit bij haar zou kunnen passen.

Het geluid van voetstappen verstoorde de eenzaamheid op het dak. Stil was het er al niet geweest, met de echo van de muziek en het gelach van eenieder die zich drie verdiepingen lager bevond zonder te weten van de storm die op het dak plaatsvond. R draaide zich niet om, nam enkel nog een slok.

“Ik ben niet in de mood voor je monoloog dat ik beter had moeten weten, Tess” zei hij. Zijn vingers bleven met de dop spelen.

Maar Tessa draaide zich niet om en ging in plaats daarvan naast hem zitten. En toen R eindelijk naar haar opkeek, was het niet Tessa die naast hem zat, maar Silvia.

“Dus, hier zitten we dan, allebei buitengesloten op prom night. Romeo en Julia op hun balkon.” R’s ene mondhoek trok licht omhoog, maar er zat geen humor in. Er was maar één reden dat Silvia had kunnen weten dat hij hier was, en hij kon de humor van Tessa’s acties momenteel niet zien. Hij had het niet nodig dat ze de waarheid nog even in zijn gezicht zou wrijven.

“Alleen hoort Romeo daar beneden buitengesloten te zijn,” zei hij. Hij keek naar beneden. Julia hoorde te stralen op haar balkon, en Romeo enkel op zoek naar zijn geliefde. En zeg nou eerlijk, waar zou R eenzamer zijn? Hierboven of daar beneden tussen de heftig zoenende stelletjes?

“Wat zou het mooi zijn als je dit zou kunnen vast leggen.”

“Niet alles is op papier te vangen,” zei hij, maar waar Silvia naar beneden keek, was zijn blik opzij gegleden naar het meisje naast hem in haar gele jurk. Hij had het geprobeerd, oh god en of hij het geprobeerd had, maar niks had de kracht kunnen vangen die Silvia uitstraalde, of de stralen van haar hart.

“Dus.... Tessa wist me iets interessants te zeggen.”

En nu kon R alleen kort lachen. Nog steeds was er geen humor. Elk woord van Silvia leek wat zwaarder op zijn hart te wegen. Ze wilde zo graag praten, zo graag gewoon de vrienden zijn die ze geworden waren, en elk woord herinnerde hem eraan dat dat alles was het kon zijn.

“Dat weet ze wel vaker,” antwoordde hij. “Wat voor onzin was het nu weer?” En hij deed echt zijn best met haar mee te grappen, echt waar. Maar elk woord kwam er verzwaard uit, voelde beknepen aan, en de humor die hij erin had moeten verstoppen was nergens te vinden. De luchtigheid die hij erin had willen leggen voelde enkel zwaarder aan.